Αδικαιολόγητος
«αιφνιδιασμός»
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Τρίτη 19 Ιανουαρίου 1993, σελ. 9
Δεν θα
ήταν ίσως άστοχο αν γράφαμε ότι η ποίηση, η τέχνη γενικότερα, μας επιφυλάσσει
πολλές φορές απροσδόκητες εκπλήξεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες δεν έχει σημασία.
Το ουσιαστικό είναι η έκπληξη. Όσοι ασχολούνται με την αποδελτίωση και την
καταγραφή λογοτεχνικών δεδομένων στην χώρα μας, είτε αυτοί είναι επαγγελματίες
βιβλιογράφοι είτε ερασιτέχνες,-τα ονόματα μας είναι γνωστά και από τις δύο
πλευρές-θα έχουν διαπιστώσει ότι στις έρευνές τους σε δημόσιες και ιδιωτικές
βιβλιοθήκες και αρχεία, για να ξετρυπώσουν τα στοιχεία που χρειάζονται, στο
διαρκές επίπονο ξεφύλλισμά τους στα πάσης φύσεως περιοδικά και εφημερίδες, θα
έχουν ανακαλύψει στο διάβα αυτής της επίμοχθης, δαπανηρής και άχαρης αρκετές
φορές προσπάθεια, πληροφορίες ή στοιχεία που δεν το περίμεναν ή δεν τα
αναζητούσαν. Δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητές τους. Ανιχνεύεις παραδείγματος
χάριν τα ίχνη ενός ποιητή μέσα στις σελίδες μιας εφημερίδας και συναντάς ή
διαβάζεις άρθρα για έναν σκηνοθέτη, βλέπεις τι έλεγε σε μια συνέντευξή του ένας
δείνα εικαστικός. Πέφτει το μάτι σου στο κύριο άρθρο της εφημερίδας ή ενός
έγκριτου δημοσιογράφου που εκτιμούσες τα άρθρα του. Σου αποσπούν κατά κάποιον
τρόπο την προσοχή τόσα άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, πληροφορίες και γεγονότα,
στιγμιότυπα της καθημερινής και πολιτικής ζωής, που δεν περνούν απαρατήρητα.
Πολλές φορές μάλιστα, σε ξεκουράζουν από την επίμοχθη προσπάθειά σου. Διαβάζεις
τι γινόταν, τι έλεγαν, πως σκέφτονταν, τι αποφάσιζαν οι άνθρωποι περασμένων
δεκαετιών και εποχών. Στην χώρα σου ή στο εξωτερικό για χιλιάδες ζητήματα.
Ο βιβλιογράφος είναι σαν τον ψαρά, ο ψαράς οφείλει
να έχει μεγάλη και διαρκή υπομονή, να περιμένει με τις ώρες στην παραλία ή στο
μουράγιο, μέσα στην βάρκα για να τσιμπήσει το ψάρι, να ξεγελαστεί και να φάει
το δόλωμα, να αγκιστρωθεί στο καλάμι ή την πετονιά, και εκείνος να το ανεβάζει
στην ξηρά, να το απαγκιστρώσει και να το ρίξει μέσα στο καλάθι. Αρκετές φορές,
περιμένει αδίκως, τα ψαράκια είναι χορτάτα ή σου τρώνε το δόλωμα χωρίς να το
πάρεις χαμπάρι. Τότε ο ψαράς βλαστημάει, ρίχνει κατά το κοινώς λεγόμενο τα
«μπινελίκια» του στα τυχερά ψαράκια, και τραβάει πάνω την τριχιά. Το παιχνίδι
αυτό της υπομονής της ζωής του ψαρά και του θανάτου των ψαριών συνεχίζεται
μέχρι την «κούραση» μιας από τις δύο πλευρές. Θύτη ή θηραμάτων. Κάπως έτσι είναι αν δεν είναι άστοχο το
παράδειγμα και η προσπάθεια των ατόμων που ασχολούνται με την βιβλιογραφία, με
την συγκέντρωση στοιχείων και πληροφοριών για έναν λογοτέχνη ή λογοτεχνικό θέμα.
