Φανταστικές διακοπές

Φανταστικές διακοπές

Δημήτρης Φιλιππίδης, περιοδικό Αντί τχ. 902/7-9-2007, σ.58-

     Θα έλεγε κανείς πως εδώ, τόσο μακριά από όλα, τίποτα δεν θα είχε αλλάξει δραματικά από τη μία στιγμή στην άλλη, όπως συμβαίνει σε τόσα μέρη της Ελλάδας, εκπλήσσοντάς μας δυσάρεστα τώρα το καλοκαίρι, όπου βρεθήκαμε να «κάνουμε διακοπές», απαιτώντας τίποτα να μην έχει πειραχτεί για χάρη μας. Και όμως.

      Δεν είναι ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι ο κόσμος δεν γυρίζει μόνο για μας, ότι δεν είμαστε μόνο εμείς με κτητικά δικαιώματα κι ότι εκείνο το «εκεί έξω» που θυμόμαστε κάθε καλοκαίρι έχει κι αυτό ανάγκες να εξυπηρετήσει-έστω, για να επιβιώσει έως την επόμενη δική μας επέλαση, το άλλο καλοκαίρι. Τα θέλουμε όλα δικά μας, ακριβώς όπως τα έχουμε αφήσει, με τους δικούς μας όρους. Να έχουμε μόνο εμείς ανακαλύψει τους κρυμμένους «παραδείσους» και κατόπιν να απαγορεύεται στους πάντες να μπουν κι αυτοί στον κήπο να τον χαρούν. Όπως στις διαφημίσεις, τα θέλουμε όλα στα μέτρα μας, να υπάρχουν μόνο για την απόλαυσή μας.

     Πράγμα που φυσικά δεν μπορεί να συμβεί. Μας παραξενεύει πως υπάρχουν «ντόπιοι» με συμφέροντα και φιλοδοξίες ανάλογα με τα δικά μας, που προσπαθούν να καταπατήσουν, να εξαπατήσουν, να παρανομήσουν ακριβώς όπως εμείς. Αυτοί θα πρέπει να είναι κάτι άλλο, απλά «επί της υποδοχής», μόνιμοι υπηρέτες μας για να ικανοποιήσουν κάθε μας βίτσιο. Αυτοί που θα κρατήσουν καθαρό και νοικοκυρεμένο το περιβάλλον των θερινών μας διακοπών, και τίποτε άλλο. Η διαπίστωση ότι η εκμετάλλευση δεν είναι μονοπώλιο των κατοίκων της πόλης σοκάρει αλλά δεν είναι η μόνη.

      Μου φαίνεται παράξενο πως υπάρχουν επιχειρηματίες που, έχοντας μυριστεί που πάνε τα πράγματα, επιδίδονται σε αγοραπωλησίες ακινήτων, σε εκμεταλλεύσεις οικοπέδων, σε ειδών ειδών «επενδύσεις» που θα τους αποφέρουν κάποιο σεβαστό κέρδος. Τραπεζοκαθίσματα πονηρά στημένα για να «παγιδεύουν» ανύποπτους περιπατητές; Ομπρέλες πλαζ και «καντίνες» εκεί που μαζεύεται ο πολύς κόσμος να κολυμπήσει; Σειρές με «ταβερνάκια» που προσφέρουν την τυποποιημένη ονειρική κουζίνα της υπαίθριας διαβίωσης; Όλοι ασχολούνται με αρπαχτές, ενώ θα έπρεπε να παίζουν το ρόλο του άδολου, πρωτόγονου «ιθαγενούς» που θα τσακιστεί να εξυπηρετήσει εμάς τους κατακτητές. Εμείς να καταφτάνουμε στολισμένοι με όλα τα σύμβολα της κοινωνικής καταξίωσης (δηλαδή της ευμάρειας) κι εκείνοι ταπεινοί και κάπως εξαθλιωμένοι να ικετεύουν για το φιλοδώρημα. Τι τζιπούρες, τι μπρελόκ, τι τελευταίας λέξης κινητά που ανεμίζουμε περπατώντας πάνω κάτω στην πλαζ, για να μας χαζεύουν οι «χωριάτες».

