Η ποιητική συλλογή ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της Καίτης Χιωτέλλη

Η ποιήτρια και μεταφράστρια Καίτη Χιωτέλλη

(Αθήνα 5/10/1928-Αθήνα, Τετάρτη 1/7/2020)

     Τα μικρά μελτεμάκια των αρχών του Ιουλίου ανακουφίζουν έστω και κατ’ ελάχιστον την υψηλή θερμοκρασία του Καλοκαιριού. Μίνι καύσων αποφάνθηκαν οι μαθηματικοί-μετεωρολόγοι που μπήκαν στις τηλεοπτικές ζωές μας δυναμικά, παράλληλα με τους φοβερούς και τρομερούς λοιμωξιολόγους που «στήνονται» μέσω skype μπροστά στο ανεξέλγκτο βήμα των ακόμα πιο μπαμπούλων και τρομολάγνων δημοσιογράφων που, μόνο έξω από τα νεκροταφεία δεν έχουν πάει ακόμα να μετρούν τα φέρετρα και να παίρνουν συνεντεύξεις, να ρωτούν τους φετινούς νεκρούς αν είναι ευχαριστημένοι από τα μέτρα προστασίας των κυβερνόντων, στο «μητσοτακιστάν» και πάσης ελλάδος. «Μην φοβάστε», είπαν, η θερμοκρασία θα επανέλθει στους κανονικούς της βαθμούς την επόμενη εβδομάδα. Ο αρχαίος Θεός Αίολος φαίνεται έδειξε το ενδιαφέρον του θέλησε να μας δροσίσει νωρίς, φέτος. Εμάς που δεν θα κάνουμε διακοπές, (το συνηθίσαμε πλέον) εσάς που δεν μπορείτε να απομακρυνθείτε από την ασφυκτική θερμοκρασία του κλεινού άστεως εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών. Στους έλληνες και τις ελληνίδες που έχασαν την δουλειά τους εξαιτίας της πανδημίας του ιού και των «τηλεοπτικών διαγγελμάτων» έκτακτης κρίσης ζωής. Των ημεδαπών και αλλοδαπών που εργάζονται νυχθημερόν σ’ αυτήν την εχθρική πόλη, πρωτεύουσα, χώρα. Μέσα σε σκοτεινά και ανήλιαγα γραφεία, ασφυκτικά περιβάλλοντα, σε υπαίθριους χώρους, κάτω από τις πύρινες ακτίνες του παντοκράτορος ζωοδότη ήλιου. Της τεράστιας πυρακτωμένης κηλίδας του δικού μας γαλαξία που μας ζωογονεί, τροφοδοτώντας μας ζωή. Το πανάρχαιο φωτεινό τόπι της δικαιοσύνης, που σαν σβούρα γυρίζει γύρω του φλερτάροντάς τον ο δικός μας υγρός πλανήτης, η γη μας που ακόμα δεν κατορθώσαμε να μπουσουλάμε πάνω της, σεβαστικά, και κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να την καταστρέψουμε. Στο εδώ, τυχαίο, στιγμιότυπο της ανθρώπινης μίνι ζωής μας.  Αυτή την θερινή σεζόν που όλα είναι διαφορετικά στην χώρα μας, στην ευρώπη, παγκοσμίως. Αχνοφωτίζει το μέλλον πάνω στις κορυφογραμμές των οριζόντων της ιοβολούσας ιστορίας του ανθρώπου.

      Με τις παλίρροιες δροσιάς της Ποίησης προσπαθούσα ο ταλαίπωρος να βοηθήσω την ψυχή μου να ξαστερώσει από την μαυρίλα των γύρω μου ερεθισμάτων, όταν ακούστηκε ξαφνικά να κτυπά το τηλέφωνο. Μια άγνωστή μου φωνή από το πουθενά, μια γυναικεία φωνή, με πληροφόρησε για την απώλεια της ποιήτριας και μεταφράστριας, καθηγήτριας Καίτης Χιωτέλλη. Η χριστιανή ορθόδοξη ποιήτρια Καίτη Χιωτέλλη, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Οκτωβρίου του 1928 και ταξίδεψε για την ουράνιο Ιερουσαλήμ της πίστης της, την περασμένη Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020. Η εξόδιος ακολουθία της θα ψαλλεί την Δευτέρα.

