Homo Hominis Lupus

Μνήμη Ζακ Κωστόπουλου

HOMO HOMINIS LUPUS

     Μετά την Εθνική Τραγωδία στο Μάτι της 23 Ιουλίου και τους 99 νεκρούς έλληνες συμπατριώτες μας, παρακολουθήσαμε έντρομοι και αποσβολωμένοι την φρικτή εικόνα του λιντσαρίσματος ενός νέου που βρέθηκε σε λάθος χώρο– παράνομα σε ξένη ιδιοκτησία. Οι εικόνες που όλοι μας παρακολουθήσαμε στους δέκτες των τηλεοράσεων ήταν βίαιες και τρομακτικές. Ένα άτομο με επίδεσμο στο κεφάλι να προσπαθεί να βγει από σημείο του μαγαζιού που εισήλθε κρατώντας κάτι (;). Την ίδια στιγμή, δύο άλλα άτομα να τον κλωτσούν και να τον εμποδίζουν να εξέλθει. Η εικόνα-και ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός, μου θύμισε αμέσως μια παιδική ταινία που είδαμε σχετικά πρόσφατα στο κανάλι της Βουλής. Ένα μικρό κορίτσι σε μια επαρχία του εξωτερικού ανακαλύπτει μέσα στο δάσος μία αλεπού. Μετά από πολλές και αργές προσπάθειες, κατορθώνει να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον και η «πονηρή αλεπού» αρχίζει να αισθάνεται οικεία με το μικρό κορίτσι. Η κοπελίτσα σε μια σκηνή του έργου-από άγνοια-την φέρνει στο σπίτι της και την κλείνει μέσα στο δωμάτιο που κοιμάται και παίζει. Η αλεπού, τρομάζει, νιώθει παγιδευμένη όπως είναι φυσικό για το ελεύθερο μέσα στη φύση όμορφο αυτό ζώο και προσπαθεί να ξεφύγει. Μην βρίσκοντας διέξοδο, πηδάει από το παράθυρο, σπάει τα τζάμια, αλλά στην προσπάθειά της αυτή τραυματίζεται και σκοτώνεται. Σκορπώντας θλίψη και απελπισία στο μικρό κορίτσι και στους θεατές. Η εικόνα αυτή του ζώου που φυλακίζεται και απελπισμένα εναγωνίως αναζητά διέξοδο προς την ελευθερία, ήρθε αμέσως στη σκέψη καθώς παρακολουθούσα την φρικιαστική σκηνή της πτώσης ενός ανθρώπου, την προσπάθειά του να ξεφύγει, την εμπόδισή του με κλοτσοπατινάδες του ιδιοκτήτη του μαγαζιού και ενός άλλου ατόμου, και, ορισμένα άτομα να κοιτούν από απόσταση και να φωτογραφίζουν το γεγονός.

