Η ποιήτρια Κική Δημουλά

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΚΙΚΗΣ ΡΑΔΟΥ-ΔΗΜΟΥΛΑ

(Αθήνα 6 Ιουνίου 1931-22 Φεβρουαρίου 2020)

                      Μνήμη ελληνίδων ποιητριών

          Την διάβασα για πρώτη φορά, σε ένα τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΠΟΧΗ»-Παγκόσμια επιθεώρηση πνευματικής συνεργασίας», δεύτερη περίοδος, Χειμώνας 1976, εκδόσεις «Δίφρος» του εκδότη του Νίκου Καζαντζάκη, Γιάννη Γουδέλη. Έφηβος τότε, συνήθιζα να αγοράζω λογοτεχνικά περιοδικά και να ξεχνιέμαι μέσα στις σελίδες τους. Με μάγευαν όλα αυτά που γράφονταν για άγνωστα τότε σε μένα, λογοτεχνικά πρόσωπα. Ονόματα ελλήνων ποιητών και πεζογράφων που οι νέοι και οι νέες της γενιάς μου (γενιά του 1980), αναζητούσαν με το πενιχρό χαρτζιλίκι τους να αγοράσουν τα βιβλία τους. Τίτλοι έργων μεγάλης ποικιλίας και ενδιαφέροντος τους οποίους κρατώντας με υπερηφάνεια-και μια δόση εφηβικής επίδειξης, θέλοντας να δείξουμε έμμεσα στους γύρω μας τι διαβάζαμε-βγάζαμε τάχα, τυχαία, μέσα από την πλαστική τσάντα μέσα στα λεωφορεία και τα βαγόνια του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου στην επιστροφή προς την πόλη μας και ξεφυλλίζαμε τις σελίδες τους ή τις κόβαμε. Τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής αυτής ήσαν χρήσιμοι οδηγοί στις λογοτεχνικές μας εξερευνήσεις μια και δημοσίευαν είτε κριτικές είτε διαφήμιζαν τις νέες εκδόσεις. Εμείς οι νέοι, καινούργιοι αναγνώστες, είχαμε έναν προσανατολισμό τόσο στις αγορές μας όσο και στα διαβάσματά μας. Ένα από αυτά τα παλαιά λογοτεχνικά έγκυρα παραδοσιακά περιοδικά που συναντούσαμε στους πάγκους των βιβλιοπωλείων ή κρεμασμένα στα μανταλάκια των περιπτέρων της Αθήνας, ήταν και η «Καινούργια Εποχή». Πολλά τεύχη της πωλούνταν υπαίθρια. Στο τεύχος αυτό του 1976, υπήρχε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα, το: «Αφιέρωμα στη Σύγχρονή μας Γυναικεία Ποίηση», για την ακρίβεια, είταν το δεύτερο μέρος του. Το αφιέρωμα αυτό ήταν «Μια ηχογραφημένη συζήτηση του Νίκου Δήμου με τις ποιήτριες Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Κική Δημουλά, Νανά Ησαϊα και Λύντια Στεφάνου», σ. 113-,. Η συζήτηση αλλά και το θέμα, ήσαν αρκετά ενδιαφέρουσα. Μια και εκείνα τα χρόνια, οι νέοι, διάβαζαν κυρίως πολιτική ποίηση, Γιάννη Ρίτσο, Κώστα Βάρναλη, κ. ά. Και φυσικά στην ημερήσια ποιητική διάταξη ήταν ο Αλεξανδρινός και ο έπειτα από λίγο καιρό νομπελίστας μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης. Το πρώτο ελληνικό ποιητικό νόμπελ, ο Γιώργος Σεφέρης, μας είχε μάλλον μαγεύσει περισσότερο με τις δίτομες «Δοκιμές» του και τις πολύτομες ημερολογιακές του «Ημέρες» που είχαν αρχίσει να εκδίδονται από την εκδοτικό οίκο «Ίκαρος». Για την ελληνική γυναικεία ποίηση γνωρίζαμε μάλλον ελάχιστα. Η ερωτική φωνή της Μυρτιώτισσας, η τραγική περίπτωση της Μαρίας Πολυδούρη από την Καλαμάτα, η αντιστασιακή Ρίτα Μπούμη-Παππά, η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, η Χρυσάνθη Ζιτσαία, η Τίλα Μπαλλή, η Μελισσάνθη και ορισμένες άλλες γυναικείες φωνές, μας ήσαν γνωστές σαν ακούσματα. Περισσότερο γίνονταν λόγος για την γυναικεία ελληνική πεζογραφία. Πεζά ελληνίδων συγγραφέων που διαβάζονταν από τους νέους και τις νέες τότε, ήταν τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη, της Λιλής Ζωγράφου, της Διδώς Σωτηρίου, της Μαρίας Ιορδανίδου, της Τατιάνας Γκρίτση-Μιλλιέξ, της Ιουλίας Ιατρίδη, της Κωστούλας Μητροπούλου και ορισμένων άλλων, που προέρχονταν κυρίως, από τον χώρο της παιδικής λογοτεχνίας. Μέσα σε αυτήν την τότε γυναικεία ελληνική περιρρέουσα συγγραφική ατμόσφαιρα, γνώρισα την ποίηση και την σκέψη της ποιήτριας Κικής Δημουλά. Στα κατοπινά χρόνια, η συναναστροφή μου με τον δάσκαλο Κίμωνα Φράϊερ μου εμπέδωσε την αγάπη στο έργο της. Αρκετές φορές μιλήσαμε για την ποίησή της. Ενώ, στα πολύ πρόσφατα χρόνια, συνάντησα τα πρώτα της ποιήματα στο περιοδικό «Κύκλος» που εξέδιδε η Τράπεζα της Ελλάδος και συμμετείχε και η Δημουλά. Τους δεμένους αυτούς τόμους του περιοδικού, τους πωλούσε παλαιότερα το υπόγειο παλαιοπωλείο που βρίσκονταν στο στενό δίπλα από το βιβλιοπωλείο και τις εκδόσεις της «Εστίας» στην οδό Σόλωνος. Ο κ. Παύλος, είχε στο μαγαζί του τόμους από το περιοδικό και μέσα σε αυτούς διάβασα τις πρώτες ποιητικές καταθέσεις της ποιήτριας Κικής Δημουλά. Στο ενδιάμεσο διάστημα συναντούσα ποιήματά της σε λογοτεχνικά περιοδικά με τα οποία η ποιήτρια συνεργάζονταν.

Άρχισα να αγοράζω τις συλλογές της, να τις διαβάζω και να συγκεντρώνω άρθρα ή κείμενα που δημοσιεύονταν για την ποίησή της. Ο ποιητικός λόγος του συζύγου της, Άθω Δημουλά, οφείλω να ομολογήσω με τραβούσε περισσότερο, κάτι που με έκανε να στέκομαι κυρίως σε αυτόν. Την ποίησή της άρχισα να την κατανοώ πολύ αργότερα. Όταν το περιοδικό «Μετρό» πρόσφερε ένα μικρό cd. με ποιήματά της. Από κείνα περίπου τα χρόνια, άρχισε μάλλον να γίνεται περισσότερο γνωστός ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά. Μάλιστα, ορισμένα σήριαλ της τηλεόρασης, είχαν εντάξει μέσα στο σενάριό τους και στίχους της. Δες πχ. «Οι δύο ξένοι» και άλλα. Αυτή η κατά κάποιον τρόπο δεύτερη επαναγνωριμία μας με την ποιητική της παρουσία ήταν και η οριστική. Στην διάρκεια των ερευνών μου για τον γυναικείο ποιητικό λόγο στην Ελλάδα, άκουσα πάρα πολλά, θετικά και αρνητικά από άλλες ομοτέχνους της για το έργο της. Κάτι που έχει συγκρατήσει επίσης η μνήμη μου, είναι η φωνή του ποιητή Σταύρου Βαβούρη να μου διαβάζει ποιήματά της. Και να ήθελες να την αγνοήσεις, δεν γίνονταν. Παρά τα όσα έλεγε ο φιλόλογος και ποιητής Σταύρος Βαβούρης, οι απαγγελίες και οι εξονυχιστικές αναλύσεις που σου έκανε πάνω στην ποίηση της Κικής Δημουλά αλλά και του Άθω Δημουλά ήταν κάτι το μαγευτικό. Ακόμα και αν είχες ενστάσεις απέναντι στο λόγο της που τον έβρισκες κάπως σκοτεινό και ορισμένες φορές γλωσσικά υπερβολικά λουστραρισμένο, εκείνος με τις επισημάνσεις του πάνω στην γλώσσα της και τα νοήματά της, σε έκανε να επιθυμείς να στραφείς με περισσή επιμέλεια στα ποιήματα αυτά, που ενώ σε ένα πρώτο γλωσσικό επίπεδο σου φαίνονταν κάπως απλά, διαισθανόσουν ότι κάτι σοβαρό σε αυτά συμβαίνει που αξίζει να προσεχθούν.