     Αν συχνά κόβουμε την ελληνική κοινωνία σε δύο κομμάτια: «εμείς» και οι «αλλοδαποί» (εννοώντας τους οικονομικούς μετανάστες), ειδικά το καλοκαίρι το σχήμα τροποποιείται λίγο, με την παρεμβολή μιας ενδιάμεσης κατηγορίας, των «ντόπιων». Μόνο που φυσικά αυτό δεν ισχύει με τίποτα. Ντόπιοι, αυθεντικοί μόνιμοι κάτοικοι, που ασχολούνται με χωράφια και με ζώα ή με το ψάρεμα είναι απειροελάχιστοι, συγκριτικά δεν τους πιάνει το μάτι σου. Όλοι οι υπόλοιποι, οι «χωριάτες» όπως τους ονομάζουμε απαξιωτικά, είναι δικοί μας, χειμερινοί μετανάστες στην πόλη, γείτονές μας στην αστική καθημερινότητα από όπου αποδράσαμε το καλοκαίρι. Διαθέτουν κι αυτοί συχνά τζιπούρες και κινητά, κι έχουν ίδιες πάνω κάτω συνήθειες με μας. Η διαφορά είναι πως επιπλέον έχουν κάποιο πατρογονικό σπίτι στα «χωριά» τους (για μας, «θέρετρα»). Δεν είναι όλοι διψασμένοι να το πουλήσουν στην αφεντιά μας. Προτιμούν να ξεφορτωθούν τα «τεσσάρια» (στρέμματα) πάνω στα βουνά που τους είναι πια άχρηστα. Επίσης, έχει γι’ αυτούς νόημα να επιστρέφουν στα μέρη των δικών τους, για να συνδεθούν πάλι μεταξύ τους, να θυμηθούν. Εμείς τα βλέπουμε όλα αυτά απέξω, σαν σκηνοθεσίες.

     Έχουν αλλάξει οι όροι του παιχνιδιού. Μερικοί, άραγε οι περισσότεροι(;), επιμένουν να μυθοποιούν την πραγματικότητα γιατί, φυσικά, τους βολεύει στις συμπεριφορές τους. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός και οι προκαταλήψεις που μας κάνουν να τρέχουμε ασταμάτητα στην πόλη μεταφέρονται αυτούσια στην «ύπαιθρο». Έχουν δημιουργηθεί ήδη κλειστές «αθηναϊκές κάστες», μικροί συγκριτικά οικισμοί με ελεγχόμενο ποιόν κατοίκων που αγόρασαν γειτονικά παλιά σπίτια. Έχουν αρχίσει να εμφανίζονται «συγκροτήματα» (και θα ξεφυτρώσουν πολύ περισσότερα με το νέο χωροταξικό σχέδιο) που απευθύνονται σε συγκεκριμένη πελατεία, πλάι σε οικισμούς είτε σε απόμακρες τοποθεσίες. Αν κάποτε λέγαμε, κοροϊδευτικά, ότι τα προάστια μιμούνται τα πρότυπα της ελληνικής υπαίθρου, θα χρειαστεί να αλλάξουμε τροπάρι, και να παραδεχτούμε πως αντίστροφα τώρα, τα προαστιακά πρότυπα εξάγονται σε όλη την έκταση της επικράτειας για χάρη αυτής της δίψας για τελετουργική μετάθεση, μια φορά το χρόνο, της ζωής στην ύπαιθρο, δίπλα σε μια εξίσου μεταποιημένη φύση.

      Οπότε όλες εκείνες οι «άγριες αποδράσεις» με θηριώδη SUV ή τα φουσκωτά για να ανακαλυφθούν οι «απάτητες» παραλίες όλο και πιο συχνά θα καταλήγουν σε οδυνηρές εκπλήξεις:

Πόσα, αλήθεια, άλλαξαν από πέρσι!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ, περιοδικό Αντί τχ. 902/7-9-2007, σ.58-

Σημείωση:   