Θεωρώ, ότι το όλο σκηνικό που παρακολουθήσαμε όλοι μας εμβρόντητοι, καθώς και η μετά πολλών εμποδίων του πληγωμένου και τραυματισμένου συνέλληνα να διαφύγει παραπατώντας και τρικλίζοντας αιμόφυρτος και η μετέπειτα σύλληψή του από τα όργανα της τάξης, θυμίζει σκηνή από αρχαία τραγωδία. Δεν είμαι ειδικός ώστε να μπορώ να γνωρίζω αν ο νέος ομοφυλόφιλος ακτιβιστής ήταν κάτω από την επήρεια ουσιών, ούτε μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα κάτω από τα οποία εισήλθε μέσα στο κατάστημα. Το όνομά του δεν το  γνώριζα καν ούτε τις άλλες του δραστηριότητες. Τις πληροφορήθηκα με την ευκαιρία του λιντσαρίσματός του. Προσπαθώντας να κατανοήσω το γεγονός και τις πράξεις που συνέβησαν καθώς τις παρακολούθησα στους δέκτες των τηλεοράσεων πέρασαν από τον νου μου διάφορα, όπως πιστεύω και πολλών ελλήνων. Η δικαιοσύνη-αν υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη σε αυτήν την χώρα-θα αποδώσει το δίκαιο (;). Όταν χάνεται μια ζωή και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο, και σε αυτήν την ηλικία-33 χρόνων, την λεγομένη σταυρική ηλικία, για δικαιοσύνη θα μιλάμε τώρα, για να παραφράσω τον στίχο του Αλεξανδρινού. Ούτε θα ήθελα να αντιπαρατεθώ με την άλλη πλευρά που έγραψε αυτά που έγραψε και σχολίασε στις διάφορες ιστοσελίδες (;). Ούτως ή άλλως, δεν ανήκω στην συντηρητική πολιτική πτέρυγα της κοινωνίας, ανήκω όπως και πολλοί άλλοι συνέλληνες στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο. Κάτι που δεν πρέπει να αποκλείει και στην άλλη πλευρά να εκφράζει δημόσια την άποψή της και τις θέσεις της. Είμαι με την πλευρά του θανόντος όχι της-αν αποδειχτεί- παραβατικής του συμπεριφοράς, αλλά ενός ανθρώπου που αιμόφυρτος και τραυματισμένος προσπαθεί με κάθε μέσον να ξεφύγει και τελικά οδηγείται στον θάνατο. Όπως επίσης, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, κατά κάποιον τρόπο καταστράφηκε και η ζωή του κοσμηματοπώλη από την μια στιγμή στην άλλη. Δηλαδή εξ αιτίας μιάς ενέργειας ενός άλλου ατόμου από εκεί που δεν το περιμένεις βρέθηκε κατεστραμμένος και μπλεγμένος. Γιαυτό μιλώ για έλλειψη εμπιστοσύνης ημών των ελλήνων απέναντι στην δικαιοσύνη της χώρας μας. Είναι να μην σου τύχει όπως λέει ο λαός.