     Στα ποιήματα της ποιήτριας Κικής Δημουλά, υπάρχει ένα ποιητικό μετάλλευμα που δεν συναντάς εύκολα ακόμα και στην αντρική ποίηση. Η Κική Δημουλά έδωσε μια νέα πνοή στον γυναικείο ποιητικό λόγο, ξέφυγε από την παραδοσιακή τόσο θεματογραφία όσο και τεχνική των άλλων γυναικείων ελληνικών φωνών. Αν δεν λαθεύω, μόνο η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ μπορεί να συνομιλήσει μαζί της. Αλλά τα μονοπάτια που ακολουθεί η Ρουκ είναι πολύ διαφορετικά από αυτά της Δημουλά. Η Δημουλά έχει μια ποιητική ενδοστρέφεια που δεν συναντάτε εύκολα στις άλλες γυναικείες φωνές. Η Δημουλά κατόρθωσε να κερδίσει την ποιητική της εαυτότητα μέσω μιας γλώσσας τόσο λαμπικαρισμένης και τόσο απλής που, από την μια σε κάνει να την θαυμάσεις και από την άλλη κάπως σε «φοβίζει» αυτή η υπερβολική της έκθεση στο καθημερινό και το τετριμμένο. Αυτή η τριβή της με την καθημερινότητα και τις επιμέρους κοινωνικές εκδηλώσεις της, κάτω από άλλες παραμέτρους θα μας θύμιζε την τριβή με το καθημερινό στα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου. Μόνο που ο Ρίτσος χωνεύει όλες τις ανθρώπινες καθημερινές μικρολεπτομέρειες μέσα σε μια επαναστατική των πολιτικών του οραμάτων δυναμική. Αντίθετα η Κική Δημουλά έχει ξεκόψει εντελώς τις γέφυρες με τις παλαιές φόρμες των ποιητικών οραματισμών. Δεν είναι δηλαδή ούτε μπορούμε να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο ποιητικής πολιτικής. Η ποιητική περίπτωση της Μαρίας Κυρτζάκη θα μπορούσε να συγγενεύει αν ο λόγος της Κυρτζάκη δεν ήταν δεσμευμένος σε μια παγιωμένη μηχανιστική λειτουργία του νου. Η περίπτωση της ποίησης της Τζένης Μαστοράκη πάλι, είναι δύσκολο να συγκριθεί με εκείνη της Δημουλά γιατί η Μαστοράκη έχει μια ποιητική θεατρικότητα, λες και τα ποιήματά της μοιάζουν με μικρές ποιητικές σκηνικές εικόνες. Αλλά η θεατρικότητα απουσιάζει από την Δημουλά. Η πολύ νεότερη Μαρία Κούρση, γλύφει ακόμα τις πληγές της έστω και αν θέλει να πιστεύουμε ότι πέταξε από πάνω της τα παλαιά της δεσμά. Από την άλλη, η ποιητική περίπτωση της Νανάς Ησαϊα, μάλλον, πέρα από την αγγλοτραφή της παιδεία, ο λόγος της δεν άγγιξε όσο θα ήθελε τους μεταγενέστερους. Έμεινε σε ένα κλίμα μιας ποιητικής περίφραξης που δεν βρήκε συνεχιστές. Τον ποιητικό λόγο της Λύντια Στεφάνου, τον τράβηξε ο δοκιμιακός και μεταφραστικός της. Η δε Ζέφη Δαράκη, περιορίστηκε στο να περιδιαβαίνει τους ποιητικούς οραματικούς της κήπους δίχως να την ενδιαφέρει μάλλον ότι θαύμαζε μόνο εκείνη τα εύοσμα άνθη της. Η Κική Δημουλά άφησε πίσω της τόσο τον γυναικείο πολιτικό ποιητικό λόγο όσο και την γυναικεία αισθηματικότητα και αισθαντικότητα.  Καθώς ποιητικά ο ποιητικός της λόγος ωριμάζει, φέρνει στην σκέψη μας-η ποιητικής της οντολογία, τους δρόμους εξερεύνησης της ποίησης του Νίκου Καρούζου. Αυτές οι εσωτερικές της ψυχής καταβασίες της Κικής Δημουλά, θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο ίσως με θρησκευτικά κείμενα αποφατικών θεολόγων, αν τα λόγια της δεν σου υπενθύμιζαν ότι το Έρεβος είναι η μόνη πραγματικότητα. Δηλαδή την έλλειψη οποιασδήποτε πίστης-ελπίδας. Ότι αξίζει η προσπάθεια όχι για δικαίωση της ανθρώπινης περιπέτειας και ύπαρξης, αλλά μόνο της γλώσσας. Η γλώσσα παράγει την ελπίδα και όχι η ύπαρξη ή ο ενδεχόμενος δημιουργός της. Στον λόγο της Κικής Δημουλά η γλώσσα είναι αυτή που ανασταίνεται και επιβιώνει όχι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος μένει γυμνός και ανίσχυρος μπροστά στην αινιγματική μαγεία του Τίποτα. Του απόλυτου κενού. Οι λέξεις της φωσφορίζουν περισσότερο για να φωτίσουν την δική τους πορεία, να δηλώσουν τον δικό τους εξαγνισμό. Να μας δηλώσουν την επάρκεια των οραμάτων τους. Οι λέξεις της Κικής Δημουλά εμβαπτίζονται μέσα στο κενό της ύπαρξης και ενώ οι ίδιες αναδύονται πανηγυρικά στην επιφάνεια, το υποκείμενο που τις κυοφόρησε παραμένει στο βυθό, στο σκοτάδι. Μια αποφατική γλωσσική θεολογία βλέπουμε στα ποιήματά της να κυριαρχεί και να τα δεσμεύει. Ο λόγος της Κικής Δημουλά μας είναι αγαπητικά οικείος, γιατί νιώθουμε ότι υπάρχει μια αποδοχή του μεγαλείου της πτώσης, της απώλειας, ακόμα και της ερωτικής. Σπινθηρίζουν μέσα του μικρές γλωσσικές φλόγες απόγνωσης και ματαιότητας. Είναι καταφανείς σε ποιητικές της μονάδες οι ομολογίες της αμφιβολίας της για ελπίδα. Οι λέξεις ακροβατούν μέσα σε ένα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι αντικατοπτρισμών μέσα στον χρόνο. Μια υφή σκοτεινότητας της ποιητικής της αποφθεγματικής που θυμίζει τον αρχαίο Ηράκλειτο, παρά αρχαίες γυναικείες ελεγειακές φωνές. Ή την χαροποιό κατά βάθος ερωτική διάθεση της Σαπφούς. Η καθημερινότητα στα χέρια της, έχει αναχθεί σε ικετήρια υμνωδία. Η διάλυση της γλωσσικής συνέχειας και οργάνωσης γίνεται από τα μέσα και μέσα από λεπτές ισορροπίες. Ακροβασίες συνειδητοποίησης του κενού. Στην ποιητική δημιουργία της Κικής Δημουλά η ποίηση δεν είναι η φαρμακεία αλλά η γλώσσα αυτή που σχολιάζει αλλά δεν σχολιάζεται. Η ποίηση στέκει γυμνή και ανυπεράσπιστη μπροστά στο κενό της ίδιας της ύπαρξης. Αντίθετα οι λέξεις της κουβαλούν το μεγάλο βάρος της καταδικαστικής τους σκοτεινότητας, ενώ ταυτόχρονα, φωσφορίζουν σαν σηματωροί ενός κόσμου που παραμένει σκοτεινός ακόμα και στις πιο λαμπερές του εσωτερικές διαστάσεις. Μόνο που οι φωσφορισμοί αυτοί της γλώσσας μοιάζουν σαν τα μικρά καντηλάκια που είναι αναμμένα στα κοιμητήρια. Στα ανθρώπινα κοιμητήρια που συνεχίζεται η συνομιλία των ζωντανών με αυτών που έχουν πλέον ενωθεί με το σκοτάδι. Που οι σκιές τους έγιναν ύλη που τροφοδοτεί την αιωνιότητα του αναπότρεπτου τίποτα. Αυτό που δεν υπάρχει. Αν και εννοείται σαν επαναλαμβανόμενη συνέχεια ζωής, έστω και πρόσκαιρης, έστω και αποτυχημένης, διαψευσμένης στους ορίζοντές της. Η έντονη και ισχυρή ποιητική οξύτητα που διακρίνει την έκφρασή της, είναι κάτι το συγκλονιστικό για τον γυναικείο αλλά και τον αντρικό ποιητικό λόγο. Ο λόγος της αρνείται τα μεταστοιχειώσει τα διάφορα προσωπεία ενεργειών και καταστάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης. Περνά δίπλα από τον άνθρωπο και αναζητά την γλώσσα του. Η μαγευτική ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα ποιήματά της προέρχεται από μια υπερβολική αφοσίωση της ποιήτριας στο μοναδικό όπλο απέναντι στο χάος που διαθέτει ο άνθρωπος, την γλώσσα. Αυτή και μόνο εκφράζει και καθρεφτίζει όλες τις φανερές και κρυφές εκδοχές των συναισθηματικών αλλαγών του ανθρώπου. Αυτή μεταφέρει μέσα της τα πάθη του, τα όνειρά του και ταυτόχρονα την καταδίκη του. Τις διαψεύσεις του. Αυτή ακινητοποιεί την συνείδηση του χάους που εκείνη σαν άτομο αισθάνεται να την πολιορκεί και προσπαθεί να του ξεφύγει. Η γραφή της έχει μια αφαιρετική πυκνότητα αξιοθαύμαστη, μια συναισθηματική αβεβαιότητα που ίσως είναι ένας άλλος δρόμος να οδηγηθεί στην ερωτική πλήρωση. Το φάντασμα του ποιητή άντρα της και μέντορά της διατρέχει όλον τον ποιητικό της κορμό. Η γλώσσα μεταφέρει την δική της ματαιότητα που συνήθως ταυτίζεται με αυτήν του ανθρώπου αν δεν την υπερβαίνει Η γλώσσα της Δημουλά έχει μια αυτοτελή χρησιμοθηρική επαλήθευση. Αναγνωρίζουμε ένα παιχνίδι με τις λέξεις, με τις παρατονίες της, με τις παρασημαντικές της, με τις μεταφορές της, με τον νοηματικό τους σφετερισμό. Αυτή η εσωτερική της ποίησής της νοηματική παλινδρόμηση στο χθες που υπήρξε και σε αυτό που ζούμε σήμερα ως απώλεια, ως κενό, χαρτογραφεί τις διαδρομές της στο χώρο του δοξαστικού τίποτα. Υπάρχει μέσα στον λόγο της μια παραδοχή ήττας που προσπαθεί να διασωθεί μέσα από αναστάσιμες λέξεις, μέσα από εκφράσεις που έχουν καθαρθεί μέσα στην αποδοχή του θανάτου. Μιας διαρκής και παρατεταμένης απώλειας που καθορίζει το πρόσκαιρο της ζωής και των ονείρων. Μια θαλπωρή που δεν έχει να κάνει με την πίστη σε μεταφυσικές αξίες και αρχές αλλά, με ότι ονομάζουμε γλώσσα στίλβουσα. Η γλώσσα είναι η λύτρωση μέσα στον χρόνο. Ο χρόνος διαλύει και εξαφανίζει το φθαρτό σώμα αλλά δεν μπορεί να διαλύσει τις λέξεις. Οι λέξεις τον σαρκάζουν και του αποκαλύπτουν το δικό τους μυστήριο που δεν προέρχεται από αυτόν όπως η φθαρτή ύλη, παρά από την αυτοπαραγωγή τους. Το υλικό λίπασμα που τροφοδοτεί την αιωνιότητα του χρόνου. Στην ποίηση της Κικής Δημουλά θα γράφαμε, κυριαρχεί ένα συμπαντικό ψεύδος, μια κοσμική τάξη που συνεχώς, ή στην εξελικτική της πορεία διαρκώς αυτοδιαψεύδεται, για αυτό δεν μπορεί να προσφέρει ελπίδα, ανάσα ζωής παρά μόνο την συνειδητοποίηση του πένθους, της απώλειας. Λες και μια ζηλόφθονη της φύσης μοίρα ελλοχεύει μέσα στις ζωές των ανθρώπων και τους αρνείται κάθε παρηγοριά ή εκ των υστέρων δικαίωση. Ο άνθρωπος μένει με την προβιά των λέξεών του σκεπασμένος απέναντι στην φύση που αρνείται να δικαιολογήσει ακόμα και τους μηχανισμούς της φθοράς της. Γιαυτό έκανα λόγο πρωτύτερα για αυτές τις υπέροχες αλλά και εξίσου τραγικές καταβασίες της. Αυτές τις εσωτερικές της ποίησής της λειτουργικές πτώσεις. Αυτές που αναδύουν από μέσα τους το μυστήριο της ζωής παράδοξο ξένο. Οι συμβατικότητες χάνονται, οι κάθε μορφής συμβατικότητες, και φανερώνεται η γυμνή ύπαρξη μπροστά στον καθρέφτη του κενού της. Το φως ενώνεται με το σκοτάδι και αντανακλάται η αίσθηση του τίποτα. Η γλώσσα της μεταφέρει όλες τις πανάρχαιες φοβίες του ανθρώπου που μας αποκαλύπτονται ως μελλοντικό ζωοποιό σκοτάδι. Παίζει τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ της σκοτεινής μοίρας και της ανθρώπινης αναζήτησης για στιγμιότυπα χαράς και ερωτικής πλήρωσης. Στην ουσία δεν είναι και αυτό παρά ένα παιχνίδισμα της σκέψης, μια ψευδαίσθηση της ίδιας της γλώσσας, των μεταφορών της και των ποιητικών της προσωποποιήσεων. Τα επαναλαμβανόμενα είδωλά της.