Ενεργός πολίτης, σημαίνει να έχεις άποψη. Ενεργός πολίτης, σημαίνει να έχεις γνώμη. Ενεργός πολίτης, σημαίνει να την εκφράζεις με παρρησία και επιχειρήματα. Ο ενεργός πολίτης έχει δικαιώματα αλλά έχει και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις απέναντι στην πολιτεία, στους συμπολίτες του, στην χώρα. Το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει και από την άλλη πλευρά, την πλευρά της Πολιτείας, της χώρας του, της πατρίδας του/σου. Η χώρα σου οφείλει να σου παράσχει δημόσια κοινωνική ασφάλεια, δηλαδή να μην επιβραβεύει τους παρανομούντες κατοίκους εις βάρος των νομοταγών, να μεριμνά ανάλογα με τις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, να προσφέρει ελεύθερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους κατοίκους της, ελεύθερη δημόσια πρόσβαση στην παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της, ασφάλεια συνόρων, να σέβονται οι κάτοικοι που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό τους πολίτες και να τους εξυπηρετούν όποτε βρίσκονται σε κίνδυνο ή ανάγκη. Αν αυτά δεν συμβαίνουν είτε από την μία πλευρά είτε από την άλλη, δηλαδή δεν τηρούνται τα αυτονόητα και τα νόμιμα  από τους κατοίκους απέναντι στην πολιτεία και από την πολιτεία απέναντι στους κατοίκους, τότε τι γίνεται; Πως αντιμετωπίζεται όλο αυτό το κοινωνικό μπάχαλο και η κοινωνική παθογένεια. 
Θυμάμαι τα λόγια του κυρίου Γιάννη Πανούση του εγκληματολόγου, που διετέλεσε υπουργός δημόσιας τάξης για σύντομο διάστημα. «Είπα στον πρωθυπουργό, ότι θα πρέπει να φτιάξουμε κράτος πρώτα και μετά να το γκρεμίσουμε». 
Θυμάμαι τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού κυρίου Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου που δήλωσε σε πολιτικούς παράγοντες του εξωτερικού ότι: «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα». 
Θυμάμαι τα λόγια του πρώην υπουργού κυρίου Θεόδωρου Πάγκαλου που δήλωσε: «Μαζί τα φάγαμε». 
Τώρα ακούς από δημόσια χείλη για «λαδωμένο κράτος». Ένα κράτος που διαχρονικά και με όλες τις πολιτικές κυβερνήσεις, (μέσα στα χρόνια διακυβέρνησης οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και την περίοδο της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας με τις δημόσιες πολεοδομικές αυθαιρεσίες που εφάρμοσε σε όλη την χώρα), ανέχθηκε την παρανομία, τις καταπατήσεις, τις αυθαιρεσίες, τον εκμαυλισμό των δημόσιων λειτουργών, πως μπορείς να το εμπιστευτείς; Και αυτά πραγματοποιήθηκαν με την συναίνεση ημών των πολιτών. Ο κύριος Ρακιντζής που διετέλεσε γενικός επιθεωρητής δημοσίας διοίκησης, πάμπολλες φορές δήλωσε σε συνεντεύξεις του-και προχθές στην τηλεόραση του ΑΝΤ1-"ότι συμφέροντα πολιτών, ντόπιων κατοίκων, μηχανικών, χτιστών πολεοδόμων κλπ., δεν αφήνουν να γκρεμιστούν οι παράνομοι μαντρότοιχοι που κλείνουν τις προσβάσεις στις παραλίες ή προς τις δασικές εκτάσεις για πρόληψη πυρκαγιών". Επειδή η ιδιωτική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον Νόμο. Παρόμοιες μαρτυρίες ακούσαμε και από την δημόσια τηλεόραση από έγκριτους δημοσιογράφους για την συναίνεση και την συγκάλυψη των παράνομων παρεμβάσεων. Νομίζω αν η μνήμη δεν με απατά, ο δημοσιογράφος κύριος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος είχε βγάλει παλαιότερα στην δημοσιότητα τις παράνομες οικιστικές του παρεμβάσεις, σε χτίσμα του, του προηγούμενου υπουργού της Νέας Δημοκρατίας που διατελούσε μάλιστα και υπουργός Δημοσίων Έργων; Στον κύριο Σουφλιά αναφέρομαι. Αν αλήθευαν οι πληροφορίες. Και για να το κουκουλώσουν έβγαλαν το άλλο σκάνδαλο του υφυπουργού (εργασίας) με τις ανασφάλιστες φιλιππινέζες που είχε στο σπίτι του και τον ανάγκασαν να παραιτηθεί. Θέλω να πω, με τα ελάχιστα αυτά στοιχεία που καταγράφω ότι, δεν μπορεί να αρμενίζει ο γιαλός στραβά, εμείς αρμενίζουμε χρόνια τώρα με όλες τις κυβερνήσεις στραβά. Και θα θέσω ευθέως το ερώτημα. Εκλέγουμε τους πολιτικούς μας εκπροσώπους για ποιο λόγο; Για ρουσφέτια; Για να δικαιολογήσουν τις παρανομίες μας; Για να συγκαλύψουν πολεοδομικές μας αυθαιρεσίες; Αν ναι! Τότε εντάξει, ας συνεχίσουμε έτσι. Να μην διαμαρτυρόμαστε όμως; Τι κάνει το κράτος, τι κάνει η πολιτεία, που είναι η άλφα ή η βήτα δημόσια αρχή. Ο Δήμος, η Περιφέρεια, η Νομαρχία κλπ. Και από την άλλη, το πολιτικό σύστημα, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, υπουργοί, βουλευτές, διοικητές και αρχηγοί σωμάτων δεν μπορεί συνεχώς να είναι ανεύθυνοι και να παραμένουν στην θέση τους ή να τους απομακρύνουν για μικρό χρονικό διάστημα και μετά να τους δίνουν άλλες θέσεις να διοικήσουν; Δεν μπορεί να κρύβονται πάντα πίσω από την βουλευτική ή πολιτική ασυλία; Και τι σημαίνει αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, αλλάζω έναν υπουργό ή έναν γραμματέα πολιτικής προστασίας και συνεχίζω ακάθεκτος να εξαντλήσω την τετραετία; Και από την πλευρά της αντιπολίτευσης, δεν έχουν σοβαρές ευθύνες και τα κόμματα που κυβέρνησαν τόσα χρόνια και συγκάλυψαν με τις νομοθετικές τους πρακτικές και πολιτικές τους ενέργειες όλες αυτές τις καταπατήσεις των αιγιαλών, των παραλιών, των δασικών εκτάσεων; Θα παραιτηθεί κανένας αρχηγός ή θα κοκορομαχεί εναντίον της κυβέρνησης; Και οι δήμαρχοι ή άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες είναι όλοι ανεύθυνοι; 