Γιατί
κάνω αυτήν την μικρή εισαγωγή, για να αναφέρω τα εξής: Καθώς αναζητούσα σε
εφημερίδες της εποχής βιβλιογραφικές πληροφορίες για την έκδοση του τόμου των
δοκιμίων του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη «Εν Λευκώ», συνάντησα στην πρωινή ημερήσια
εφημερίδα «Η Καθημερινή» της Τρίτης 19 Ιανουαρίου 1993, σελίδα 10 την σοβαρή
κριτική του ποιητή, μεταφραστή και κριτικού της εφημερίδας κυρίου Παντελή
Μπουκάλα για τα πεζά του νομπελίστα μας. όμως στην προηγούμενη σελίδα της
εφημερίδας, σελίδα 9 υπήρχαν δύο ενδιαφέροντα άρθρα. Το ένα είναι του καθηγητή
κυρίου Δ. Γ. Χριστοφιλόπουλου, που αφορά την «Κερδοσκοπία στη δόμηση» Με την
ισχύ του Νόμου 2052/92 θα επιβαρυνθεί περισσότερο ο πνεύμονας της Αττικής. Το
δεύτερο, είναι το κύριο άρθρο της ημερήσιας πρωινής πολιτικής εφημερίδας Η
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που δημοσιεύονταν σε καθημερινή βάση μέσα σε πλαίσιο. Το κύριο αυτό
άρθρο ήταν ανυπόγραφο, μια και, αντιπροσώπευε την ταυτότητα της θέσης και της
πολιτικής άποψης της εφημερίδας. Παρόμοια πολιτικά άρθρα, συναντά ο αναγνώστης
και στις υπόλοιπες εφημερίδες. Συμπολιτευόμενες ή αντιπολιτευόμενες.
Το κύριο
αυτό άρθρο της Καθημερινής, αφορούσε τις διπλωματικές ενέργειες της τότε
κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας του κυρού πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου
Μητσοτάκη, για το Σκοπιανό ζήτημα. Όσοι θυμούνται την διακυβέρνηση της χώρας
από την συντηρητική παράταξη, θα θυμούνται επίσης, την περιβόητη φράση του τότε
ρεαλιστή πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. «Ας υπάρχει μια συμφωνία με τον
Κ. Γκλιγκόροφ-τότε πρωθυπουργό της Φίρομ- με σύνθετη ονομασία,
«σλαβομακεδονία», σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει το όνομα της γείτονος
χώρας». Όπως η μνήμη θυμάται περίπου τα πολιτικά λόγια του τότε πρωθυπουργού.
Ίσως, αν δεν είχε ρίξει την κυβέρνησή του ο κύριος «χαβιάρι, φαγοπότι και Άρης
Βελουχιώτης», και είχαμε δεχτεί τότε μια
σύνθετη ονομασία, θα είχαμε απεμπλακεί από τα μεταγενέστερα διπλωματικά
προβλήματα και πολιτικά αδιέξοδα. Αλλά η Ιστορία, δεν γυρίζει πίσω, ακόμα και
αν πιστεύεις ότι είσαι ο περιούσιος λαός του Θεού. Άκουσα πρόσφατα στο κανάλι
της Βουλής την συζήτηση των αρχηγών των ελληνικών πολιτικών κομμάτων για τον
προϋπολογισμό. Και όταν ο κύριος αρχηγός της αντιπολίτευσης γιός του πρώην
πρωθυπουργού Κυριάκος Μητσοτάκης, κατήγγειλε τον πρωθυπουργό της
συν-κυβέρνησης, ότι: «αντάλλαξε το όνομα της Μακεδονίας για να μην μειωθούν οι
συντάξεις», ήρθε δηλαδή σε «προδοτική συμφωνία» με τους ευρωπαίους εταίρους,
για να παραμείνει μερικούς μήνες ακόμα στην εξουσία, ο πρωθυπουργός κύριος
Αλέξης Τσίπρας-που του ζήτησε ο ταχυδακτυλουργός στο πρωθυπουργικό μέγαρο
μπροστά στα παιδάκια να πει «τούμπα-κουλούμπα» και «κάνε μία κολοτούμπα»
(βαλτός ήταν, να του θυμίσει το δημοψήφισμα. Αυτή η κολοτούμπα έχει γίνει
πολιτικό βάιραλ), απάντησε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Ωραία,
αν είναι αυτή η συμφωνία μια προδοτική συμφωνία σε βάρος της χώρας μας, τότε
εσείς γιατί την ψηφίζετε;». Μια απάντηση καραμπόλα για το καλό παιδί. Επιτρέψτε
μου να πω ότι σε πολιτικό επίπεδο είχε δίκιο ο κύριος Αλέξης Τσίπρας. Ή
πιστεύεις ότι είναι προδοτική η συμφωνία και δεν την ψηφίζεις ή πιστεύεις ότι
είναι μια αναγκαία και επιβεβλημένη λύση, την ψηφίζεις και το κάνεις πολιτική
γαργάρα. Δεν εκφράζεις κατόπιν ότι το «Κράτος έχει συνέχεια και θα τηρήσουμε
τις συμφωνίες μέχρι να μας εμπιστευθούν οι εταίροι μας και να αλλάξουμε τις
συμφωνίες της συν-κυβέρνησης». Ποιος το περίμενε, ότι ο πολιτικός που έριξε την
κυβέρνηση του πρωθυπουργού πατέρα του, που τον ανέδειξε πολιτικά κάνοντάς τον
υπουργό των εξωτερικών-σήμερα να ομνύει πολιτικά στον υιό του. Παράξενη η
πολιτική μοίρα της χώρας. Τελικά, μόνοι μας βάζουμε αυτογκόλ και μετά
διαμαρτυρόμαστε σαν μικρά μειράκια.