     Στην μνήμη της, τώρα που ξεκίνησε υπερήφανη και τιμημένη για το αιώνιο ταξίδι προς το Τίποτα, για να συναντήσει προγενέστερές της γυναικείες ποιητικές φωνές, μεταφέρω ορισμένα ενδεικτικά πληροφοριακά στοιχεία για το έργο της. Μια σκαλωσιά χρήσιμων πληροφοριών για εμάς τους θαυμαστές και αναγνώστες του ποιητικού της λόγου. Και επικουρικά θεωρώντας ότι ο ποιητικός λόγος της Κικής Δημουλά αποτελεί οργανική συνέχεια της γυναικείας ελληνικής ποιητικής παράδοσης στην Ελλάδα, χωρίς πρόθεση σύγκρισης, παραλληλισμών ή συσχετισμών, αντιγράφω στο εισαγωγικό αυτό σημείωμα μερικές ακόμα χρηστικές πληροφορίες για άλλες γυναικείες ελληνικές ποιητικές φωνές και των έργων τους.

     Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, στις 6 Ιουνίου του 1931. Την ίδια χρονιά 15/5/1931 γεννιέται η ποιήτρια και μεταφράστρια Λίνα Κάσδαγλη, η ποιήτρια Μαρία Παττίχη, η ποιήτρια Λένια Χριστοφόρου 15/9/1931, η Ντίνα Χατζηνικολάου, η ποιήτρια Λίτσα Λεμπέση 5/11/1931, η Μαρία Ρόκου-Βασιλειάδου 25/3/1931 και ορισμένες άλλες γυναικείες ποιητικές φωνές που λησμονήθηκαν μέσα στον ποιητικό χρόνο.

Η Κική Δημουλά παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα με την συλλογή της με τίτλο «Ποιήματα» το 1952 που αποκήρυξε. 
Την ίδια χρονιά η ποιήτρια Έφη Αιλιανού εκδίδει την συλλογή της «Τα τραγούδια του μαύρου καπετάνιου και της Ηλιογέννητης». Η Μαργαρίτα Δαλμάτη εκδίδει τα «Σκίτσα στην ομίχλη», η Λίνα Κάσδαγλη «Τα Ηλιοτρόπια», η Όλγα Παπαστάμου τις «Θύμισες» και η Μαρία Αρκαδίου τις «Κάποιες ώρες». 
Το 1956 η Δημουλά εκδίδει την συλλογή της «΄Ερεβος», που ξεκινά κατά κάποιον τρόπο η επίσημη ποιητική της πορεία. Την ίδια χρονιά η ποιήτρια Λένα Παππά κυκλοφορεί τα «Ποιήματα», η ποιήτρια Μαρία Σερβάκη την «Περιπέτεια», η Λεία Χατζοπούλου-Καραβία τα «Σχέδια στο νερό», η Νίτσα Παπαζαχαρίου την συλλογή «Μετά την σιωπή», ενώ στην Αλεξάνδρεια η Λιλίκα Ταβερνάρη εκδίδει την συλλογή της «Περαστικέ σε χαιρετώ». 
Το 1958 που η Δημουλά κυκλοφορεί την συλλογή της «Ερήμην», η πειραιώτισσα ποιήτρια και μεταφράστρια Μαρία Αδάμ εκδίδει την συλλογή της «Ώρες».  Η Λύντια Στεφάνου τα «Ποιήματα», η Ιφιγένεια Διδασκάλου τις «Ανθινες ώρες», η Μαρία Φερεντίνου «Όταν ο κύριος οικοδομεί» και η Έφη Στρατή-Δημητριάδου από τις εκδόσεις Δωρικός την συλλογή της «Δαρείοι». 
Ενώ το 1963 όταν από τις εκδόσεις του Γεωργίου Φέξη που επιμελητής ήταν ο ποιητής και μεταφραστής Άρης Δικταίος, η Κική Δημουλά κυκλοφορεί την συλλογή της «Επί τα ίχνη», η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ από τις εκδόσεις Ζάρβανος εκδίδει την συλλογή «Λύκοι και σύννεφα», η Λούλα Βάλβη Μυλωνά εκδίδει στον Διογένη την συλλογή «Τα μονοπάτια του κρίνου», από τον Φέξη η Πίτσα Γαλάζη την συλλογή «Στιγμές εφηβείας», η Κοραλία Θεοτοκά τις «Απόπειρες», η Μάγια Μαρία Ρούσσου τις «Βάναυσες ώρες», και η Ελένη Χωρεάνθη στο Αγρίνιο τα «Λίγα λουλούδια». Για να μείνουμε στην εκδοτική ποιητική παραγωγή στα πριν την επτάχρονη δικτατορία χρόνια. Πάντως, όταν το 1971 η Κική Δημουλά εκδίδει το «Λίγο του Κόσμου» της, δεν είναι μόνη, άλλες 20 περίπου γυναικείες ελληνικές φωνές παρουσιάζονται και κυκλοφορούν βιβλία τους για πρώτη φορά.                