Η μεγάλη των ημερών μας ανθρώπινη τραγωδία που άφησε πίσω της πάνω από 80 νεκρούς και τεράστιες καταστροφές, η πριν λίγους μήνες πλημμύρα που επίσης άφησε πίσω της θύματα, και άλλα που συνέβησαν, δεν μπορούν να ξεχαστούν γυρίζοντας σελίδα και πάμε παρακάτω. Η δραματική φωνή της γυναίκας στην τηλεόραση που ακούστηκε σπαρακτικά να λέει: «Και τώρα, τι θα μου δώσει το κράτος 8000 χιλιάδες, τι να τις κάνω; Θα μου επιστρέψει πίσω η πολιτεία μια χούφτα στάχτες από τους δικούς μου που έχασα». Η φωνή αυτή της άγνωστης γυναίκας είναι η φωνή των τραγικών ηρωίδων της αρχαίας τραγωδίας. Αν άκουγαν την φωνή της οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, όφειλαν να σταματήσουν όλες τις θεατρικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στην χώρα για φέτος. Όφειλαν οι ιερείς στις εκκλησίες να μην στήσουν πανηγύρια στην εορτή της Κοίμησης που θα εορτάσουν σε λίγες μέρες, όφειλαν οι συνέλληνες να μην μεταβούν στην Μύκονο για διακοπές και να το δηλώνουν τόσο άσπλαχνα, όφειλε ο κύριος πρόεδρος της δημοκρατίας, να μην φωτογραφίζεται άσκοπα και να μην δέχεται επιβραβεύσεις όπου πηγαίνει. Αλήθεια τι έκανε σημαντικό τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα για να του δίνουν δώρα όπου παρευρίσκεται και να τον τιμούν; Το ότι το 2007 κάηκε και πάλι η χώρα και ήταν υπουργός; Το ότι απήγαγαν τους δύο έλληνες στρατιώτες και εκείνος μας μιλά για κράτος δικαίου που προστατεύει ξένους πραξικοπηματίες; Και…  
Αυτό το «μια χούφτα στάχτη» που είπε η χαροκαμένη γυναίκα είναι η σύγχρονη Ελλάδα, η Ελλάδα των ημερών μας. Και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Είναι συγκεκριμένες οι ηθικές και πολιτικές ευθύνες για αυτήν την σύγχρονη τραγωδία. Όπως είναι συγκεκριμένοι οι έλληνες που παρανομούν και συμπεριφέρονται με εγωπάθεια και ιδιοτέλεια ατομική και οικογενειακή. Αυτοί που στο ΜΑΤΙ ακόμα και σήμερα αρνούνται να γκρεμίσουν μέρος των τειχών που έκτισαν, -αλήθεια, τι περίμεναν, τους Πειρατές, τον Μπαρμπαρόσα;- και οικοδόμησαν φρούρια που έκαψαν ανθρώπους,είναι συνυπεύθυνοι της τραγωδίας. Και αν το κράτος δεν τολμά να γκρεμίσει όπου χρειάζεται τις παρανομίες που στοιχίζουν ζωές και καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον, αλλά εξομοιώνει τους παρανομούντες με τα θύματα της εθνικής τραγωδίας επικαλούμενο τον Νόμο που προστατεύει τις όποιες παρανομίες τότε, καλύτερα να φύγουμε από την χώρα αυτή. Να μην ξαναγυρίσουν ούτε για διακοπές  στην πατρίδα τους,οι νέοι και οι νέες που έφυγαν στο εξωτερικό. Δεν μπορεί ανεξέλεγκτα να μιλάνε για οικονομική βοήθεια, σε ποιους, στα θύματα ή σε αυτούς που ακόμα και σήμερα δεν συνειδητοποιούν ότι οι παρανομίες τους στοίχησαν ανθρώπινες αθώες ζωές, και αρνούνται να κατεδαφίσουν. Αν το πολιτικό-όλο το πολιτικό σύστημα-δεν μπορεί να διορθώσει αυτές τις καταστάσεις τότε είναι άχρηστο. Αυτοδικαίως στην μνήμη των νεκρών όφειλαν μόνοι τους-οι κάτοικοι αυτοί-να γκρεμίσουν και να ανοίξουν διόδους να μην επαναληφθεί άλλη τραγωδία. Στην μνήμη των νεκρών επιβάλλεται η πολιτεία να γκρεμίσει Τείχη Μεσαιωνικά που κλείνουν τις εξόδους προς τις παραλίες και άλλους δρόμους διαφυγής. Διαφορετικά, θα θρηνούμε και του χρόνου και θα αναζητούμε ευθύνες με μια άλλη κυβέρνηση, με μια άλλη σύνθεση αντιπολίτευσης, με τους ίδιους κατοίκους που θα κάνουνε τα ίδια. Αν αυτή η χώρα ανήκει μόνο σε έλληνες που εφαρμόζουν τέτοιες δημόσιες πρακτικές τότε ας μας το πουν ξεκάθαρα. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε διπλά σκλάβοι, και σε ένα αναποτελεσματικό και άχρηστο κράτος και πολιτικό κατεστημένο και σε μια μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα που μας εκμεταλλεύονται και μας χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος. Πολιτική εξομοίωση των θητών με των θυμάτων δεν μπορεί να υπάρχει, σε μια έστω υποτυπώδη αστική δημοκρατία. Στα λόγια των ιερέων της εκκλησίας ας υπάρχει, έτσι και αλλιώς δεν τους κοστίζει τίποτα το «Ο Θεός θα τους δικάσει». Ούτε πάλι, μια, αλλά Μάρθα Βούρτση γενική επιστράτευση βοήθειας. Αέρα πατέρα φιλανθρωπία, να μαζέψουμε τρόφιμα και είδη ένδυσης για να τα έχουμε καλά με την συνείδησή μας και μετά να πουλάμε στις λαϊκές αγορές τα μαζεμένα ή να γίνεται πλιάτσικο από διάφορες ομάδες, να μην λέμε ονόματα γιατί θα μας πουν και πάλι ρατσιστές, φασίστες, αντιδραστικούς. Αλήθεια, τι έγιναν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί για τις πυρκαγιές του 2007; Τα βρήκαν;