     Οι παλαιότερες γενιές των ελλήνων και ελληνίδων, και αναφέρομαι στα μετά το 1974, της μεταπολίτευσης χρόνια, θυμούνται το όνομα της ποιήτριας καθώς το συναντούσαν συχνά ή σποραδικά σε παιδικά περιοδικά που συνηθίζονταν να μοιράζονται στα δημόσια σχολεία, θρησκευτικού χριστιανικού περιεχομένου περιοδικά, όπως ήταν «Η Ζωή του παιδιού», «Προς την Νίκη» και άλλα. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία επίσης, γνώριζαν, την παρουσία της και από την συμβολή της στην έκδοση εκπαιδευτικών βιβλίων για τις τάξεις του Δημοτικού του μαθήματος των θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

     Η Καίτη Χιωτέλλη μετά το πέρας της εκπαίδευσής της από το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, αποφοίτησε από το Φαρμακευτικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην διάρκεια της πάντα ενδιαφέρουσας σταδιοδρομίας της φοίτησε στη μεταπτυχιακή σχολή του Οικονομικού Ινστιτούτου του στο Bossey της Ελβετίας και αποφοίτησε με το Certificat της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Συνέχισε τις σπουδές της στη Facutite des Lettres του Πανεπιστημίου της Γενεύης στους κλάδους Γαλλική Φιλολογία, Φιλοσοφία και Νεοελληνική Λογοτεχνία. Στα μετέπειτα χρόνια εργάστηκε σαν γραμματέας στο γραφείο του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 συνεργάστηκε και πάλι στην έκδοση του διδακτικού βιβλίου των θρησκευτικών της Α΄ Γυμνασίου, με συγγραφή κείμενων και μετάφραση πατερικών κειμένων. Δίδαξε σε κύκλους της ΧΕΝ ελληνική λογοτεχνία και ζητήματα που έχουν να κάνουν με αναλύσεις έργων ελλήνων λογοτεχνών. Βλέπε σχετικά με την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, τα ιστορικά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, η Γενιά του 1930 κλπ. Την δεκαετία 1980-1990 δίδαξε στο ΚΕΜΕΔΙ και στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα Θεωρία και Πράξη της Μετάφρασης από τα Γαλλικά στα Ελληνικά σε κείμενα δημοσιογραφικά, λογοτεχνικά, επιστημονικά σε μεταπτυχιακούς σπουδαστές. Η διδακτική και «βιοποριστική» όπως συνήθιζε να γράφει η ίδια, σε βιογραφικά της σημειώματα, πορεία της ποιήτριας και μεταφράστριας Καίτης Χιωτέλλη δεν περιορίστηκε σε αυτές μόνο της διδασκαλικές της δραστηριότητες. Η πνευματική της πορεία αρχινά ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν για πάνω από μια δεκαετία 1949-1961, την βλέπουμε να συνεργάζεται με το τότε γνωστό θρησκευτικό περιοδικό «Ακτίνες», ένα περιοδικό πρωτοπόρο στην εποχή του, που απηχούσε τις θέσεις και τις αξίες των χριστιανών επιστημόνων, της νέας «φουρνιάς» των θεολόγων και άλλων πανεπιστημιακών ειδικοτήτων, που εξέφραζαν τους σύγχρονους καιρούς της ορθόδοξης αναζήτησης που ανέτειλαν, με την άνθηση της πατερικής γραμματείας, την επιστροφή στις ορθόδοξες ρίζες της παράδοσης, στο ρεύμα του μοναχισμού, στο άνοιγμα της ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας στα νέα ρεύματα της ευρωπαικής διανόησης και άλλων ευρωπαικών θεολογικών δογμάτων. Την αναζήτηση και εύρεση κοινών διαδρόμων συνάντησης της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, των σύγχρονων επιτευγμάτων της θύραθεν ζωής και παιδείας του ανθρώπου με την παραδοσιακή Θεολογία του κοινοτισμού και του μυστικισμού, των νηπτικών αξιών της καθ’ ημάς ορθόδοξης ανατολής. Την διερεύνηση κοινών σημείων συμπόρευσης και αναφοράς τόσο με την εξόριστη στην δύση ορθόδοξη θεολογία και παράδοση όσο και με τα σημαντικά εσωτερικά ρυάκια δημιουργίας και ερμηνείας της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης από την Προτεσταντική παράδοση και διδασκαλία. Η άρση του αναθέματος από τον Πάπα Παύλο- Ιωάννη τον Στ΄ και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα είχε συμβάλει στην προσέγγιση επίσης της Καθολικής Εκκλησίας με αυτήν της Ανατολής. Θρησκευτικές και Εκκλησιαστικές αγκυλώσεις αιώνων σταδιακά είχαν αρχίσει να υποχωρούν και να ανατέλλουν νέοι ορίζοντες συνύπαρξης των ανθρώπων της Ανατολής και της Δύσης. Ο Δυτικός κοσμοπολιτισμός και τα ταξίδια, οι σπουδές ελλήνων θεολόγων στο εξωτερικό, η συνεργασία τους με ευρωπαίους θεολόγους, ερευνητές και επιστήμονες, στάθηκαν επικουρικά βοηθήματα στην προσπάθεια αναγέννησης της ελλαδικής εκκλησίας και παράδοσης. Οι νέοι καιροί υπερνικούσαν τις δογματικές και «βαλκάνιες» ή «χωριάτικες» αγκυλώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Και , είναι ενδιαφέρον στο ότι, στην προσπάθεια αναγέννησης της ορθόδοξης γραμματείας και παράδοσης, στο δύσκολο και αντίξοο αυτόν καθημερινό αγώνα, δεν συνέβαλαν μόνο έλληνες-άντρες επιστήμονες, καθηγητές και θεολόγοι αλλά και ελληνίδες, γυναίκες σε μια εποχή που η γυναίκα ακόμα δεν είχε δικαίωμα ψήφου όχι μόνο στην χώρα μας. Συναντάμε λοιπόν, μια διπλή άνθηση τόσο στον χώρο της θρησκείας-εκκλησίας και ορθόδοξης γραμματείας όσο και εκείνης της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης. Η Καλλιρόη Παρρέν και οι άλλες ελληνίδες πρωτοπόρες της εποχής τους, είχαν βάλει τις βάσεις για την απελευθέρωση της ελληνίδας γυναίκας. Η παλαιότερη Ναξιώτισσα Ευανθία Καϊρη, θα αισθάνονταν υπερήφανη για τις κοινωνικές και πνευματικές εξελίξεις.