ΕΡΓΑ ΤΗΣ

-Ποιήματα, Αθήνα 1952

-Έρεβος, Αθήνα 1956/ β΄ Στιγμή 1990

-Ερήμην, Αθήνα 1958/ β΄ Στιγμή 1990

-Επί τα ίχνη,  Γ. Φέξη-Αθήνα 1963/ β΄ Στιγμή 1989

-Το Λίγο του Κόσμου, Αθήνα 1971/ β΄ 1972/ γ΄ Νεφέλη 1983/ δ΄ Στιγμή 1990

-Το τελευταίο σώμα μου, Κείμενα, Αθήνα 1981 / β΄ Στιγμή 1989

-Χαίρε ποτέ, Στιγμή, Αθήνα 1988

-Η Εφηβεία της Λήθης,  Στιγμή, Αθήνα 1994

-Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1998./ στ΄ 2005

(περιέχει τις εξής συλλογές: «ΕΡΕΒΟΣ»- «ΕΡΗΜΗΝ»-«ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ»-ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»- «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΩΜΑ ΜΟΥ»-«ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ»-«Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ»)

-Ενός λεπτού μαζί, Ίκαρος-Αθήνα 1998/ ε΄ 2004

-Ήχος απομακρύνσεων, Ίκαρος, Αθήνα 2001/ δ΄ 2005

-Ο Φιλοπαίγμων Μύθος, Ίκαρος, Αθήνα 2003/ β΄2004

(Ο φιλοπαίγμων μύθος είναι το κείμενο που εκφώνησε η Κική Δημουλά κατά την τελετή υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου 2003)

-Εκτός σχεδίου, Ίκαρος, Αθήνα 2004, β΄ 2005 ( διάφορα αποταμιευμένα κείμενα που κατά καιρούς δημοσίευσε η ποιήτρια)

-Χλόη θερμοκηπίου, Ίκαρος-Αθήνα 2005/ β΄2006

-Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως, Ίκαρος, Αθήνα 2007/ γ΄2008

-Έρανος σκέψεων, Ίκαρος, Αθήνα 2009, β΄ 2010

-Τα εύρετρα, Ίκαρος, Αθήνα 2010/ β΄ 2011

-Δημόσιος Καιρός, Ίκαρος, Αθήνα 2014

ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ-ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ για το έργο της

-ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ. ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. Σ’ ΕΣΕΝΑ, ΑΙΦΝΗΣ, ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ-ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ. Εισαγωγή, Ανθολόγηση: Κωνσταντίνος Δημόπουλος, εκδ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ-Αθήνα 2014

-Αγαθή Γεωργιάδου- Εριέττα Δεληγιάννη, Διαβάζοντας Κική Δημουλά,- ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα-Αθήνα 2001

-Νίκος Δήμος, «ΣΤΗΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ», Σημειώσεις σε ποιήματα της Κικής Δημουλά, Στιγμή- Αθήνα 1991

-Μάριος Μαρκίδης, Είναι και ποτέ. Ερμηνευτική πρόσβαση στα ποιήματα της Κ. Δημουλά, Έρασμος, Ν. 10, Αθήνα 1989.

-Δημήτρης Νικορέτζος, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Ένας μύθος διαπορευόμενος. Απογραφές ενός ανευλαβούς, Α. Α. Λιβάνη-Αθήνα χ.χ.

-Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Κική Δημουλά χρονικογράφος του εφήμερου, Κέδρος, Αθήνα 2003

-Γιολάντα Πέγκλη, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ. ΣΧΕΔΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ, πάροδος/μελέτη 2004. (ανάτυπο του περιοδικού ΠΑΡΟΔΟΣ- αρ. 5. Εκτός εμπορίου)

 Άρθρα και Κείμενα σε Βιβλία

-Βάσος Βαρίκας, Συγγραφείς και Κείμενα 1955-1957, Ερμής 2003, σ. 120, β/β., Κική Ράδου-Δημουλά, Έρεβος, 14/8/1957.

-Δημήτρης Δασκαλόπουλος: επιλογή-παρουσίαση, σχόλια, Ελληνικά Καβαφογενή Ποιήματα (1909-2001). ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Πανεπιστήμιο Πατρών 2003, σ.114, 272. Εν πτωχεύσει. Στο βιβλίο της: Ερήμην, 1958.

-Νίκος Δήμου, ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, Δοκίμια ΙΙ, Νεφέλη 1993, σ. 37-59,. Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας. (σημειώσεις σε ποιήματα της Κικής Δημουλά). (Πριν το κείμενο ο Ν Δ. μεταφέρει στίχους της ποιήτριας EMILY DICKINSON 
“I took one Draught of Life-/I’ll tell you what I paid-/Precisely an existence-/ The market price, they said./ Πήρα μια ρουφηξιά ζωή-/Θα  σας πω τί πλήρωσα-/Ακριβώς μία ύπαρξη-/Η τρέχουσα τιμή, είπαν.)

-Άρης Δικταίος, Αναζητητές Προσώπου, Γεωργίου Φέξη 1963, σ. 109-, στο πρώτο μέρος «ΚΡΙΤΙΚΑ», Εγεννήθη ημιν ποιήτρια. (Η Κική Δημουλά)

-Αλέκος Κουτσούκαλης, Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας, τ. 3^ος,  Ιωλκός 1989, σ. 231-234, (ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ) [πμ.].

-Μιχάλης Γ. Μερακλής, Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία, 1945-1980, Πατάκη 1986/1987, σ. 121-122. Ο ιστορικός την εντάσσει στην «πρώτη περίοδο: Η ουσιαστική Ποίηση»

-Πάνος Παναγιωτούνης, Επίτομη Ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας. Γκούζου 1996, σ.146

-Κώστας Παπαγεωργίου, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ. Β΄ Μεταπολεμική Γενιά, τ. ΣΤ΄, Σοκόλη 2002, σ.148-163

-Κώστας Παπαγεωργίου, Μονόλογοι και Χειραψίες, Αλεξάνδρεια 2003, σ.107-149. Η υφή και το ύφος στην πρώιμη ποίηση της Κικής Δημουλά., βιβ/κη «Ήχος απομακρύνσεων»

-Βασίλης Στεριάδης, Η Τέχνη της αφήγησης, Γαβριηλίδης 2004, σ.22,241

-Θ. Δ. Φραγκόπουλος, Καθημερινές Τομές, Διογένης 1977, σ.73,76-77.

-Μάνος Χωριανόπουλος, 12 Εξέχουσες Μορφές του Καιρού μας, GRAPHOPRESS- Αθήνα 2005, σ.77-89, Η ποιήτρια του καιρού μας

Άρθρα-βιβλιοκριτικές σε περιοδικά

-Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Εντευκτήριο τχ. 8/10,1989, σ. 152-153, ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ-ΛΕΞΕΙΣ (Στην ποίηση της Κ. Δημουλά).

(το τεύχος αφιερώνει σελίδες στην Άλκη Κυριακίδου- Νέστορος)

-Σταύρος Βαβούρης, η λέξη τχ. 83/3,4,1989, σ.315-316, β/β,  για «Χαίρε Ποτέ»

-Κώστας Βούλγαρης, Ο Πολίτης τχ. 59/12, 1998, σ. 46, β/β, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ. για «Ενός λεπτού μαζί».

-Γιώργος Βέης, Διαβάζω τχ. 226/15-11-1989, σ. 65-68, β/β, στο καθαρτήριο του μετά, για «Χαίρε ποτέ». (Της κριτικής προτάσσεται «Αν έχουμε ακόμα μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμιά» του Walter Benjamin)

-Νίκος Γ. Δαββέτας, η λέξη τχ. 84/5, 1989, σ. 343-346, Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ Κ. Δ.

-Ζέφη Δαράκη, Ο Πολίτης τχ. 80/6, 1987, σ.81-, ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ ΚΛΙΜΑΚΕΣ. Στην ποίηση της Κικής Δημουλά, Μάριου Μαρκίδη και Μάρκου Μέσκου

-Ανθούλα Δανιήλ, περ. ΕΚΦΡΑΣΗ (Συνδέσμου Φιλολόγων Νομών Φθιώτιδας), τ. 13^ος, Λαμία 2002, σ.80-, Νεοελληνική Λογοτεχνία Γ΄ Ενιαίου Λυκείου. Γας Ομφαλός. Σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματα του βιβλίου. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. (δύο ποιήματα της Κ. Δ. «Γας Ομφαλός», «Σημείο Αναγνωρίσεως»)

-Νίκος Δήμου, Εντευκτήριο τχ. 13/12, 1990, σ. 89-94, ΣΤΗΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (Σημειώσεις σε ποιήματα της Κ. Δ.). Στην πρώτη του μορφή το κείμενο αυτό ακούστηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΑ-1 με παραγωγό την Μαρία Κυρτζάκη. (στο τεύχος δημοσιεύονται και λαϊκά Παραμύθια).

- -Άρης Δικταίος, Καινούργια Εποχή τχ.11/Φθινόπωρο 1958, σ.417-419, β/β, «Έρεβος»-«Ερήμην»

-Άλκης Θρύλος, Καινούργια Εποχή τχ. Χειμώνας 12/1958, σ. 384, β/β., για «Ερήμην».

-Άλκης Θρύλος, Φιλολογική Πρωτοχρονιά τ.17/1960, σ.298, «Ερήμην»

-Βρασίδας Καραλής, περ. Διαβάζω τχ. 356/10,1995, σ. 109-111, β/β., Ο Παράδεισος της μετωνυμίας. Για «Η Εφηβεία της Λήθης»

-Ανδρέας Καραντώνης, περ. Νέα Εστία τχ. 1146/1-4-1975, σ.484-485, β/β για  «Το Λίγο του Κόσμου». (Στην επομένη σελίδα ο Α. Καραντώνης γράφει για την «Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ)

-Ανδρέας Καραντώνης, περ. Νέα Εστία τχ. 1299/15-8-1981, σ. 1107-1108, β/β., για «Το τελευταίο σώμα μου»

-Διονύσης Καρατζάς, περ. Γράμματα και Τέχνες τχ. 57/1,3, 1989, σ. 24-26, β/β., για «Χαίρε ποτέ».