Το πρόβλημα για μένα-πέρα από την συγκεκριμένη περίπτωση του ομοφυλόφιλου ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, είναι οι αντιδράσεις μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας απέναντι σε παρόμοιες έκτακτες περιπτώσεις. Να θυμίσω μια παλιά αμερικάνικη ταινία «Σκυλίσια μέρα» και την εξέλιξή της χωρίς να την σχολιάσω. Εδώ όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με το λιντσάρισμα όπως φαίνεται στις οθόνες ενός τραυματισμένου και πληγωμένου ατόμου. Αυτό, είναι μάλλον κάτι σπάνιο στην ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον, από όσο γνωρίζω. Ή έχει συμβεί σε άλλες περιπτώσεις που η πληροφορία μου διαφεύγει. Οι αντιδράσεις εύλογες ή μη, των ανθρώπων που είδαν το γεγονός ποικίλουν, και πολλές είναι αρνητικές εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Ζακ ήταν ένας ομοφυλόφιλος ακτιβιστής που αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και άλλων ομάδων, που για την πλειοψηφία ανήκουν στο περιθώριο με ειδικά προβλήματα ή αδιέξοδα. Όμως, υπάρχει ένα γεγονός βασικό που μας διαφεύγει, εφόσον είμαστε κάτοικοι και φορολογούμενοι πολίτες αυτής της χώρας, έχουμε-τουλάχιστον στα χαρτιά, και στα φουσκωμένα ημών των ελλήνων λόγια-τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στον νόμο, την πολιτεία τους συμπολίτες μας. Η ελευθερία μου σταματά εκεί που δεν περιορίζεται η ελευθερία του άλλου και το αντίστροφο. Η ελευθερία του άλλου σταματά εκεί που δεν καταπατάται η ελευθερία και τα δικαιώματα τα δικά μου. Αν αυτό σαν υπόθεση ισχύει τότε το ζήτημα δεν είναι αν ένα άτομο που βρίσκεται σε αυτήν την θέση έχει τον άλφα ή βήτα σεξουαλικό προσανατολισμό ή όχι, αν είναι δηλαδή ομοφυλόφιλος, ετεροφυλόφιλος, οικογενειάρχης, χριστιανός ορθόδοξος, στρέιτ ή γκέι, αστυνόμος ή απλός πολίτης, ημεδαπός ή αλλοδαπός. Είναι θέμα πρωτίστως ανθρωπισμού και δευτερευόντων πράξεων ψύχραιμης αντιμετώπισης και ελέους. Η Ελληνική παράδοση, και αυτό δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν ούτε οι ακραίες εθνικιστικές ομάδες και φωνές που ακούστηκαν και ακούγονται, ούτε αυτοί που υποστηρίζουν ότι είναι φανατικοί πιστοί του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών,-και είναι δικαίωμά τους-ούτε η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας που θρησκεύει και ακολουθεί το τυπικό της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας, στηρίζεται πάνω σε δύο πυλώνες. Στον έναν τον ανθρωπιστικό και στον άλλον του ελέους. Είναι μια ελληνική παράδοση που, δεν μας την διδάσκει μόνο η χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία αλλά και η αρχαία παιδεία. Οι αρχαίες τραγωδίες και άλλα κλασικά της αρχαιότητας κείμενα είναι γεμάτα με αυτά τα μηνύματα. Μηνύματα διαχρονικά που διασώζουν έναν τρόπο ζωής και έναν τρόπο σκέψεως ελληνικό που διατηρήθηκε μέχρι των ημερών μας και πάλι σημειώνοντας τουλάχιστον από μια μερίδα των συμπολιτών μας. Είναι η ζύμη η ανθρωπιστική που θέλουμε εμείς οι έλληνες να εξάγουμε και στους άλλους λαούς και εθνότητες. Αλλά και για να μην φανώ, των πολιτικών και κοινωνικών των ημερών μας, αιθεροβάμονας, να υπενθυμίσω ότι, όσοι εθνικιστές φανατικοί ή χλιαροί συμπατριώτες μου της ελληνικής φυλής έχουν διαβάσει τα ομηρικά έπη, τα μεσαιωνικά έπη της ελληνικής ιστορίας και τα απομνημονεύματα των ελλήνων ηρωικών μορφών της επανάστασης του 1821, αυτών των ελλήνων ηρώων που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα τους και για εμάς τους μεταγενέστερους, που πολλές φορές τους λοιδορούμε, θα έχουν διαπιστώσει μαζί με εμένα πιστεύω, ότι οι Έλληνες, δηλαδή όλοι εμείς, όταν κάποιος εχθρός βρίσκονταν χάμω, κατάκοιτος, δεν τον πετροβολούσαν δεν τον χτυπούσαν, τον βοηθούσαν να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια του, να συνέλθει, και μετά αν θέλετε τον πολεμούσαν και τον νικούσαν. Θέλω να πω δηλαδή, ότι η ηρωική παράδοση της χώρας μας της κοινής μας εστίας, δεν επέτρεπε να πολεμήσεις κάποιον που, είχε πέσει χάμω ή ήταν λαβωμένος. Ο πολεμιστής πολεμούσε ίσος προς ίσον, άντρας προς άντρα, και αυτό δεν αφορούσε μόνο πράξεις και πρακτικές σε καιρό πολέμου αλλά και ειρήνης. Ένας λεβέντης, ένας ρεμπέτης, ένας μάγκας, ένας με φιλότιμο, ένας έλληνας με ήθος και αρχές, όπως τις είχε διδαχτεί από την οικογενειακή του παράδοση συνεπικουρούμενη από την παράδοση της εκκλησίας, συμπεριφέρονταν ανάλογα. Πολλές φορές, ξεμπέρδευαν με μια λέξη, αυτός είναι ουτιδανός, θα λερώσω εγώ τα χέρια μου για ένα τέτοιο υποκείμενο; Δεν χτυπούσαν κάποιον που ήταν πεσμένος χάμω. Ανεξάρτητα αν επικροτούσαν ή όχι την συγκεκριμένη πρακτική του, ανεξάρτητα αν υιοθετούσαν την σεξουαλική του ή όχι συμπεριφορά αν αντετίθεντο στα πολιτικά του πιστεύω. Υπήρχε και επικρατούσε ένα ήθος ζωής και συμπεριφοράς απέναντι σε δικούς και ξένους. Μια παράδοση και ένας τρόπος βίου, που φοβάμαι ότι χάθηκε και έμεινε μόνο η λεκτική αναφορά τους, μέσα σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο των αλλαγών που έχει επέλθει στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Η χώρα ανοίχτηκε χωρίς να είναι προετοιμασμένη και χωρίς πολλές φορές την θέληση των ίδιων των κατοίκων της. Υπάρχουν πολλές κουλτούρες και πολιτισμικές ομάδες και συμπεριφορές διαφόρων εθνοτήτων που αναμειγνύονται με αυτές των ελλήνων που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους για να κατοικήσουν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Κάτι που τους στέρησε τις παραδοσιακές τους ρίζες λεβεντιάς, ήθους, φιλότιμου, συναγωνιστή, φιλεύσπλαχνου αιμοδότη των αξιών στους μεταγενέστερους.