Όμως, η συνεργασία της Καίτης Χιωτέλλη, δεν σταμάτησε μόνο σε αυτά τα δύο θρησκευτικά περιοδικά. Την βλέπουμε να δημοσιεύει ποιήματα, διηγηήματα, άρθρα, μικρές μελέτες, να παρουσιάζει νέες εκδόσεις βιβλίων, να γράφει κριτικές για κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, να σχολιάζει πνευματικές και καλλιτεχνικές κινήσεις της εποχής της, του χώρου της που με θερμή πίστη διακονεί. Συναντάμε το όνομά της όπως προανέφερα στο περιοδικό «Ακτίνες», στην «Ζωή του Παιδιού», στον «Κόσμο της Ελληνίδας», να ανήκει στην συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Σκαπάνη»,  στο περιοδικό «Σύνορο», να συνεργάζεται με το γαλλικό περιοδικό “Contacts”, την γαλλική εφημερίδα “Le Vie Protestante”, να δίνει συνεργασίες της στο περιοδικό «Νέοι Ορίζοντες», στο περιοδικό «Καθ’ Οδόν», στον τόμο 1/1966 του «Χριστιανικού Συμποσίου». Συνεργάζεται με το σύγχρονο των ημερών μας ορθόδοξης παιδείας και ύλης περιοδικό «Η Σύναξη» βλέπε ενδεικτικά τεύχη 1, 11, 25, 32, 36 και σε άλλα τεύχη.