(στο ίδιο τεύχος που έχει σελίδες αφιερωμένες στον Άγγελο Τερζάκη, ο Αλέξης Ζήρας κρίνει «Τα ποιήματα του Δολοφόνου μου» του πειραιώτη ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη. Ενώ η εκπαιδευτικός Ανθούλα Δανιήλ μιλά για το βιβλίο του Νίκου Γρηγοριάδη, «Το αθέατο μέσα μας» και τα βιβλία «Εκ των υστέρων» της Πόλυ Μηλιώρη και «Ο Ύλας» της Μ. Α.Σεφεριάδη)  

-Γιώργης Κότσιρας, περ. Ευθύνη τχ. 210/6,1989, σ.297, β/β, Ο Γιώργης Κότσιρας τον μήνα αυτό διάβασε: Κ. Δ. «Χαίρε ποτέ» ποιήματα, εκδ. Στιγμή 1988.

-Νένα Ι. Κοκκινάκη, περ. Νέα Παιδεία τχ.78/Άνοιξη 1996, σ.122-128, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: ΑΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΩΡΑ. (Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ Λυκείου, σ.304) Μια προσέγγιση

-Τασούλα Καραγεωργίου, περ. Ο Πολίτης τχ. 93/10, 2001, σ.48-50, β/β για Κ. Δ. «Να αντέξεις είναι το ζητούμενο κι όχι να καταλάβεις. Ήχος απομακρύνσεων», Ίκαρος 2001

-Κώστας Λάνταβος, περ. Τομές τχ. 71/4,1981, σ. 56-57, β/β., για «Το τελευταίο σώμα μου».

(Στο ίδιο τεύχος ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου κρίνει το μελέτημα «Το μήνυμα του Θουκυδίδη» του Ηλία Ηλιού, ενώ ο Ηλίας Κεφάλας γράφει για τα «Βιώματα» του Δημήτρη Νεστορίδη, τον «Καμμένο κήπο» του Σπύρου Κοκκίνη, και «Είσαι κι εσύ μες στο βιβλίο» της Ελένης Βοϊσκου. Και ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης, το βιβλίο του Βασίλη Πεζερίδη, «Κλεμμένοι χρόνοι, 2»)

-Μάρκος Μέσκος, περ. η λέξη τχ. 84/5,1989, σ.341, για «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΩΜΑ» ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ

-Παντελής Μπουκάλας, η λέξη τχ. 84/5,89, σ. 342, «ΥΠΕΡ ΑΣΩΤΕΙΑΣ»

-Θανάσης Θ. Νιάρχος, η λέξη τχ. 84/5,1989, σ. 347-349, ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

-Αγγελική Ξύδη, περ. Μετρό τχ. 16/2,1997, σ. 180, Σεπτέμβρης ναι… Σεπτέμβρης αχ.

-Αγγελική Ξύδη, περ. Μετρό τχ. 68/7,2001, σ. 161-, «ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ;» «Ήχος απομακρύνσεων» Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ. β/β., για «Ήχος απομακρύνσεων»

-Νότης Ροσσιανός-Λεωνίδας Πολυδεύκης, περ. Φιλολογική Πρωτοχρονιά τ. 23/1966, σ.249, β/β., για. «Επί τα ίχνη»

-Στέφανος Ροζάνης, περ. ΠΟΙΗΣΗ, τόμος 13/Άνοιξη-Καλοκαίρι 1999, σ.251-255, ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ (ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ) ΣΩΜΑΤΟΣ Σχόλιο στην ποιητική της Κ. Δημουλά.

-Τάκης Σινόπουλος, περ. Εποχές τχ. 18/10,1964, σ. 66-67, Η γλώσσα και το προσωπείο. β/β., για «Επί τα ίχνη».

 (στο ίδιο τεύχος ο Παναγιώτης Μουλλάς γράφει για το πεζό «Ισορροπία τρόμου» του Πέτρου Αμπατζόγλου που κυκλοφόρησε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο)

-Άλκηστις Σουλογιάννη, περ. Γράμματα και Τέχνες τχ. 59/9,12, 1989, σ. 26-28, β/β., για «Χαίρε ποτέ»

(στο ίδιο τεύχος η ποιήτρια Βικτωρία Παπαδάτου γράφει για την συλλογή «Κιβώτιο Ταχυτήτων» του πειραιώτη μαθηματικού και υπερρεαλιστή ποιητή Έκτωρ Κακναβάτου. Ενώ ο ποιητής Δ. Καρατζάς δημοσιεύει ποιήματά του, όπως και ο ποιητής και εκδότης των «Επτανησιακών Φύλλων» Διονύσης Σέρρας, δημοσιεύει το ποίημα «Το Μάτι»)

-(Κώστας Τσιρόπουλος), περ. Ευθύνη τχ. 289/1, 1996, σ. 43, στους «ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥΣ»,  β/β., για «Εφηβεία της λήθης»

-Αντώνης Φωστιέρης, περ. η λέξη τχ. 5/6,1981, σ. 402-403, για «Τελευταίο σώμα»

-Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, περ. Εντευκτήριο τχ. 6/4, 1989, σ.119-120, β/β. Ο ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, για «Χαίρε ποτέ» (στο τεύχος δημοσιεύονται και «σελίδες για τον Μανώλη Αναγνωστάκη»)

-Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, περ. ΠΟΙΗΣΗ, τόμος 5^ος/ Άνοιξη 1995, σ. 234-236, β/β., ΚΑΤ’ ΟΝΑΡ. για την «Εφηβεία της λήθης».

Άρθρα και βιβλιοκριτικές σε εφημερίδες

-Ευγένιος Αρανίτσης, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30/11/1994, β/β., «Τι θα φοράς, συνεννόηση;» για «Η εφηβεία της λήθης»  

 -Αριστέα Βασιλειάδου, Ο Κόσμος του Επενδυτή 27/6/1998, Κι όμως, κυρία Δημουλά, έαρ γίνεται με ρίμες.

-Βιβή Βασιλοπούλου, Ο Κόσμος του Επενδυτή 17/3/2007, Τι βρήκαν στην άμπωτη. Ψυχοπαίδης- Δημουλά, (για το βιβλίο «Γιάννης Ψυχοπαίδης-Κική Δημουλά: Συνάντηση» εκδ. Ίκαρος. Έκθεση στην γκαλερί «Ζουμπουλάκη» Έκθεση έως 5 Απριλίου)

-Ευριπίδης Γαραντούδης, Ο Αναγνώστης 4/7/1991, Στις καταβολές της ποιητικής ωριμότητας. Για την ποίηση της Κικής Δημουλά.

-Γιώργος Γιώτης, Η Καθημερινή, Τρίτη 11/10/1994, σ.14. Μνήμη και χρόνος στην ποίηση της Κ. Δημουλά. Η τέχνη της φούγκας και η απώλεια σαν εφαλτήριο

-Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, Παρασκευή 18/6/1999, σ.32. Οι ζηλόφθονοι. Στο Πνεύμα του τόνου

-Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, Σαββατοκύριακο 25-26/2/2006, σ.47/11. Η αλεπού και τα σταφύλια. -Μίζερες, συμπλεγματικές κριτικές. για. «Χλόη Θερμοκηπίου»

-Θ. Γιαλκ., Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 15/1/2001, Εφηβεία της λήθης. Μια ανθολογία ποιημάτων της Κ.Δ., μεταφρασμένων στα ιταλικά από την Πάολα Μαρία Μινούτσι.

-Ν.(ίκος) Γ. Δ(αββέτας), Ελεύθερος Τύπος 28/1/1989, β/β., για «ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ»

-Μάνος Ελευθερίου, Τα Νέα, Πέμπτη 24/6/1999, σ.31. Συκοφαντίες. Στο ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του τόνου

-Αρ. Ελληνούδη, Ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης 15/1/1994, σ. 4, β/β., «Εφηβεία» ποίησης. για «εφηβεία της λήθης»

-Αρ. Ελληνούδη, Ο Κυριακάτικος Ριζοσπάστης 11/3/2001, β/β, «Έφηβη» ποιητική σοφία. Για την συγκεντρωτική έκδοση «ΠΟΙΗΜΑΤΑ»

-Έθνος 18/4/1999, Ενώνουν τις πένες τους ενάντια στα όπλα

-Ελεύθερος Τύπος 3/3/2002, Φιλοθέη, Εκδήλωση για την Κ. Δ. Την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 8 Μαρτίου

-Ελευθεροτυπία 21/3/2002, Ο δήμαρχος (Αθηναίων Δημήτρης Αβραμόπουλος) τίμησε τη Δημουλά.