Και επειδή, βαδίζομεν προς τας εκλογάς συνέλληνες
και συνελληνίδες, διασπασμένοι εναντίον των Μαυρογιαλούρων καθ’ άπασαν την
πολιτικήν επικράτειαν, υπενθυμίζω ότι από την εποχή του παππού μας ποιητή
Ομήρου, η ποίηση και η τέχνη γενικότερα, είχε άμεση σχέση με την πολιτική. Ζώον
πολιτικόν ο Έλλην και η Ελληνίς, που έλεγε και ο δάσκαλος του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, ο μαθητής του Αριστοκλή, ο περιβόητος φιλόσοφος Αριστοτέλης.
Αντιγράφω το κύριο άρθρο της εφημερίδας που αφορά το
ΣΚΟΠΙΑΝΟ. Ο τίτλος τους είναι:
Αδικαιολόγητος
«αιφνιδιασμός»
Η
αλληλοδιαδοχή της αμετροεπούς αισιοδοξίας και της πλήρους απαισιοδοξίας για τις
εξελίξεις στο διπλωματικό μέτωπο της αναγνωρίσεως των Σκοπίων έχει προσλάβει
πλέον το χαρακτήρα «σκωτσέζικου λουτρού». Ο πιο πρόσφατος κρίκος σ’ αυτή την
αλυσίδα είναι το κλίμα που καλλιέργησε η κυβέρνηση τις τελευταίες ημέρες.
Τα
γεγονότα είναι γνωστά και άκρως αποκαλυπτικά, όχι μόνο για την απαράδεκτη κατάσταση
στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική εξωτερική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα,
αλλά και για τον εγκλωβισμό αυτού του εθνικού θέματος στα γρανάζια των
εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Πρίν από
λίγες ημέρες, ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε αισιόδοξος, απλώς και μόνο γιατί ο
προεδρεύων του Συμβουλίου Ασφαλείας Ιάπωνας πρέσβης διατύπωσε την εκτίμηση σε
Έλληνα επίσημο πως η συζήτηση της αιτήσεως των Σκοπίων θα καθυστερούσε για
τρείς περίπου εβδομάδες. Όταν στην Αθήνα έφθασε η πληροφορία πως αυτή η εκτίμηση
για την αναβολή δεν ισχύει και πως η αίτηση μπορεί να συζητηθεί οποτεδήποτε, η
κυβέρνηση πέρασε στο άλλο άκρο.
Είναι
απαράδεκτο η υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας να άγεται και αν φέρεται από τις
εκάστοτε υπαρκτές ή ανύπαρκτες διακυμάνσεις στο πεδίο της διπλωματικής μάχης. Ο
πρωθυπουργός έχει υποχρέωση να ενημερώνει τους πολίτες για την πορεία ενός
εθνικού θέματος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υιοθετεί αμετροεπείς τόνους προς τη μία ή την άλλη
κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να πυροδοτεί εναλλάξ κλίμα αισιοδοξίας και
απαισιοδοξίας.
Η στάση
της κυβερνήσεως αφήνει πολλά περιθώρια για αναζήτηση ιδιοτελών κομματικών
κινήτρων, εκτός κι αν αποδεχθούμε την ερμηνεία ότι στους κόλπους της έχει
επικρατήσει πλέον πανικός, με αποτέλεσμα η μία σπασμωδική κίνηση να διαδέχεται
την άλλη.