Η ομοφυλοφιλία, δεν είναι κάτι που μπορείς να την εξαλείψεις ή να την αποτρέψεις όσα πογκρόμ και αν κάνεις. Δεν είναι ένα κουσούρι ούτε μια αρετή. Η ίδια η Ζωή μας διδάσκει ότι έχει πολλές και ενδιαφέρουσες ποικιλίες και ενδιαφέροντα. Έχει τις βουνοκορφές των εμπειριών της έχει και τις πεδιάδες της. Η ερωτική ζωή των ανθρώπων δεν κατορθώθηκε ποτέ μέσα στην ιστορία να μπει σε καλούπια, όσες προσπάθειες και αν έκανε ο πολιτισμός μας και οι θρησκείες του, οι εθνικισμοί του και οι δικτατορίες του. Η ζωή ρέει σαν το νερό στο ρυάκι και όποιος θέλει πίνει από όποιο σημείο της όχθης του. Εξάλλου, εμείς οι Έλληνες, έχουμε το παράδειγμα της ποιήτριας Σαπφούς. «Ο καθένας ότι αγαπάει». Το σώμα και τα αισθήματα, δεν χωρούν σε προκατασκευασμένες ανθρώπινες κούκλες εργασιακής εκμετάλλευσης και συμπεριφοράς. Ούτε πάλι τα διάφορα συνθήματα που διαβάσαμε στο διαδίκτυο και στην πορεία υπέρ του Ζακ Κωστόπουλου, ότι αυτός είναι ο Καπιταλισμός κλπ.., τα τόσο γνωστά κλισέ εδώ και χρόνια. Δηλαδή, οι ομοφυλόφιλοι και οι όποιοι παρεκκλίνοντες από τους ερωτικούς κανόνες που θεσπίζει το κράτος και η εκκλησία, λειτουργούσαν διαφορετικά στα Κομμουνιστικά καθεστώτα; Δεν νομίζω. Εκεί σε εξόριζαν, σε φυλάκιζαν, σε διαπόμπευαν, σε στιγμάτιζαν. Στις ανοιχτές κοινωνίες της δύσης της καπιταλιστικές και αποικιοκρατικές σου αφήνουν έστω για τα μάτια του κόσμου ένα περιθώριο ελευθερίας και έκφρασης. Ο άνθρωπος όπως έλεγε ο αρχαίος ρωμαίος ήταν πάντα λύκος για τον άνθρωπο. Και αυτό δεν άλλαξε παρά τα τεράστια βήματα προόδου, παρά την ανάπτυξη της τεχνολογίας και των ευκολιών της και τις ευεργεσίες που καρπωνόμαστε όλοι μας από τις εξελίξεις στον χώρο της επιστήμης. Ούτε η ανθρώπινη Τέχνη κατόρθωσε να εξαλείψει πολλά ένστικτα του ανθρώπου που στρέφονται εναντίον του και εναντίον των άλλων ζωντανών οργανισμών της φύσης. Αυτά που καιροφυλακτούν να αναδυθούν από τα βάθη της συνείδησής μας και να σκορπίσουν τον όλεθρο γύρω τους.