-Ελευθεροτυπία 1/3/2002, σ. 27, Η Δημουλά στους «αθανάτους». Εξελέγη χθες μέλος της Ακαδημίας Αθηνών

-Β. Κ. Κ.(αλαμαράς), Ελευθεροτυπία 15/10/1998, «Ενός λεπτού μαζί» τα καινούργια της Δημουλά

-Βασίλης Κ. Καλαμαράς, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 18/3/1999. Η βραδιά της Κικής Δημουλά. «Υπάλληλοι της ζωής και του χρόνου»

-Δημήτρης Κατσαγάνης, Νέα Προοπτική 14/1/1995, σ. 15, β/β., «Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ»

-Λώρη Κέζα, Το Βήμα, Πέμπτη 22/3/2001, σ. Α 39, ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. Μια ποιήτρια στον προθάλαμο της Ακαδημίας

-Νένα Ι. Κοκκινάκη, Το Βήμα, Κυριακή 15/1/1995, Ποιητικά όνειρα δίχως όρια. β/β για  «Η εφηβεία της λήθης».

-Γιώργος Κοροπούλης, Η Καθημερινή 30/4/1999, β/β, Οι ελλάμψεις και το έργο. Με αφορμή την πρόσφατη συγκεντρωτική έκδοση των «Ποιημάτων» της Κ. Δ.

-Κώστας Κρεμμύδας, Η Εποχή, Κυριακή 9/7/2000, σ. 19-, Κ. Δ. Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

-Η Καθημερινή 15/6/2002, Αλλόκοτα γράμματα σε μια ποιήτρια. (από μαθήτριες, φιλόλογους κ. ά.)

-Παντελής Μπουκάλας, Η Πρώτη 24/6/1989, «ΥΠΕΡ ΑΣΩΤΕΙΑΣ», για «Χαίρε ποτέ». (Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό «Λέξη» τχ. 84/5,1989)

-Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Τρίτη 20/12/1994, σ. 14, β/β., «Άπληστο που είσαι ανεξήγητο…» Η ευγενής μελαγχολία της Κ. Δ. στη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης».

-Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Τρίτη 30/3/1999, σ.12, Καρποί λυρικής μελαγχολίας. Η ποίηση της Κικής Δημουλά και το «τρισευλογημένο Εμπόδιο». (Ομιλία που οργάνωσε η Πολιτιστική Επιτροπή του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τραπέζης Ελλάδος και το περ. «Μανδραγόρας»)

-Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή 6/4/1999, Πόσες στάχτες για να υπάρξει λάμψη. Τα τεχνάσματα και τα αισθήματα στην ποίηση της Κικής Δημουλά.

-Ανδρέας Μπελεζίνης, Ελευθεροτυπία 21/10/1999, Οι σεισμοί (και «τα σείστρα») της Κικής Δημουλά

-Όλγα Μπακομάρου, Ελευθεροτυπία 7/4/2001, στις Μεγεθύνσεις (Το ΟΧΙ είναι δισύλλαβο…)

-Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Τρίτη 16/7/2002, σ.14, β/β. «Να αντέξεις είναι το ζητούμενο»… Ο αναστοχασμός για την ποίηση, στον «Ήχο απομακρύνσεων» την ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά.

-Όλγα Μπακομάρου, Ελευθεροτυπία Σαββατιάτικη 15/11/2003, στις Μεγεθύνσεις. («Ομπρέλες ανοιγμένες στη σειρά»)

-Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, City Press, Πέμπτη 24/6/2004, β/β., Η έκλειψη της κανονικότητας, για «Ο ΦΙΛΟΠΑΙΓΜΩΝ ΜΥΘΟΣ».

-Γιώτα Μυρτσιώτη, Η Καθημερινή 14/12/2004, Κική Δημουλά: Χάρη σ’ ένα ψέμα ζούμε. (Εκδήλωση στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών)

-Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Τρίτη 8/1/2008, σ.14, β/β.,  Κ. Δ. Μεταξύ της επίγνωσης και της απόγνωσης. Τα όνειρα και η απώλεια στο «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως», τη νέα ποιητική συλλογή της Κ. Δ.

-Ναυτεμπορική 11/11/1997, Ποίηση της Κικής Δημουλά στα σουηδικά. (Χόκαν Έντγκρεν)

-Νίκος Γ. Ξυδάκης, Η Καθημερινή, Τετάρτη 12/7/1995, σ. 10, Η Δημουλά και στα γαλλικά. Η μεταφράστρια της Ελληνίδας ποιήτριας μιλάει στην «Καθημερινή» για τη νέα έκδοση. (Μαρτίν Πλατώ-Ζυγούνα)

-Γιάννης Πανουτσόπουλος, ΠΡΙΝ, Κυριακή 4/7/1993, Όχι δεν είμαι λυπημένη. Σε σωστή ώρα νυχτώνει. Μια σύντομη περιπλάνηση με τον ποιητικό λόγο της Κικής Δημουλά.

-Κώστας Παππάς, Η Αυγή 31/12/1998, Εγεννήθη ημίν ποιήτρια. Η Κική Δημουλά όπως την είδαν οι πρώτοι κριτικοί της

-Δήμητρα Παυλάκου, Η Αυγή 27/6/1999, β/β, Ποιήσεως προηγιασμένη. Πρώτες σκέψεις από την συγκεντρωτική έκδοση του ποιητικού έργου της Κ. Δ. «Ποιήματα».

-Δήμητρα Παυλάκου, Η Κυριακάτικη Αυγή, Χριστούγεννα 25/12/1998, σ. 35, β/β, Ο πόνος των πραγμάτων και του ανθρώπου. Κ.Δ.  για «Ενός λεπτού μαζί».

-Δ. Π., Η Αυγή 6/9/2001, β/β, Η αλήθεια της ποίησης. Κ. Δ. για « Ήχος απομακρύνσεων».

-Μ. Π., Τα Νέα 1/3/2002, Κική Δημουλά Επιτέλους εκλογή!

-Έφη Παρδάλη επιμέλεια: Ελεύθερος Τύπος, Δευτέρα 17/2/2003, Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ: Νεοελληνική Γλώσσα. Α΄ Κείμενο: Κ. Δ. Διατριβή ενός Αδαούς Μονολόγου σε Άγνωστο Θέμα

-Γιάννης Παπακώστας,  Η Καθημερινή, Τρίτη 4/11/2003, Η Κ. Δημουλά και η ποίηση του μέσα χώρου. Τα θέματα, η τεχνική, τα μοτίβα και η γλώσσα της ποιήτριας στα πενήντα χρόνια της διαρκούς παρουσίας της. (εισήγηση σε εκδήλωση του Συνδέσμου Φιλολόγων Λέσβου 25/9/2003)

-Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία-Βιβλιοθήκη 4/12/2010, σ.8. β/β., «Τα εύρετρα». Με τα εύρετρα της ποιητικής τέχνης… Κική Δημουλά και Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου….».

-Νατάσα Παπανικολάου, Έθνος, Δευτέρα 7/1/2013, σ. 37, Η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ ΣΤΗΝ “INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE”. «Πατρίδα μου είναι η γλώσσα». Πρωτοσέλιδο αφιέρωμα της εφημερίδας με αφορμή την έκδοση των ποιημάτων της στην Αγγλία. Με τις λέξεις «σκοτάδι και χάος» περιγράφει η ποιήτρια και ακαδημαϊκός την κατάσταση στην Ελλάδα.

(στην σελίδα 39 δίνεται η είδηση: Στα 76 της «έσβησε» η Ρούλα Κακλαμανάκη)

-Τάσος Ρούσσος, Το Βήμα 12/3/1989, δραστικό αποτέλεσμα. β/β. για «Χαίρε ποτέ».

-Γιάννης Σμαραγδής, Επιλέγει και σχολιάζει: Τα Νέα τχ. 61/6-5-2000, ΠΡΙΣΜΑ. Το βλέμμα της κρυστάλλινης Ελληνίδας

-Όλγα Σέλλα, Η Καθημερινή, Κυριακή 17/8/2003, Συνύπαρξη τριών φωνών σε μια παράσταση. Ο Κυριάκος Σφέτσας ντύνει με μουσική ποιήματα της Κικής Δημουλά, τα οποία ερμηνεύει η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Κική Δημουλά «Η ποίησή μου δεν είναι έγχορδη». Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου «Νιώθω πιο πλούσια και λιγότερο μόνη». Κυριάκος Σφέτσας Η ανάγκη επικοινωνίας μεταξύ των δημιουργών.

-Μάνος Στεφανίδης, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 17/3/2004, Στη Μακρόνησο! (Πάλι για την Κική)

-Κώστας Σταματίου, Τα Νέα 14/1/1989, και 21/1/1989, ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ, β/β., για «Χαίρε ποτέ».

-Σωκράτη Τσίχλια, Η Καθημερινή, Σάββατο 20/12/2003, Ο λόγος της Κικής Δημουλά

-Κώστας Τσαούσης., Έθνος 10/1/1989, Κουβέντες με το όνειρο και την ελπίδα, β/β., για  «Χαίρε ποτέ».

-Τα Νέα, Παρασκευή 22/5/1992, ΑΝΤΙΣΤΑΡ. Ποιητικές αντιφάσεις.

-Τα Νέα, Παρασκευή 23/5/1997, σ. 2,/22 Η Δημουλά, η Αννίτα και τα σύμβολα

-Μικέλα Χαρτουλάρη: ρεπορτάζ, Τα Νέα, Πέμπτη 22/5/1997, σ. 33/9, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ. Με ενοχλεί η λέξη ποιήτρια. «Η αισθητική μου ταράζεται, όταν με αποκαλούν ποιήτρια» τονίζει στα «ΝΕΑ» Η Κική Δημουλά, όπως υπογράμμισε και τις προάλλες στη Ραδιοφωνική εκπομπή της Μαρίας Κυρτζάκη.