 Όμως, η πνευματική και συγγραφική της παρουσία, δεν σταματάει μόνο σε αυτές της τις δημοσιεύσεις και στην συμμετοχή στην συγγραφή θρησκευτικών συγγραμμάτων για την δημοτική και γυμνασιακή εκπαίδευση. Ήδη από την δεκαετία του 1950 και μετά συμμετέχει στην συγγραφή και επιμέλεια βιβλίων για μικρά παιδιά βλέπε την «Κόκκινη Κλωστή Δεμένη» το 1950, τον βιβλίο «Ο Καλός φίλος» πέντε χρόνια μετά, το 1955, στην έκδοση «Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα» των εκδόσεων «Δαμασκός» την ίδια χρονιά, που δημοσιεύει με το ψευδώνυμο Χαρά Κρίσπου. Χρησιμοποιεί επίσης σε κείμενά της και ένα δεύτερο ψευδώνυμο, το Δάφνη Καστρίτη. Ενώ σε νεαρή ακόμα ηλικία, τον Οκτώβρη του 1961, εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή. «ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ». Μια συλλογή 94 σελίδων που περιλαμβάνει 54 έντιτλα παραδοσιακής φόρμας ποιήματα, ποιήματα θρησκευτικής πνοής και κοινωνικής ατμόσφαιρας, ποιήματα παραδοσιακά μεν που πέρα από την απλότητά τους, αφήνουν μια αίσθηση πίκρας αλλά και εσωτερικής της ορθόδοξης πίστης της ελπιδοφορία. Μια χαρμολυπική όχι έντονη διάθεση, μια ελεγχόμενη τρυφερότητα γυναικείας ευαισθησίας και χαμηλής τονικής ρυθμολογίας. Ποιήματα σίγουρα μιας άλλης εποχής και κοινωνικού κλίματος που δεν παύουν όμως, με την χαμηλή φωνή τους, την καθημερινή γλώσσα της, το εύληπτο και προσβάσημο στον καθένα μας λεξιλόγιό της, την μητρική και γυναικεία της φροντίδα και θέρμη, την περιορισμένη αλλά όχι δογματική θεματογραφία της, την τυπική της καλολογία και επιμέλεια, αλλά προπάντων την εσωτερική της αληθινή πίστη, που, δεν βασίζεται σε ας το επαναλάβουμε πηδαλιούχες απαγορεύσεις, αυτές τις ανίερες και ανιαρές ιερεμιάδες ποιητικούς ή κηρυγματικούς αμανέδες που προέρχονται ακόμα και στις μέρες μας, από χείλη που δεν έκαναν ένα ένσημο στην ζωή τους για να αντιληφθούν τι σημαίνει ζωή, πόνος, αρρώστια, αδιέξοδο. Έλληνες αρχομανείς και «καλοπερασάκηδες». Τα σημειώνω αυτά, για να τονίσω ότι, παρά την παραδοσιακή φόρμα των ποιημάτων της Καίτης Χιωτέλλη, ανεξάρτητα από την παλαιού καιρού θεματολογία της και χαμηλόφωνο προβληματισμό της φωνής της, ο ποιητικός λόγος της ποιήτριας Καίτης Χιωτέλλη διαθέτει μια θρησκευτική αυθεντικότητα, «ένα βάρος έντασης»  ποιητικής όπως σημειώνει στο βιβλίο του «Τα Ελληνορθόδοξα Γράμματα» ο Νίκος Β. Τυπάλδος,  μια ποίηση «χωρίς κραυγαλέους τόνους παίρνει αφορμή από καθημερινές στιγμές της ζωής ή από το περιδιάβασμα στην Φύση, και μας δίνει πίνακες όπου κυριαρχεί γνήσια θρησκευτική διάθεση. Ποίηση με λυρική πειθώ, με πίκρα σιγαληνή, παραπονετική, ελπιδόφόρα όμως στο βάθος», βλέπε σελίδες 171-173.  Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι ο θρησκευτικός ποιητικός λόγος, δεν οφείλει να κραυγάζει το σύμβολο της πίστης του, να κραυγάζει σαν «μουεζίνης» από ποιητικού άμβωνος τα πρόσωπα του χριστιανικού θείου δράματος. Τα σύμβολα και τα πρόσωπα της Παλιάς και Καινής Διαθήκης, που συναπαρτίζουν τους αναβαθμούς πίστης και βιώματος της ορθόδοξης παράδοσης,  δεν είναι ηθοποιοί ώστε να χρειάζονται την θρησκευτική μαρκίζα για να μας γίνουν γνωστά ή να μας τα υπενθυμίζουν οι διαπρύσιοι κήρυκές τους, οι ορθοφρονούντες της πίστης της ατομικής τους αλήθειας. Ο ποιητικός λόγος είναι το ηχείο ή ένα από τα ηχεία του ανθρώπινου λόγου και πολιτισμού που μας υπενθυμίζει την βιωμένη παράδοση των ανθρώπων, των λαών, δηλαδή τους λυγμούς και τους πόνους της ζωής τους. Και όχι ένα άλλο σκληρότερο και απαιτητικότερο καθαρτικό των αστοχιών των σωμάτων ή των ψυχών μας. Γιαυτό κατά την ταπεινή μου κρίση θεωρώ ότι ο ποιητικός λόγος της Καίτης Χιωτέλλη, κουβαλά μέσα της τον λόγο και την αυθεντικότητα της δικής της εκκλησιαστικής αλήθειας. Το ζυμάρι των προσωπικών της βιωμάτων. Τον της πίστης της ορθόδοξο οραματισμό που δεν χρειάζεται πολλές κηρυγματικές από άμβωνος απαγορευτικές φιοριτούρες για να γίνει πιστευτό. Μπορεί να μην φτάνει η φωνή της στους υπαρξιακούς τόνους που φτάνει η φωνή της πειραιώτισσας Όλγας Βότσης, μπορεί να μην έχει το κοινωνικό εύρος και υπαρξιακό της φωνής της θεσσαλονικιάς Ζωής Καρέλλη, μπορεί να μην διαθέτει αυτήν την λυγράδα των λέξεων της Μελισσάνθης, ή αυτήν την πυρετώδη έξαψη της θρησκευτικότητας της Μελισσάνθης, τους παλαμικούς χτύπους που αναγνωρίζουμε στην ποίησή της, όμως η ποίηση της Χιωτέλλη, είναι πηγαία και αληθινή. Μικροί κραδασμοί πόνου και θλίψης, ψιχάλες νοσταλγίας και παρηγοριάς, ελεγείες για πένθιμες καταστάσεις και ανοιξιάτικες ημέρες ζωής, και όλα αυτά και άλλες εικόνες, μέσα στο κουκούλι της ορθόδοξης πίστης της. Που για τους αυθεντικούς δηλαδή τους «αμαρτωλούς» πιστούς δημιουργούς, δεν είναι παρά το εκμαγείο της ελπίδας τους όπως ο καθένας και η κάθε μία το αισθάνεται μέσα του και το ζει και το βιώνει με τους γύρω του. Σε έναν Κόσμο, που δεν έμαθε ακόμα να συνυπάρχει με τον Άλλον