     Το πρόβλημα με την ευκαιρία του φρικτού θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου, ενός νέου ίσως αυτοκαταστροφικών διαθέσεων, που δημόσια αγωνίστηκε για την αποδοχή και την ανάδειξη πολλών και διαρκών προβλημάτων της κοινότητας στην οποία ανήκε, το  όραμα που είχε και το θάρρος να αποκαλύψει σκοτεινές πλευρές των προβλημάτων που τον απασχολούσαν, είναι πως συμπεριφερόμαστε εμείς οι υπόλοιποι οι οποίοι έχουμε τις ίδιες ερωτικές ευαισθησίες και επιλογές με τον Ζακ, ή είμαστε στο άλλο ερωτικό στρατόπεδο ή και αντίθετοι και αρνητικοί απέναντι στις επιλογές αυτές. Αν πιστεύουμε ότι ασπαζόμαστε τις αξίες και τις αρχές αυτού του πατροπαράδοτου τρόπου σκέψης και πολιτισμού, δεν μπορεί να φανατιζόμαστε άχρι θανάτου με αυτόν ή αυτήν που δεν μας αρέσει. Ο ρατσισμός, δεν είναι μόνο ένα πολιτικό φαινόμενο, είναι μια προσωπική στάση ζωής. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι αλα κάρτ (a la carte). Αντριλίκι δεν είναι να χτυπάς κάποιον ή κάποια όταν βρίσκεται στο έδαφος. Το πώς αμύνεσαι και στο πως αντιδράς όταν κάποιος επιβουλεύεται την ζωή την δική σου, της οικογένειάς σου ή της περιουσίας σου, αυτό είναι ένα ανοιχτό κεφάλαιο προς συζήτηση και ίσως άλυτο. Ούτε ο θήτης ούτε το θύμα έχει μόνο δικαιώματα αλλά έχει και τις ίδιες υποχρεώσεις. Η περίπτωση του αδικοχαμένου Ζακ, ανέδειξε για άλλη μία φορά, ίσως το πόσο «θρασύδειλοι», «ψευτοκουτσαβάκια» είμαστε εμείς οι Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό μας μάλλον. Αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιον ρωμαλέο και δυνατό, κάποιον ισχυρό του χρήματος ή της σωματικής ρώμης, ημεδαπό ή αλλοδαπό, κάνουμε τις «κλώσες», όταν όμως είναι αδύνατος ή ανίσχυρος τότε κάνουμε τα «κοκοράκια». Πάει περίπατο και η εκπαιδευτική αγωγή, οι διδαχές της πίστης, της παράδοσης, της ελληνικής λεβεντιάς και παλικαροσύνης, της κοινής μας ιστορίας. Και αυτό φυσικά ισχύει και για τους θήτες και για τα θύματα στην κοινωνική τους συμπεριφορά. Ένα αλισβερίσι με τον θάνατο είναι οι ζωές όλων μας πλέον. Από την μια στιγμή στην άλλη ανατρέπονται τα πάντα, αυτά που θεωρούσες μέχρι σήμερα σταθερά και σίγουρα.

     Η τραγική περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, που, το πένθος ανήκει στους οικείους του, στην μητέρα και τον πατέρα του(δεν γνωρίζω αν είχε και αδέρφια) στους κοντινούς του ανθρώπους, θα λησμονηθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα στην χώρα μας, όπως έχει γίνει και τόσες άλλες φορές. Εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε. Θυμόμαστε μόνο όταν τα φλας της δημοσιότητας ή της ενδεχόμενης πολιτικής εκμετάλλευσης στραφούν πάνω στα τραγικά συμβάντα. Η ανθρώπινη φαντασία με υπερβολή συναγωνίζεται αυτήν του δημοσιογραφικού λόγου και της τηλεοπτικής εικόνας. Οι ρατσιστικές όμως συμπεριφορές θα παραμείνουν εδώ φανερές ή λιγότερες αποκαλυπτικές. Το φαινόμενο αυτό το σκοτεινό της ανθρώπινης συνείδησης και συμπεριφοράς είναι νομίζω που οφείλουμε για άλλη μία φορά να επισημάνουμε να ερευνήσουμε και ίσως αν μπορούμε να περιορίσουμε. Δεν θα ξεχάσω πριν μερικά χρόνια στο κέντρο του Πειραιά όταν ένα άτομο με προσωπικά οικογενειακά προβλήματα είχε ανέβει στο γιαπί κτίριο απέναντι από το ΔΘΠ και απειλούσε να πέσει, και από κάτω μια ομάδα ατόμων του φώναζαν πέσε-πέσε-πέσε ρυθμικά και χαμογελώντας. Ελπίζω, να μην έχει αντικατασταθεί αυτό το πέσε-πέσε με την λήψη φωτογραφιών από το κινητό μας και την μη προσπάθεια να βοηθήσουμε έμπρακτα μια δύσκολη κατάσταση. Στο να διασωθεί μια ζωή. Η αδιαφορία μας δεν έχει να κάνει ούτε με φύλο ούτε με σεξουαλικό προσανατολισμό, ούτε με πολιτικές προτιμήσεις, ούτε με οικονομική κατάσταση ή μορφωτικό επίπεδο, έχει να κάνει με την ίδια μας την υπόσταση. Είναι φοβερά τα προσωπικά διλήμματα που γεννιούνται σε τέτοιες στιγμές, οι εσωτερικοί κλυδωνισμοί είναι μεγάλοι και οι εσωτερικές σχάσεις της συνείδησης επίσης, για αυτόματες σχεδόν αντιδράσεις. Τα μεταγενέστερα σχόλια δεν αναιρούν το γεγονός, ούτε τα επακόλουθα γεγονότα των οικείων. Γιαυτό μίλησα στην αρχή για την έλλειψη δικαιοσύνης στην χώρα μας. Η ελληνική δικαιοσύνη για λόγους που δεν είναι του παρόντος και ούτε είμαι και ειδικός έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και αυτό οφείλει η ίδια να το διορθώσει και να το αλλάξει ανεξάρτητα από την όποια πολιτική κυβερνητική ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης βούληση.

     Ο Ζακ Κωστόπουλος υπήρξε όπως φαίνεται ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο άτομο, μια προσωπικότητα που ρίσκαρε την ευτυχία και την δυστυχία του, τις καλές και τις κακές του στιγμές, έπαιξε με την ατομική του μοίρα και όπως τα σημερινά γεγονότα έδειξαν έχασε, ίσως οι άλλοι που τον χτυπούσαν βοήθησαν να νικηθεί. Το ζήτημα πάντως είναι, ότι δεν χτυπάς ένα άτομο που είναι αιμόφυρτο στο χώμα. Ο θάνατός του, δεν προκάλεσε θλίψη μόνο στους οικείους του αλλά προκάλεσε και την δυστυχία σε ένα άλλο άτομο και την οικογένειά του, αυτήν του ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Η εκμετάλλευση η δημοσιογραφική ή η πολιτική αυτού του τραγικού γεγονότος δεν θα φέρει τις απαιτούμενες λύσεις και αλλαγές των κοινωνικών συμπεριφορών μας. Το ζήτημα είναι πως συνυπάρχεις με τον άλλον, τον διαφορετικό, αυτόν που είναι ένα μέρος της δικής σου εικόνας.

    Στην μνήμη πλέον του ομοφυλόφιλου ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, αφιερώνω αυτές τις άταχτες σκέψεις και συμπληρωματικά, αντιγράφω από το μπλοκ In. gr, την έκκληση των 37 ελλήνων του πνεύματος,-θα μπορούσε να ήταν μια έκκληση 37 ελλήνων απλών νοικοκυραίων-ίσως και αλλάξει κάτι αργά και σταθερά σε αυτήν την κοινωνία και την πατρίδα μας. Γιατί οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, οι ρατσιστικές συμπεριφορές πολλών συμπατριωτών μας, δεν αλλάζουν από τα πάνω, δεν αλλάζουν με διακηρύξεις μεγαλεπήβολων πολιτικών ανθρωπιστικών οραμάτων, ούτε ευρωπαϊκών αναφορών, αλλά με αλλαγή συμπεριφοράς όλων μας.

Γιατί, όλοι μας καλά γνωρίζουμε ότι κανένα μέχρι τώρα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης μέσα στην ιστορία-ούτε καν και αυτό της αρχαίας ελλάδας, ή των βυζαντινών κοινοτήτων, ούτε καν οι αρχές της γαλλικής επανάστασης και του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ούτε οι αρχές της κομμουνιστικής θεώρησης του κόσμου, και αυτές των διαφόρων θρησκειών κατόρθωσαν να εξαλείψουν εντελώς το φαινόμενο του ανθρώπινου ρατσισμού

Ο Ζακ Κωστόπουλος, δεν πρέπει ούτε να ηρωποιηθεί ούτε να θυματοποιηθεί. Η όπως φαίνεται δολοφονία του, ας είναι ένα παράδειγμα για τις θετικές πλευρές της ζωής του-και δεν εννοώ τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αυτές είναι προσωπικές απολαύσεις του καθενός ή καθεμιάς-τις θαρραλέες του δημόσιες παρεμβάσεις, τις προσωπικές του αντοχές να υψώσει το ανάστημά του απέναντι σε ένα εχθρικό περιβάλλον, την προσωπική του τόλμη να μιλήσει ανοιχτά για θέματα που παραμένουν ακόμα και σήμερα ταμπού, να θυσιάσει μέρος του χρόνου της ζωής του στον αγώνα των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και άλλων ομάδων. Στην υπεράσπιση των αδύνατων φωνών και σωμάτων.

Είχα υπόψη μου να αφιερώσω 33 αρχαία επιγράμματα στην μνήμη του, όμως διαβάζοντας την έκκληση των πανεπιστημιακών, θεώρησα ότι η κοινή τους φωνή ίσως ακουστεί δυνατότερη, ίσως ενεργοποιήσει δημόσιες κρατικές συμπεριφορές και επιλογές και καλυτερεύσουν κάπως οι συνθήκες όλων μας.

     Αυτή η χώρα, εξακολουθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να τρώει τα παιδιά της. Μόνο που πιά, τα παιδιά της λιγόστεψαν, ξενιτεύτηκαν, ταξίδεψαν για χώρες που έμαθαν να σέβονται το διαφορετικό χωρίς να απεμπολούν τις δικές τους αξίες και αρχές.

Πειραιάς 29 Σεπτεμβρίου 2018                                  

Ακολουθεί η Έκκληση

 Ζακ Κωστόπουλος: Απόδοση δικαιοσύνης ζητούν 37 πανεπιστημιακοί

in.gr

27 Σεπτεμβρίου 2018, 21:50

·          

·          Έκκληση προς τους αρμόδιους φορείς που έχουν αναλάβει την έρευνα για τις συνθήκες θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας, απευθύνουν 37 πανεπιστημιακοί, τόσα από ιδρύματα της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.

Στην επιστολή τους οι πανεπιστημιακοί, κάνουν μεταξύ άλλων, λόγο για «ρατσιστικές και ομοφοβικές θέσεις, οι ακραία προσβλητικές για τη μνήμη του νεκρού» ενώ κατακρίνουν ορισμένα ΜΜΕ αναφερόμενοι σε «παραπληροφόρηση και αντιδεοντολογική κάλυψη των γεγονότων».

«Καλούμε όλους τους αρμόδιους φορείς, και όλες και όλους τους κρατικούς λειτουργούς που έχουν αναλάβει την έρευνα, να επιδείξουν τη σύνεση, το θάρρος και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται σε αυτή τη στιγμή» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή τους. «Είναι και χρέος προς όλες και όλους μας» καταλήγουν.

Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή:

Η ευθύνη του πένθους μας

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με συγκίνηση και οργή τις εξελίξεις σχετικά με τον βίαιο, αδόκητο και άδικο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας.

Οι ρατσιστικές και ομοφοβικές θέσεις, οι ακραία προσβλητικές για τη μνήμη του νεκρού απόψεις που διατυπώθηκαν από συμπολίτες μας δημόσια, καθώς και η αρχική τουλάχιστον παραπληροφόρηση και αντιδεοντολογική κάλυψη των γεγονότων από κάποια ΜΜΕ, πρέπει να γίνουν για μια ακόμα φορά αντικείμενο καταδίκης. Έχουν πάντως ήδη απαντηθεί από την άμεση αντίδραση της LGBTQI κοινότητας στην οποία ανήκε και πρωταγωνιστούσε ο Ζακ, άλλων συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών, ομάδων, και ατόμων που εξέφρασαν δυναμικά το θρήνο, αλλά και την απαίτησή τους για πλήρη διερεύνηση των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβησαν τα γεγονότα της προηγούμενης Παρασκευής.

Αλγεινή εντύπωση κατά τη γνώμη μας προκαλεί η, κατά τα φαινόμενα, σειρά άστοχων χειρισμών σχετικά με τη διασφάλιση των συνθηκών που θα μπορέσουν να καταστήσουν την περαιτέρω έρευνα και την πλήρη και ουσιαστική απόδοση δικαιοσύνης εφικτή. Όπως επισημαίνουν η πολιτική αγωγή και πολλοί παρατηρητές, υπάρχουν παραλείψεις και ελλείψεις στην έρευνα και την αρχική καταγραφή του συμβάντος, στη συλλογή ανακριτικού υλικού, στην καταγραφή των αυτοπτών μαρτύρων, στην αξιολόγηση στοιχείων που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας.

Οι αντιδράσεις των τελευταίων ημερών σχετικά με την υπόθεση του Ζακ δεν είναι συγκυριακές. Αντίθετα, η ευαισθησία που έχει δείξει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης υπογραμμίζει την απαίτηση, έστω με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός, να έρθουμε επιτέλους αντιμέτωποι με παγιωμένες πρακτικές βίας, καταπάτησης δικαιωμάτων και συγκάλυψης που ίσως εμφιλοχωρούν και εντός των θεσμικών αρχών. Για τον λόγο αυτόν καλούμε όλους τους αρμόδιους φορείς, και όλες και όλους τους κρατικούς λειτουργούς που έχουν αναλάβει την έρευνα, να επιδείξουν τη σύνεση, το θάρρος και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται σε αυτή τη στιγμή.

Αυτή δεν είναι μόνο η στοιχειώδης απόδοση τιμής στον νεκρό Ζακ Κωστόπουλο και την παρρησία που ο ίδιος επιδείκνυε όσο ζούσε. Είναι και χρέος προς όλες και όλους μας.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

Ειρήνη Αβραμοπούλου, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αθηνά Αθανασίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ντίνα Βαϊου, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Άκης Γαβριηλίδης, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Στάθης Γουργουρής, Πανεπιστήμιο Columbia

Άντζελα Δημητρακάκη, Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου

Κώστας Δουζίνας, Πανεπιστήμιο Λονδίνου

Δημήτρης Ελευθεριώτης, Πανεπιστήμιο Γλασκώβης

Ελευθερία Ιωαννίδου, Πανεπιστήμιο του Groningen

Γεράσιμος Κακολύρης, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Βάιος Καραβάς, Πανεπιστήμιο Λουκέρνης

Δέσποινα Καταπότη, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Βασιλική Κολοκοτρώνη, Πανεπιστήμιο Γλασκώβης

Κωστής Κορνέτης, Πανεπιστήμιο Μαδρίτης

Πέτρος Λιγοξυγγάκης, Πανεπιστήμιο Οξφόρδης

Ανδρέας Λυμπεράτος, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αντώνης Λιάκος, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μυρτώ Μαλούτα, Ιόνιο Πανεπιστήμιο

Δήμητρα Μακρυνιώτη, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Σοφία Μπέμπεζα, Σχολή Καλών Τεχνών Ζυρίχης

Νένη Πανουργιά, Πανεπιστήμιο Columbia

Γιάννης Παπαδόπουλος, Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών

Άννα Παπαέτη, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Δημήτρης Παπανικολάου, Πανεπιστήμιο Οξφόρδης

Ελένη Παπαργυρίου, Πανεπιστήμιο Πατρών

Αλεξάνδρα Πατρικίου, Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

Δημήτρης Πλάντζος, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Παναγιώτης Πούλος, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μαρία Ρεπούση, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Αιμιλία Σαλβάνου, Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

Γιώργος Σαμπατακάκης, Πανεπιστήμιο Πατρών

Δέσποινα Σίνου, Πανεπιστήμιο Σορβόννης, Paris 13

Έυα Στεφανή, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Φωτεινή Τσιμπιρίδου, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Σταυρούλα Τσιπλάκου, Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Έλενα Τζελέπη, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Αντώνης Χατζηκυριάκου, Πανεπιστήμιο Βοσπόρου