-Μικέλα Χαρτουλάρη: ρεπορτάζ, Τα Νέα 16/9/1997, Φωτογραφική… λαθρανάγνωση

-Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 27/11/1998, σ. 7, β/β, Ο λόγος της απουσίας. Σημάδια κόπωσης- και κατάχρησης- στη νέα συλλογή της Κ. Δ. για «Ενός λεπτού μαζί»

-Ελένη Χοντολίδου, Η Κυριακάτικη Αυγή 30/10/2005, σ.35. Διάλογος. Με αφορμή τα μοντέλα και τις στάρλετ που διαβάζουν ποίηση: έπαινος Κικής Δημουλά.  Και απαντητικό σημείωμα από τον Κώστα Βούλγαρη, «Αγαπητή κ. Χοντολίδου. Θα μπορούσα…»

-Έλενα Χουζούρη, Η Αυγή 29/1/1989, Ποίηση των άλλων όψεων. β/β., για «Χαίρε ποτέ».

-Επιμέλεια: ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ Σ.-ΒΑΡΒΑΤΣΟΥΛΗ Ε. ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ Μ., Τα Νέα, Παρασκευή 16/3/2001, σ. 16, Λογοτεχνία για Γ΄ Λυκείου.. Εξετάσεις Λυκείου 2001, Κ.Δ. «Σημείο Αναγνωρίσεως».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΗΣ

- Η λέξη, τχ. 84/5,1989, σ. 388-389, σε β΄ πρόσωπο. Μια συνομιλία της Κ. Δ. με τον Αντώνη Φωστιέρη και τον Θανάση Νιάρχο.

-Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30/11/1996, σ. 36, Βασίλης Κ. Καλαμαράς, Η ποίηση; Ένα ψιλόβροχο σε μια διαρκή ξηρασία. Μια συζήτηση με μαθήτριες του Αρσακείου και μια συμβουλή προς τους νέους: Μη ξοδεύετε τώρα ολόκληρη τη νεότητά σας..

-ΠΟΙΗΣΗ, τόμος 10^ος/ Φθινόπωρο-Χειμώνας 1997, σ. 6-24, Συνομιλία με την Μαρία Κυρτζάκη. Αυτό το τύμπανο, του έρωτα, θα ήθελα να τ’ ακούμε συνεχώς να βαράει κάπου μακριά.

-Κυριακάτικη 4/1/1998, σ. 42/18, Ειρήνη Κοντογεωργίου, «Τιμιότερη της ποίησης η φωτογραφία». Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, η Κ.Δ. μιλάει για τη φωτογραφία, όπως μόνο μια ποιήτρια μπορεί.

-Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 17/7/1998, σ. 16. Στην ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Βένα Γεωργακοπούλου, Κ. Δ. «Η ποίηση δεν χάνεται από μια αγοραία κατανάλωσή της»

-Τα Νέα, Σάββατο 3/10/1998, σ. 12-13/38-39, Μικέλα Χαρτουλάρη,  «Μαζεύω πεταμένη ανθρωπότητα». Επιστροφή με τη συλλογή «ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ» που θα κυκλοφορήσει την ερχόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ». Το ονειρεύεσθαι είναι άσκηση ενάντια στη χαλάρωση.

-Η Καθημερινή, Τετάρτη 21/10/1998, σ. 10, Νίκος Βατόπουλος, Ποίηση «ανατροπής του εύλογου» Η Κ. Δ. μιλάει στην «Κ» με αφορμή της νέας της ποιητικής συλλογής. Η νέα συλλογή της Κ. Δ. με τίτλο «Ενός Λεπτού Μαζί» προαναγγέλλει τη συγκεντρωτική έκδοση των επτά ποιητικών συλλογών της (1956-1994)

-Το Βήμα, Κυριακή 29/11/1998, σ. 3, Μαίρη Παπαγιαννίδου, Το ωραίο ζητούμενο. Η μαστοριά των βιβλίων και η μαστορική των συγγραφέων-τεχνιτών.  Με αφορμή την τελευταία της συλλογή η Κ. Δ. μας οδηγεί στο εργαστήρι της γραφής της.

-ΜΕΤΡΟ τχ. 36/10, 1998, σ. 70-76, Αγγελική Ξύδη. Φωτό: Πέπη Λουλακάκη. «Είναι πλάνη ο έρωτας…. Ωραία πλάνη. Την προσκυνώ, πώς θέλετε να σας το πω.»

-Γυναίκα τχ. 1161/12, 1998, σ. 261-, Όλγα Μπακομάρου. Φωτογραφίες: Μονογιούδης, ΤΟ ΜΕΓΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Έκανε την αθόρυβη είσοδό της στο σύμπαν της λογοτεχνίας, πρίν από πολλά χρόνια, με την ποιητική συλλογή Το λίγο του κόσμου, και συνέχισε το ίδιο αθόρυβα να κατακτά έναν-έναν τους αναγνώστες της και τη θέση που τις αξίζει, δείχνοντάς μας ότι μπορεί κανείς το άπειρο μέγεθος της τέχνης του να το διαλαλήσει χαμηλόφωνα.

-Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16/3/2002, σ. 36-37, στην Όλγα Μπακομάρου, Η Κική Δημουλά, η τρίτη «αθάνατη» γυναίκα, δηλώνει θνητή και ευάλωτη, σε μια άκρως εξομολογητική συνομιλία.  «Η ποίηση αναπληρώνει αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις». «Αισθάνομαι ότι δεν κατέλαβα ακριβώς την έδρα της ποίησης, αλλά ότι οι προηγούμενοι μεγάλοι κάτοχοί της συμπτύχθηκαν κάπως και μου έκαναν λίγο τόπο ώστε να χωρέσω κι εγώ».

-Ταχυδρόμος τχ. 203/17-1-2004, σ. 31-37,  από τη Μικέλα Χαρτουλάρη- Photo: Αρχείο Κικής Δημουλά./ Στέλιος Σκοπελίτης. Κ.Δ. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ 2003. «Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια». Μαζεύει από χάμω πεταμένη ανθρωπότητα και τη μεταστοιχειώνει σε ποίηση. Είναι δημοφιλής και πολυμεταφρασμένη, αλλά παθαίνει κρίσεις σεμνότητας. Δηλώνει δειλή, αλλά κάνει τολμηρές λεκτικές ακροβασίες. Η Κική Δημουλά σημάδεψε με τον τρόπο της την χρονιά που πέρασε.

-Η Καθημερινή, περ. Κ τχ. 98/17-4-2005, σ. 34-, της Όλγας Σελλά-Πορτρέτα: Νίκος Κοκκαλιάς, Κ. Δ. «Αποτολμώ μια μονομαχία με το αδύνατο» Σε μια σπάνια συνέντευξη με την ποιήτρια και ακαδημαϊκό, το «Κ» επιδιώκει να «μεταφράσει» σε πεζό λόγο όσα εκείνη πραγματεύεται στους στίχους της-και παίρνει την άδεια να προδημοσιεύσει ποιήματά της, από τη νέα συλλογή «Χλόη Θερμοκηπίου».

-Η Καθημερινή, περ. Κ τχ. 196/4-3-2007, σ. 70-74, της Όλγας Σελλά-Φωτογραφίες: Γιώργος Μονογιούδης. Κ. Δ. «Τα έργα του θα συντροφεύουν μοναχικά ποιήματά μου». Γιάννης Ψυχοπαίδης «Η ποίησή της ήταν γραμμένη μέσα μου». Έναν παράλληλο κόσμο ανάμεσα στην ποίηση και τη ζωγραφική αποκαλύπτουν τα εβδομήντα τρία νέα έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη εμπνευσμένα από το έργο της Κ. Δ. Η ποιήτρια και ακαδημαϊκός και ο εικαστικός μίλησαν στο «Κ» γι’ αυτή την απροσδόκητη συνάντηση των τεχνών τους.

-Ελευθεροτυπία, Σαββατιάτικη 17/11/2007, σ. 36, Βασίλης Κ. Καλαμαράς, Αρκετά μας βασάνισε το σπάνιο και το δυσεύρετο. Η Κική Δημουλά μιλάει για την εμπειρία της στην Ακαδημία Αθηνών και δίνει συμβουλές στους νέους ποιητές. Όποιος παινεύει το σπίτι του πέφτει και τον πλακώνει….

-Τα Νέα, INFO- Σαββατοκύριακο 4-5 Ιουνίου 2011, σ. 6-7, Ν συν συνέντευξη. Δημήτρης Πολιτάκης, Η Κική Δημουλά στα 80. Ζούμε μια έπαρση βαθύτατης άγνοιας. Με αφορμή την εκδήλωση στον κήπο του Μεγάρου τη Δευτέρα το βράδυ αλλά και τα ογδοηκοστά της γενέθλια-την ίδια ημέρα-η κορυφαία μας ποιήτρια και ακαδημαϊκός μίλησε για την ωριμότητα, τη λήθη αλλά και τους απελπισμένους και αγανακτισμένους-εντός και εκτός εισαγωγικών. Η Κική Δημουλά συζητά με τον Τίτο Πατρίκιο.

-Το Βήμα, Κυριακή 27/9/2012, σ. 8, στον Μάκη Προβατά. «Η ευτυχία δεν βγάζει ποίηση. Η κορυφαία ποιήτρια μιλά για την εξαπάτηση του σώματος, τις μνήμες του Εμφύλιου, τον Καβάφη και το κίνητρο για να γράφουμε μουσική και ποιήματα.- «Στους πολιτικούς με ενοχλεί το δυσπερίγραπτο».

- Έθνος, Δευτέρα, 7/1/2013, σ.65. «Βλέπω σκοτάδι και χάος». Κική Δημουλά: Απαισιόδοξη η γνωστή ποιήτρια για την κατάσταση στην Ελλάδα. (συνέντευξη στην εφημερίδα Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν)

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ

-Κοραλία Θεοτοκά, Τα Κείμενά της, Εστία 1977, σ. 298-299, Επιστολή στην ποιήτρια και δεύτερη σύζυγο του Γιώργου Θεοτοκά, την Κοραλία Θεοτοκά από την Κ. Δ.

-περ. ΕΠΟΧΕΣ τχ. 18/10,1964, σ. 21-23, Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

-Η Καθημερινή 14/12/1990, στην στήλη «Εις Σε Προστρέχω»

-Ελευθεροτυπία 11/12/1994, Βασίλης Κ. Καλαμαράς. «Περί ποιήσεως». Ένα ανέκδοτο κείμενο της ποιήτριας Κ. Δ. από διάλεξή της σε μαθητές λυκείου!

-Η λέξη τχ. 84/5,89, σ. 339, Σας πεθύμησα

-Η λέξη τχ. 137/1,2,1997, σ. 72-73, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΠΛΕ

-Κυριακάτικη 2/3/1997, σ. 43, του Βασίλη Κ. Καλαμαρά. ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. «Το παρελθόν μπλε».

-Ελευθεροτυπία 31/12/2003, Ευχές 2003

ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ

-Αγγελική Ξύδη, ΜΕΤΡΟ τχ. 52/2,2000, σ. 26-, Σαν μπλούζ. Η Κική Δημουλά στο cd του ΜΕΤΡΟ

-της Χάρης Ποντίδα, Τα Νέα, Δευτέρα 28/7/2003, 19/3, στους Ορίζοντες. Το μυστικό τραγούδι μιας γυναικείας καρδιάς. Κυριάκος Σφέτσας. «Υπήρξε μια εξ ουρανού στιγμή, όταν το καλοκαίρι πλησίασα το έργο της Κ. Δ. και ένιωσα ξαφνικά να αναστέλλεται η νύχτα μου»

 -Η Καθημερινή 25/6/1998, Ποίηση Κ. Δ. μουσική Θάνου Μικρούτσικου. «Στην αγκαλιά της άκρης» με ένα cd.

-ΔΙΦΩΝΟ τχ. 37/10, 1998, σ. 174, ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΗΣ. Στα λογιογραφήματα και.

-Γ. Ε. Καρ., Ελευθεροτυπία 25/6/1998, Στην αγκαλιά της ποίησης

-Εφη Φαλίδα, Τα Νέα 25/6/1998, Μια υποδόρια τρυφερότητα. Ποιήματα της Κ. Δ. σε CD  από την HIS MASTER’S VOICE

-Μικέλα Χαρτουλάρη: ρεπορτάζ, Τα Νέα, Τετάρτη 4/3/1998, σ. 3, Το… βενζινάδικο της Δημουλά. Η ποιήτρια ηχογραφεί 24 ποιήματα με τον Θάνο Μικρούτσικο.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ

-ΠΟΙΗΣΗ τόμος 10/Φθινόπωρο 1997, σ. 3-5, Επεισόδιο,

-ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τχ. 1331/ Χριστούγεννα 1982, Μικρή ανθολογία ποίησης Ελληνίδων. ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ

-ΝΕΜΕCIS, τχ. 4/9, 1999, Πάει. Στο μυθοδρόμιο. Επιλογή: Ειρήνη Λαλάκη

-ΕΥΘΥΝΗ, τχ. 44/8, 1975, σ. 405-406, ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΠΩΝ

-ΕΥΘΥΝΗ τχ. 55/7,1976, σ. 372-375, Ο ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ

-ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ΜΑΣ, τχ. 7-8/1,2, 1959, σ. 190, ΥΛΙΚΑ

-Η ΛΕΞΗ, τχ. 2/2,1981, σ. 88-90, Φωνή σε Αδειοδρόμους

-Η ΛΕΞΗ τχ. 84/5, 1989,  σ. 339-340, Σας πεθύμησα

-Η ΛΕΞΗ, τχ. 107/1,2, 1992, σ. 26-27, ΓΕΝΕΑ ΥΠΑΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑ ΕΡΧΕΤΑΙ (Εκκλησιαστής)

-SYMBOL, 10/3/2001, σ. 57. Ο Νίκος Δήμου διαλέγει ένα ποίημα. Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

-Διαβάζω τχ. 435/12,2002, σ. 93-, επιμέλεια αφιερώματος: Ηρακλής Παπαλέξης, «…Το αφιέρωμα που ακολουθεί προσπαθεί να ανιχνεύσει τις πηγές ενός ποιητικού έργου εν εξελίξει». ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥΜΗΝΑ.

-Βιοεργογραφία της Κικής Δημουλά, σ.94 

-Βρασίδας Καραλής, Το λυγρόν δέος του μηδενός στο έργο της Κ. Δ. (του κειμένου προτάσσεται του αρχαίου Αρχιλόχου απόσπασμα: «Χρημάτων άελπτον ουδέν εστίν ουδ’ απώματον,/ ουδέ θαυμάσιον, επειδή Ζεύς πατήρ Ολυμπίων/εκ μεσημβρίης έθηκε νύκτ, αποκρύψας φάος/ ηλίου λάμποντος λυγρόν δ’ ήλθ’ επ’ ανθρώπους δέος») σ. 95-101

-Μιχάλης Τσιανίκας, Η σιγουριά των πρώτων στίχων ή Αυτοβιογραφία μιας σν- ωρίμανσης. (προτάσσεται: «Διαβάζει βιβλία στην κόρη της για να τη μορφωθεί. (από εργασία μικρής μαθήτριας)) σ.102-112

-Ρίτσα Φράγκου-Κικίλια, «… συνεχώς και ακάλυπτη στη γραμμή του πυρός», (ο τίτλος από Τάσο Κόρφη), σ.113-117

-Βαγγέλη Χατζηβασιλείου, Κ. Δ.: Το χρονικό μιας ποιητικής διαδρομής, σ. 118-127

-Συνέντευξη στους: Λ. ΑΡΩΝΗ, Μ. ΜΙΧΕΛΙΔΑΚΗ, Α. ΡΟΔΙΤΗ, Κική Δημουλά: «Ονειρεύομαι να γράψω ένα πολύ καλό ποίημα». (δημοσιεύεται προεισαγωγικό σημείωμα του Η. Π.), σ. 128-131

-Εντευκτήριο τχ. 57/4,6, 2002, σ.7-, ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

-Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Η νεύρωση των λέξεων, σ. 7-11

-Παντελής Μπουκάλας, «Να αντέξεις είναι το ζητούμενο»…, σ. 12-16

-Τάσος Χατζητάτσης, Επί τα ίχνη, σ. 17-19

-Σοφία Νικολαϊδου, Κική Δημουλά: Ποιήματα., σ. 20-24. (Ν. Σκόπελος 21.12.2001. Αγαπητή κυρία Δημουλά.), σ. 20-24

-Βασίλης Αμανατίδης, Δημουλά και Πικάσο: Το σύνδρομο του (μή) ονείρου. Διαβάζοντας το ποίημα της Κ. Δ. «Σύνδρομο», σ. 25-29

-Μαργαρίτα Μελμπεργκ, Η μοναξιά του ουσιαστικού. Η Επιστολή στην Κ.Δ. και Επιστολή τον Απρίλιο της Ίνγκερ Κρίστενσεν, σ. 30-34

-Πάολα Μαρία Μινούτσι, Η «μεταφορά» της απουσίας στην ποίηση της Κικής Δημουλάς, σ. 35-40.

-Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου, Το ιδιάζον κοίταγμα. «ΑΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΩΡΑ» [πμ] και κείμενο, 21/10/1995, σ. 41-44

-η λέξη, τχ. 194/10,12,2007, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Στο πλούσιο αυτό τεύχος, συμμετέχουν:

-Η ποιήτρια με ποιήματά της και πεζά της. Ο ιστορικός της ελληνικής λογοτεχνίας Αλέξανδρος Αργυρίου, ο θεατρολόγος Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο εικαστικός Παναγιώτης Τέτσης και Σωτήρης Σόρογκας. Ο Κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης, η ποιήτρια Γιολάντα Πέγκλη. Οι ποιητές Γιάννης Βαρβέρης, Χριστόφορος Λιοντάκης, Γιάννης Κοντός και Θοδωρής Γκόνης, και ο Ντίνος Σιώτης. Η ποιήτρια Τασούλα Παπαγεωργίου, ο κριτικός Αλέξης Ζήρας και ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου. Ο Γιώργος Μπλάνας, η Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου και ο Νίκος Δαββέτας, η Μαρία Κυρτζάκη και ο Γιάννης Ευσταθιάδης. Ο Γρηγόρης Ιωαννίδης και ο Άρης Δικταίος.

--

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 23 Φεβρουαρίου 2020

Με την ελληνική γη να υποδέχεται την ποιήτριά της.