Και δύο ΥΓ. Θυμάμαι νέος που μαζεύαμε ρούχα για τους πρώτους σεισμούς επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ στις εκκλησίες, θυμάμαι που βοηθούσα στο αμπαλάρισμα και είμασταν χαρούμενοι και υπερήφανοι. Δεν είχαν περάσει μερικοί μήνες, όταν μάθαμε από άλλους που συμμετείχαν σε αυτήν την φιλάνθρωπη προσπάθεια ότι βρήκαν στο Μοναστηράκι ρούχα που είχαν προσφέρει οικειοθελώς οικογένειες και άτομα για τους σεισμόπληκτους να τα πουλούν, και μάλιστα σε ακριβή τιμή.

Πριν λίγο καιρό στην παραλία που κάνουμε όλοι μας μπάνιο, στην Πειραϊκή, κάποιος κύριος που ήταν με την οικογένειά του θεώρησε σωστό να μπει μέσα στην θάλασσα μέχρι τα γόνατα και να αρχίσει να πετάει τις πέτρες από την άλλη μεριά δημιουργώντας προβλήματα στους άλλους, γιατί ήθελε τα παιδιά του να κάνουν μπάνιο. Όταν του έκαναν την παρατήρηση μα βρε άνθρωπέ μου δημιουργείς πρόβλημα στους άλλους λουόμενους αυτός απάντησε: «Εγώ ήρθα με την οικογένειά μου από το πρωί να κάνω μπάνιο. Το μέρος αυτό είναι δικό μου, το κάνω ότι θέλω. Αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού». Τον πνίγεις ή δεν τον πνίγεις μετά;

Θέλω να πω αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία σαν Έλληνες σε όλα τα επίπεδα, δεν θα επέλθει Κάθαρση. Αυτό του Έλληνα, Το ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε! Το κράτος είναι δικό μου και μην μου κολλάς θα σε μεταθέσω στα σύνορα! Αν σου αρέσει, αν δεν σου αρέσει τράβα αλλού! Αυτή η ψευτοκουτσαβάκικη νοοτροπία, αυτή η κλεφτοκοτάδικη μπαμπεσιά, η ρέμπελη συμπεριφορά, η ωχαδερφίστικη νοοτροπία! 
Αγαπητή και εξυπηρετική κυρία του Δήμου μου ανέφερε σε συζήτηση ότι: «αντιδήμαρχος προχωρούσε αμέριμνα σε δρόμο του Πειραιά, και ξαφνικά του ήρθε μια σακούλα στο κεφάλι. Η σακούλα περιείχε κεφάλια και εντόσθια ψαριών που κάποια δημότισσα μαγείρευε και θεώρησε σκόπιμο να τα πετάξει από το μπαλκόνι της» Ήθελα να βάλω τα γέλια, αλλά ντράπηκα και για να μην φανώ αγενής της απάντησα: «Ευτυχώς που δεν είχε κανένα μεταλλικό κουτί ή μπουκάλι η σακούλα να χτυπήσει ο άνθρωπος». Γιατί είναι αντιδημοκρατικό, φασιστικό, αντιβαίνει τα ανθρώπινα δικαιώματα-που τόσο αρέσκονται να μας λένε οι αριστεροί και ο κύριος Πάκης-αν υποστηρίξεις, ότι θα πρέπει να επιβάλλει οικονομικό πρόστιμο ο Δήμος σε αυτήν την ανεύθυνη γυναίκα, να της αυξήσει τα δημοτικά τέλη για τρείς μήνες. Και να της επιβάλλει να μαγειρεύει ψάρια πληρώνοντάς τα η ίδια, για τα συσσίτια του Δήμου.

Εύχομαι-αν και δεν πιστεύω σε ευχές-να μην λέμε τα ίδια και του χρόνου.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Κυριακή 5 Αυγούστου 2018