«….Σαν αρχινάς να κρούης τις καμπάνες των εσπερινών

Ακούω το μήνυμα μιάς ήμερης θλίψης.

Την ώρα που εσύ βιάζεσαι να φύγης, να βρεθής

στην αποθέωση του δειλινού σου φωτοστέφανου

στην ακατάλυτη αλυσίδα που σε δένει

σε μιάν αιωνιότητα.».

Από το ποίημα «Η ΜΕΡΑ Η ΑΠΙΑΣΤΗ». σ. 66

     Η ποιήτρια, γνωρίζει τα όριά της, διαισθάνεται την αδυναμία της τον αδιέξοδο και ατελέσφορο ρόλο της μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

«Είμαι μια μικρή αποτυχημένη

Επανάσταση

ασήμαντη στην ιστορία.

Όσες δυνάμεις μου γλυτώσανε

στην άνιση αναμέτρηση

μπήκανε σε τιμητική

αποστρατεία.

Έχω μονάχα πιά νεκρούς

στην ιστορία μου.

Άλλο όνομα δεν μούδωσαν

ούτε χρονολογία.

Αιτία της αποτυχίας μου

των άταφων νεκρών μου

η ανία.

Είμαι μια θλιβερή

χαμένη επανάσταση

χωρίς καμμιά συνέχεια

στην ιστορία.

Χωρίς ελπίδα να με πούν ποτέ

εκείνο που στ’ αλήθεια ήμουνα:

μια διαμαρτυρία.».

     Αν αυτό, δεν είναι πολιτική ποίηση, τότε τι είναι, οι κραυγαλέες μαρξισιτκές ιαχές και τα κομματικά τσιτάτα επανάστασης επί χάρτου μιας διαψευσμένης ελπίδας; Τα εθνικιστικά φορέματα μιας ανιστόρητης καλλιτεχνίας;. Η ποίηση της Καίτη Χιωτέλλη αν την δούμε στην εποχή της, αν την διαβάσουμε μέσα στο κλίμα και την κοινωνική και θρησκευτική συντηρητική ατμόσφαιρα που την κυοφόρησε, θα αντιληφθούμε την σημασία της και τον ποιητικό της σκοπό. Υπάρχουν ποιητικές της μονάδες που είναι επίκαιρες της εποχής της όπως το ποίημα «ΦΥΓΗ» υπάρχουν ποιήματα για εκκλησιαστικές εορτές, υπάρχουν οι σύγχρονες ποιητικές Δεήσεις, οι Προσευχές της, οι της ψυχής της περιπέτειες που λυγμικά αποτυπώνονται χωρίς δυνατές φωνές δίχως της πίστης και ελπιδοφορίας της υψηλά τραντάγματα. Το ταραγμένο βλέμμα της με το οποίο βλέπει τον Κόσμο και τα προβλήματά του, είναι νηφάλιο, ήρεμο, σχεδόν ατάραχο. Είναι η προσωπική της «ΕΝΑΤΗ ΩΡΑ». «Οι Ώρες του ζόφου που κούρνιασαν/ -σύννεφα οργισμένα-στις κορφές./ «Ίνατί με εγκατέλειπες;».

     Η πρώτη αυτή συλλογή της ποιήτριας Καίτης Χιωτέλη, όπως αναγράφεται στον κολοφώνα του βιβλίου «Η ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΉ «ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ» ΤΗΣ ΚΑΙΤΗΣ ΧΙΩΤΕΛΛΗΣ ΜΕ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1961 ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΔΙΦΡΟΣ»».

Έκτοτε, και για πάνω από 50 χρόνια, η ποιήτρια θα «σωπάσει» εκδοτικά ποιητικά. Μέχρι το 2018 όπως βρήκα σε πληροφορία στο διαδίκτυο, σε επιμέλεια του θεολόγου και εκδότη κυρίου Δημήτρη Μαυρόπουλου θα κυκλοφορήσει την δεύτερη συλλογή της με τίτλο «ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ» από τις εκδόσεις «Εν Πλώ».

Όμως η συγγραφική περιπέτεια της ποιήτριας Καίτης Χιωτέλλη, δεν σταματά μόνο στην ποίηση. Το συγγραφικό της έργο περιλαμβάνει μελέτες πάνω στον γάλλο συγγραφέα Robert Pinget. Συνεργασία σε μετάφραση από τα γαλλικά του Λεξικού της Βιβλικής Θεολογίας. Μετάφραση του έργου του γάλλου Oscar Cullman, «Η προσευχή στην Καινή Διαθήκη» από τις εκδόσεις «Άρτος Ζωής». Το βιβλίο της Elisabeth Behr Siegel, «Το λειτούργημα της γυναίκας στην Εκκλησία». Μεταφράσεις βιβλίων για μικρά παιδιά για τις εκδόσεις «Ακρίτας». Επιμέλεια και αναστήλωση των ποιητικών έργων του πειραιώτη ορθόδοξου ποιητή Ελευθέριου Μάϊνα από τις εκδόσεις «Δόμος». Η ίδια πάλι, επιμελήθηκε και διασκεύασε «Τα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα» του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για τις εκδόσεις «Άγκυρα». Αναστήλωσε γλωσσικά και επιμελήθηκε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη στην έκδοση της «Βιβλικής Εταιρείας». Ακόμα, συμμετείχε στον αφιερωματικό τόμο στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη των εκδόσεων του «Ελληνικού Λογοτεχνικού Ιστορικού Αρχείου». Στον αφιερωματικό τόμο για τον ποιητή, μεταφραστή και εκδότη, στοχαστή Λαρισαίο Κώστα Τσιρόπουλο, «Χαιρετισμός στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο» από τις εκδόσεις “Manifesto”.  Και πολλές άλλες δημοσιεύσεις και μεταφράσεις.

     Η Καίτη Χιωτέλλη, που έφυγε πριν λίγες μέρες από κοντά μας, και που αύριο η αττική γη θα σκεπάσει το σώμα της, αυτό το σώμα και το πνεύμα, τη ψυχή και καλλιτεχνική φύση, την ορθόδοξη γυναικεία φυσιογνωμία που έζησε στον επίγειο χρόνο της κοντά έναν αιώνα, ανήκει πλέον στην χορεία των σύγχρονων ελληνικών φωνών της ποίησης της χριστιανικής ορθόδοξης παράδοσης, όπου συγκαταλέγονται μια πλειάδα σύγχρονων ελλήνων και ελληνίδων δημιουργών που διακόνησαν με αληθινή πίστη, ευαισθησία, μεράκι, χριστιανική αυταπάρνηση, πόθο για τα χριστιανικά γράμματα, πηγαιότητα ζωής, την ελληνική ποιητική και πεζογραφική γραμματεία. Φωνές όπως μας φανερώνουν οι ελάχιστες θρησκευτικές ανθολογίες που κυκλοφορούν, οι οποίες διασώζουν ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της ποιητικής μας παράδοσης που ανθίσταται ακόμα στην οξειδωμένη εσωτερική περί πίστεως και παράδοσης αναφορά και επίκληση, και ταυτόχρονα, στην δυτική και δυτικοφερμένη  αντιαναγεννησιακή- αντιουμανιστική αντίληψη της παγκοσμιοποίησης, και των θέσεών της περί κατάργησης των συνόρων, της λησμονιάς της εθνικής ιστορίας και παράδοσης κάθε κράτους, και των θέσεων περί μιας γενικής θρησκευτικής θολούρας και σηματοδότησης στο όνομα του καταναλωτικού homo economicus,  ακοινώνητου προσώπου. Που αντάλλαξε τα της τέχνης και κοινότητας εκκλησιαστικά περιβάλλοντα με τα διαφημιστικά της τηλεόρασης στούντιο, και την θύραθεν ποίηση, εκκλησιαστική και μη, με τη εξύμνηση της κοινωνικής μας αλαλίας, και των ταξιδιωτικών θρησκευτικών και ποιητικών τουριστικών περιπάτων.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, Κυριακή 5 Ιουλίου 2020

ΥΓ. Και ας μου επιτραπεί ένα πικρίας σχόλιο της επικαιρότητας. Άκουσα προχθές στο ραδιόφωνο των «Παραπολιτικών» την κυρία Παγώνη σε συνέντευξή της σε πρωινή εκπομπή, να ζητά από τους έλληνες και τις ελληνίδες που ταξιδεύουν και πάνε διακοπές, αν δούνε νέους ανθρώπους να συνωστίζονται και να μαζεύονται στις παραλίες και τις παμπς να τους καταγγείλουνε, Αν την κατανόησα σωστά.. Αν λοιπόν άκουσα σωστά και δεν παρανόησα τα λεγόμενά της στο ραδιόφωνο, τότε κυρία, αγαπητή κυρία Παγώνη μας ζητάτε να γίνουμε καρφιά. Εντάξει, για το καλό της υγείας όλων μας! Μπράβο, παράλληλα όμως, να «καρφώνουν» και τους ιατρούς που δεν κόβουν αποδείξεις, τους γιατρούς που παίρνουν φακελάκι, τους γιατρούς που ενδεχομένως «λαδώθηκαν» από το σκάνδαλο της μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά, αν δεν κάνω λάθος. Γιατί και οι αγαπητοί μας γιατροί είναι και αυτοί άνθρωποι θνητοί σαν και εμάς, και έχουν ανάγκες, έχουν πάθη, αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες στην δουλειά τους, στην οικογένειά τους. Όμως άλλο αυτό και άλλο να στοχοποιείται συνεχώς εμάς τους απλούς έλληνες και ελληνίδες που στο κάτω-κάτω φορολογούμαστε για την ιατροφαρμακευτική μας ασφάλεια. Ενώ αν υπάρχει αλισβερίσι γιατρών, φαρμακοποιών να γίνεται ότι και με την ευγενή κάστα των δημοσιογράφων που ποτέ δεν μιλούν για τα δικά τους «σκανδαλάκια» οικονομικά και άλλες δοσοληψίες . Εκτός αν κάνω λάθος, ή κατάλαβα λάθος τα λεγόμενα της κυρίας Παγ. Πάντως, προσπαθήστε να κλείσετε ραντεβού σε δημόσιο νοσοκομείο και θα σας πω πόσο χρόνο χρειάζεται και ποια εποχή του χρόνου θα σου κλείσουν ραντεβού. Αν είσαι τυχερός και τα ραντεβού δεν μετατίθενται για το επόμενο μιλένιουμ! Και πάλι, χωρίς να μηδενίζω την προσφορά του δημόσιου συστήματος υγείας. Αλλά να, είμαστε λίγοι, είμαστε έλληνες και γνωριζόμαστε από παράδοση. Και κάτι λίγα έστω και ανορθόγραφα κολλυβογράμματα γνωρίζουμε ημείς.

Καλό καλοκαίρι. Γιατί για φθινόπωρο και χειμώνα, χλωμό το βλέπω.