Οι
εξελίξεις στο μέτωπο της αναγνωρίσεως του κρατιδίου των Σκοπίων δεν προσέλαβαν
ποτέ απροσδόκητο χαρακτήρα, για όσους τουλάχιστον παρακολουθούν στενά την
υπόθεση. Αυτό αποδεικνύεται απλώς και μόνο με την ανάγνωση των εφημερίδων.
Από τη
στιγμή που η Αθήνα απέρριψε τη συμβιβαστική λύση που προώθησε η Κοινότητα πρίν
από τη σύνοδο κορυφής του Εδιμβούργου, ήταν σαφές ότι το θέμα θα παραπεμπόταν
στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η παραπομπή του θέματος
στα Ηνωμένα Έθνη έγινε ακριβώς γιατί η
ΕΟΚ δεν επιθυμεί να αναλάβει η ίδια το κόστος της αναγνωρίσεως του κρατιδίου,
παραβιάζοντας κάθε έννοια κοινοτικής αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και κατέφυγε στην
αιώνια συνταγή, που δίδαξε ο Πόντιος Πιλάτος. Προχθές μόλις ο κ. Γκλιγκόροφ
εδήλωσε ότι η χώρα του προσέφυγε στον ΟΗΕ κατά σύσταση της ΕΟΚ, πράγμα που ο
πρωθυπουργός όφειλε να το γνωρίζει.
Ο κ.
Μητσοτάκης τα γνώριζε όλα αυτά και μάλιστα εγκαίρως. Επίσης, γνώριζε εγκαίρως
ότι η έγκριση της αιτήσεως των Σκοπίων για ένταξη στον ΟΗΕ δεν μπορεί να
αποτραπεί, παρά μόνο εάν κάποιο από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου
Ασφαλείας ασκήσει «βέτο», ή εξασφαλισθούν επτά αποχές.
Προχθές ο
κ. Μητσοτάκης επιχείρησε εμμέσως πλην σαφώς να επιρρίψει ευθύνες στην αμερικανική
πλευρά, απαιτώντας απ’ αυτήν να ασκήσει «βέτο». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η
Ουάσιγκτον, και ειδικότερα ο απερχόμενος υπουργός Εξωτερικών κ. Ιγκλμπέργκερ,
πίεσε προς την κατεύθυνση της αναγνωρίσεως των Σκοπίων. Θα πρέπει, ωστόσο, να
υπογραμμισθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν έκρυψαν τη θέση τους ούτε
προσπάθησαν να αιφνιδιάσουν την Ελλάδα.
Ακριβώς
γι’ αυτόν τον λόγο προκαλούν ερωτηματικά οι σχετικές δηλώσεις του πρωθυπουργού.
Να υποθέσει κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης επιχειρεί να μετακυλήσει τις ευθύνες του
για τους λανθασμένους χειρισμούς όλους αυτούς τους μήνες, καταφεύγοντας στην
ενεργοποίηση του συνδρόμου «για όλα φταίνε οι ξένοι»;
Δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι οι σύμμαχοι και εταίροι μας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ όχι
μόνο δεν επέδειξαν την αναγκαία αλληλεγγύη, όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν με
κατανόηση τις ελληνικές θέσεις, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις λειτούργησαν
αρνητικά για τα εθνικά μας συμφέροντα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η ελληνική
κυβέρνηση έπραξε ό,τι έπρεπε για να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα.
Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Τρίτη 19 Ιανουαρίου 1993, σ.9
--
Αυτό
είναι το κύριο άρθρο της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ πριν πόσα χρόνια; Τα συμπεράσματα
δικά σας και όλων των αποστράτων του τηλεοπτικού σταθμού που «βομβαρδίστηκε». Εγώ
απλώς ακούω το τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου, «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα
ίδια μένουν….»
Γιώργος Χ. Μπαλούρδος
Πειραιάς, 26 Δεκεμβρίου 2018
Μία ημέρα μετά τα Χριστούγεννα.
ΥΓ. Πάντα είχα μία απορία. Το χρυσό, το λιβάνι και τα
σμύρνα που έφεραν οι Μάγοι της Ανατολής, ποιος τα πήρε; Δηλώθηκαν στην τότε Ρωμαϊκή
εφορία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου