Τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα μετά τον Τελευταίο Πειρασμό

Τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα στην χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά την προβολή της ταινίας ο Τελευταίος Πειρασμός του Νίκου Καζαντζάκη

     Συνεχίζω την αντιγραφή πληροφοριών στο ιστολόγιό μου για το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη Ο Τελευταίος Πειρασμός και την μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον αμερικανό σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορτσέζε. Με την παρένθεση των έκτακτων γεγονότων στην χώρα μας και στην πόλη μας. Παρότι έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε, οι ελληνικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στην χώρα μας και αντιδράσεις, δεν έχουν αλλάξει μάλλον και τόσο. Ας δούμε εν τάχει τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

 Ένα χρόνο μετά τα βίαια γεγονότα για την προβολή της ταινίας, είχαμε το σκάνδαλο του τραπεζίτη Γιώργου Κοσκωτά και την παραπομπή του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο με την συνεργασία της συντηρητικής παράταξης και των δύο κομμάτων της αριστεράς (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος). Το περιβόητο βρώμικο ’89 που καθιέρωσε ο στιχουργός και ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος στην στήλη που διατηρούσε στην εφημερίδα «Τα Νέα». «Το κρίμα στο λαιμό μας» που είπε ο Χαρίλαος. Ενώ ο τότε εθνάρχης υποστήριζε, ότι  «έναν πρώην πρωθυπουργό τον στέλνεις στο σπίτι του και όχι στο ειδικό δικαστήριο» Ποιος τον άκουσε; Το ζήτημα ήταν να διασπασθεί και να διαλυθεί το Πασοκ και να διαμοιράσουν το μεγάλο δημοκρατικό χώρο. Μια και όλοι, και οι εντός και οι εκτός του Πασοκ, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Αντρέα, περίμεναν να γυρίσει νεκρός ο Αντρέας από το νοσοκομείο στην Αγγλία και αυτός γύρισε πίσω γαμπρός. Θυμάστε το περιβόητο σινιάλο στο αεροπλάνο στην Μιμή; Το κουταλάκι με το γλυκό που τον ταΐζε η τροφαντή συμβία του μπροστά στο παράθυρο; Ο «εφιάλτης» όπως αποκαλούσαν τον πανύψηλο Κρητικό ηγέτη, ή ο «δρακουμέλ» όπως τον έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πετύχει τον στόχο του. Και από κοντά οι άλλοι δύο. Ο και συ «συντρόφισσα μανικιουρίστα και συ σύντροφε ομοφυλόφιλε, και συ σύντροφε της ξεχασμένης ελπίδας …» που σατίριζε ο αξεπέραστος και ανεπανάληπτος Χάρρυ Κλυνν. Και ο «θα προκάνουμε» «το κρίμα στο λαιμό μας», και το «αν κατουρήσεις στην θάλασσα θα το βρεις στο αλάτι». Και από την άλλη πλευρά την κυνηγημένη και διωκόμενη παράταξη να βρίσκεται στριμωγμένη από όλες τις πολιτικές πλευρές και να την υποστηρίζει μόνο η «ναυαρχίδα της δημοσιογραφικής δημοσιογραφίας» όπως την αποκαλούσαν τα πράσινα στρουφάκια, η περιβόητη λασπολόγα και υβριστική των πάντων «Αυριανή» η εφημερίδα του ταλίρου. Που δημοσίευε ότι υβρεολόγιο μπορεί να φανταστεί κανείς. Στην εφημερίδα που δημοσίευε μικρά κείμενα η γνωστή μεταφράστρια και ποιήτρια του άγγλου δραματουργού Ουϊλλιαμ Σαίξπηρ. Που έκρυψε κατόπιν στο σπίτι της τον κομμουνιστή ηγέτη των Κούρδων πριν τον εκδώσουν στην γείτονα χώρα. Ο μεγαλοτραπεζίτης είχε εξαγοράσει την έγκυρη και παραδοσιακή εφημερίδα της δημοσιογράφου Ελένης Βλάχου «Η Καθημερινή», νομίζω και την «Μεσημβρινή»(;), διάφορα περιοδικά ποικίλης ύλης και ήταν χρηματοδότης του περιοδικού «Το Τέταρτο». Τότε κυκλοφόρησε και η εφημερίδα «24 ώρες», την αναφέρω για τον εξής λόγο. Η εφημερίδα αυτή του μεγαλοτραπεζίτη, ήταν η πρώτη-από όσο γνωρίζω-που υιοθέτησε τα τοπικά ένθετα. Δηλαδή αυτές που πήγαιναν στον Πειραιά είχαν και ένα ένθετο που αφορούσε τα προβλήματα και τα θέματα της πόλης, αυτή που πήγαινε στην Θεσσαλονίκη είχε ένθετο με άλλη θεματολογία. Μια δημοσιογραφική εντοπιότητα ενδιαφέρουσα αν θυμάμαι σωστά.  Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός έχει γράψει το «Κ» που αναφέρεται στην περίοδο εκείνη.  Ο Αντρέας ωσεί παρών αθωώνεται για μία ψήφο. Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πτώση της κυβέρνησης από τον υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, με αιτιολογία το «Μακεδονικό».  Αν το λύναμε από τότε,-σαν «Σλαβομακεδονία»-θα «το είχαμε ξεχάσει σε δέκα χρόνια» όπως ο πολιτικός ρεαλισμός του Κρητικού πολιτικού εύστοχα είχε προβλέψει. Αλλά, ο υπουργός του τον εξωτερικών και ο τότε αρχιεπίσκοπος καθώς και άλλοι φορείς αντέδρασαν, και έριξαν την κυβέρνηση. Επαναφορά στην εξουσία του Πασόκ υπό την ηγεσία του Αντρέα Γ. Παπανδρέου. Θάνατος του Αντρέα και αλλαγή ηγεσίας στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Το δαχτυλίδι της ηγεσίας δεν το φόρεσε ο υιός, αλλά ο εκ Πειραιώς πολιτικός με τους γνωστούς πολιτικούς «εκβιασμούς» του. Ο «τάπερμαν» κατά την αξεπέραστη Μαλβίνα Κάραλη. Ο σύζυγος της Δάφνης όπως μας έδειχνε τότε το γνωστό χιουμοριστικό σίριαλ του τηλεοπτικού σταθμού Σταρ. Πρώτο σε τηλεθέαση και κυριαρχία την περίοδο εκείνη στα ελληνικά σίριαλ είχε η χιουμοριστική-πολιτική επιθεώρηση του κυρίου Λάκη  Λαζόπουλου «Οι δέκα μικροί Μήτσοι» στο Mega. Αν υποψιαστώ ότι θα πέσει η Κυβέρνηση, θα πεθάνω… Θυμάμαι σχόλαγα από την εργασία μου και έβλεπα να σταματούν στο δρόμο αυτοκίνητα και οι οδηγοί να ψάχνουν να βρουν τηλεόραση για να παρακολουθήσουν το σίριαλ. Όπως αργότερα με τους «Ψίθυρους καρδιάς» και το υπέροχο τραγούδι που ερμήνευε ο Δημήτρης Μπάσης. «Καράβι το φεγγάρι…». Και το άλλο σίριαλ, με τον παπά, τον ηθοποιό Σταύρο Ζαλμά, το «Άγγιγμα Ψυχής». Που όλοι περίμεναν τι απόφαση θα πάρει, μαζί με τον διακριτικό Γιάννη Βόγλη ως οικείο μητροπολίτη, και τον Πέτρο Φυσούν πατέρα και την πανέμορφη Έλενα Ναθαναήλ, ως μητέρα του μοναχού.  Ένταξη της χώρας στο σκληρό πυρήνα των κρατών της Ευρώπης, κατάργηση του παλαιού νομίσματος (δραχμή) με το κοινό νόμισμα (Ευρώ). Παραλίγο σύρραξη με την Τουρκία, εξ αφορμής του επεισοδίου στα «Ίμια» χάσιμο ελλήνων στρατιωτών. «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς».

Στο διεθνές επίπεδο είχαμε την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, την επανένωση της ανατολικής με την δυτική Γερμανία και την εσωτερική κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη. Ο Θατσερισμός και ο Ρηγκανισμός κυριαρχούσε σαν οικονομική ιδεολογία σε διεθνές επίπεδο. Πτώση του Σάχη μερικά χρόνια πριν στο Ιράν και διακυβέρνηση από τον Χομεϊνί και το επιτελείο του. Βομβαρδισμός και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, επί αμερικανού προέδρου Μπίλ Κλίντον. Πόλεμος στο Αφγανιστάν και ισλαμική τρομοκρατία διεθνώς. Πόλεμος Ιράν-Ιράκ, διάλυση του κράτους του Ιράκ, διάλυση μετέπειτα του κράτους της Λιβύης. Αραβική Επανάσταση, πτώση του προέδρου της Αιγύπτου, εμφύλιος πόλεμος στην Συρία με τα συνεχιζόμενα πολιτικά και στρατιωτικά και οικονομικά προβλήματα. Μεγάλο και συνεχιζόμενο θέμα το προσφυγικό. Ανοιχτή πληγή που αυτοί που το δημιούργησαν δεν θέλουν να το σταματήσουν. Επαναδιάταξη των κρατικών συνόρων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.  Παλαιστινιακό και μεταφορά της Ισραηλινής πρωτεύουσας. Δίκη στο διεθνές δικαστήριο του ηγέτη των Σέρβων. Αλλαγές στα καθεστώτα της Νοτίου Αμερικής. Στις ΗΠΑ εκλέγεται μαύρος πρόεδρος για δύο τετραετίες. Πόλεμοι στο υπογάστριο της Ρωσίας, παντοδύναμη κυριαρχία-ενός ανδρός αρχή-στην μετακομμουνιστική Ρωσία. Ο νέος Τσάρος που προήλθε από τα πολιτικά σπλάχνα της Κάγκεμπε.  Άνοδος και οικονομική «εισβολή» της τρίτης ισχυρής παγκόσμιας δύναμης της κομμουνιστικής Κίνας στον ευρωπαϊκό χώρο.

Αν παραβλέψουμε την καλλιτεχνική αιτία που δημιούργησε τα βίαια γεγονότα και τις έξαλλες αντιδράσεις ρασοφόρων και πιστών εκείνης της εποχής, ελλήνων κατοίκων (θυμάμαι έντονα τα συμβάντα γιατί τα έζησα, δεν μου τα αφηγήθηκαν εκ των υστέρων) τις αντιδραστικές νοοτροπίες και εκδηλώσεις μερίδας των ελλήνων συμπολιτών μας, αυτός ο ψευτοκουτσαβακισμός που μας δέρνει σαν λαό διαχρονικά και σε όλα τα στρώματα των πολιτών, ή το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ Ρε!», το «τι θα σου κάνω», και μέχρι πρόσφατα, «θα σε μεταθέσω στα σύνορα», κλασική αντίδραση αν ζητούσες να βρεις το δίκιο σου. Και αν δούμε την ιστορική πραγματικότητα των καιρών μας, και την συγκρίνουμε με τα πολιτικά, κυβερνητικά, κοινωνικά και ίσως διπλωματικά αδιέξοδα της χώρας μας, με αυτά εν έτει 1988, ίσως ανακαλύψουμε ομοιότητες ατομικών συμπεριφορών, κοινωνικών αντιδράσεων, πολιτικών καιροσκοπισμών και απαξίωση της εκλογικής βούλησης του λαού. Πολλές κολοτούμπες πανταχόθεν.  Και φυσικά η μεσολάβηση δύο μεγάλων και πολύνεκρων πυρκαγιών, 2007 και 2018.  Ας μνημονεύσουμε τα εξής γεγονότα πηγαίνοντας ελάχιστα χρόνια πίσω. Επίσημη πτώχευση της χώρας το 2010. Αρχή Μνημονιακών περιόδων, δανειστές και ευρωπαϊκή επιτροπεία,  βίαιες αντιδράσεις εναντίον του τότε προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στην Θεσσαλονίκη, κίνημα των αγανακτισμένων και βιαιοπραγίες έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο, κίνημα του δεν πληρώνω δεν πληρώνω, καταλήψεις δημόσιων κτηρίων, κάψιμο τράπεζας και κινηματογράφου Αττικόν στην οδό Σταδίου και «δολοφονία» ατόμων μέσα στην τράπεζα, πτώση της κυβέρνησης Γεωργίου Α. Παπαντρέου, συνεργασίες κομμάτων και μεταβατικές υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Πτώση της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, νόθο δημοψήφισμα του 2015, αγνόηση και συνειδητή πολιτική παράβλεψη της λαϊκής βούλησης, κλείσιμο των τραπεζών και κάπιταλ κοντρόλ, επιβολή τρίτου μνημονίου. Χάσιμο της ηγεσίας του εναπομείναντος Πασόκ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Προσφυγικό πρόβλημα με τα γνωστά επακόλουθα, δυσανάλογες για την χώρα μας εισβολές οικονομικών μεταναστευτικών ροών από δεκάδες μουσουλμανικές μη εμπόλεμες χώρες. Σκοπιανό-Μακεδονικό ζήτημα και υπογραφή συμφωνίας των Πρεσπών. Χωρίς να γνωρίζουμε ακόμα την έκβαση και τις συνέπειες της διπλωματικής αυτής αλλαγής από την χώρα μας για την χώρα μας. Αιχμαλωσία και φυλάκιση δύο ελλήνων στρατιωτικών από στρατιώτες της γείτονος χώρας, που κρατούνται ακόμα στις τούρκικες φυλακές. Την εορτή του Δεκαπενταύγουστου αφέθηκαν ελεύθεροι. Παροχή ασύλου σε τούρκους πραξικοπηματίες. Προβλήματα στην Κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο από την γείτονα χώρα. Τυπική επίσημη έξοδο της χώρας μας σε σύντομο χρονικό διάστημα από την διεθνή επιτροπεία. 20 Αυγούστου 2018. Υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τα επόμενα εκατό περίπου χρόνια. Οικονομικά σκάνδαλα και λίστες φοροφυγάδων. Και φυσικά, η φοβερή τραγωδία στο Μάτι και στους άλλους δήμους με τους 96 μέχρι σήμερα καμένους και πνιγμένους.  Αυτά σε γενικές γραμμές είναι τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της χώρας μας τριάντα χρόνια μετά. Και έρχεται στο  νου ο στίχος ενός τραγουδιού, «Σαν να μην πέρασε μια μέρα…». Οι ίδιες κοινωνικές παθογένειες, τα ίδια επαναλαμβανόμενα πολιτικά και μη λάθη. Πανάρχαιες βίαιες συμπεριφορές συμπολιτών μας, πολιτική ακρισία, ωχαδερφισμός και τσαπατσουλιά σε πολλά επίπεδα. Ανευθυνότητα και άρνηση της λογικής επιχειρηματολογίας για επίλυση των προβλημάτων. Η χώρα αρνείται να αλλάξει λες και έμεινε από βενζίνη της ιστορίας και δεν θέλει να γεμίσει το ρεζερβουάρ της πορείας της. Πίσω ολοταχώς. Φόβος και προληπτικές λογοκρισίες στον χώρο της τέχνης, βλέπε πρόσφατες θεατρικές παραστάσεις, στην έκδοση βιβλίων, στο ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων, στο γύρισμα κινηματογραφικών ταινιών. Κατά βάθος, από όλους μας, μια άρνηση και μη αποδοχή της σύγχρονης ιστορικής και πολιτικής διεθνούς πραγματικότητας. «Είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία, των ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλον γαλαξία…» που τραγουδά ο Νιόνιος Για όλα φταίνε οι άλλοι. Ίσως κάνω λάθος εκτίμηση, αλλά κοιτάξτε πόσα κείμενα έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά τα τελευταία χρόνια, πόσα άρθρα έχουν γραφτεί που μιλούν για τις ελληνικές μας παθογένειες, πόσες συζητήσεις έχουν γίνει δημόσια για το ότι οφείλουμε να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες. Το αποτέλεσμα το ζούμε, το βλέπουμε, το βιώνουμε όλοι μας. Πρόσφατα ο Ιαβέρης μίλησε στη δημόσια τηλεόραση για περίπου 60.οοο θανάτους από τροχαία ατυχήματα τα τελευταία 20 χρόνια στην χώρα μας. Άλλη δικηγόρος στον σταθμό του ΑΝΤΕΝΝΑ μίλησε για τα κακώς κείμενα στο νησί των εγχώριων και ξένων σελέμπριτοι  την Μύκονο.

      Οι βίαιες αντιδράσεις των ανθρώπων της εποχής εκείνης-1988-δεν απέχουν και πολύ από τις σημερινές, απλά έχουν λιγάκι παραλλαχθεί λόγω μνημονίων και οικονομικής καχεξίας και αδιεξόδων. Πόσα άραγε από τα λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία και μελετήματα που δίνουν δωρεάν στους αναγνώστες τους διάφορες εφημερίδες και περιοδικά διαβάζονται από τους έλληνες;  Πόσοι έλληνες παρακολουθούν σοβαρές συζητήσεις είτε από το κανάλι της Βουλής είτε από την δημόσια τηλεόραση, ώστε να έχουν μια σωστή και εμπεριστατωμένη ενημέρωση για θέματα που τους αφορούν, για την ίδια τους την ζωή. Η νέα μόδα των καιρών είναι, μην σκέφτεστε, μην κουράζετε το μυαλό σας, μην σας απασχολούν πράγματα που δεν σας αφορούν προσωπικά. Χαβαλές και πάσης Ελλάδος να πούμε, όπως θα έλεγε και πάλι ο συγχωρεμένος Χάρρυ Κλυνν. Κοιτάξτε τις γελοιότητες των τηλεπαιχνιδιών, τι τους ρωτάνε, τι απαντάνε, τι τους βάζουνε να κάνουν, σε ποιες περιπέτειες μπαίνουν; Για να αποκτήσουν τι, μία στιγμή τηλεθέασης από τους γνωστούς τους; Αυτή είναι η εικόνα των σύγχρονων ελλήνων και ελληνίδων; Διαβάζεται η πολιτική αρθρογραφία των εφημερίδων-ανεξαρτήτου κομματικής προελεύσεως-και από ποιους και πόσους; Πόσοι από αυτούς που κατέβηκαν στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία έχουν επισκεφτεί τους Βασιλικούς Τάφους της Βεργίνας, έχουν διαβάσει τα βιβλία του καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικου, γνωρίζουν τον αρχαίο ιστορικό Αρριανό έστω. Πόσοι γνωρίζουν την λαϊκή παράδοση των Μακεδόνων, τους ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα. Πόσοι γνωρίζουμε ποιητές και συγγραφείς Μακεδόνες, όχι μόνο τα Μακεδονικά κρασιά, αλλά την γραμματεία της Βορείου Ελλάδος. Πόσοι μνημονεύουν τον Ίωνα Δραγούμη όχι από εθνικό κομπασμό αλλά γνωρίζουν τα βιβλία του, τα έχουν μελετήσει, τα ιστορικά του αφηγήματα. Όχι επαναλαμβάνω από υπερηφάνεια εθνική αλλά από ανίχνευση της ταυτότητάς μας σαν Έλληνες. Θέλω να πω ότι, τα προβλήματα επαναλαμβάνονται όπως και οι κοινωνικές μας αντιδράσεις. Αν αληθεύουν οι άτακτες αυτές σκέψεις τότε, ούτε ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης και το έργο του πέτυχαν τον σκοπό τους μάλλον. Πέρα φυσικά από την παγκόσμια λογοτεχνική αναγνώριση ενός έλληνα δημιουργού του προηγούμενου αιώνα που εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον με ορισμένα από τα έργα του και την φιλοσοφία του. Η Τέχνη, στο σύνολό της, ίσως είναι πιά μια ενασχόληση για συνταξιούχους εκπαιδευτικούς και δημοσιογράφους, και «αργόσχολα» οικονομικώς ανεξάρτητα άτομα που από συνήθεια γεμίζουν τον χρόνο τους με τα νέα της κατανάλωσης προϊόντα.

Και στο άχαρο και κλισέ ερώτημα αν διαβάζουμε εμείς οι Έλληνες, ή αν ξαναδιαβάζουμε τα κλασικά έργα και τους συγγραφείς είναι: «Και γιατί να σπαταλήσω τον χρόνο μου, να ξοδέψω χρήματα, φαιά ουσία. Τα βρίσκω όλα στο Internet». Για να μην μιλήσουμε για ιστορική συνείδηση και πολιτική γνώση. Εκεί θα βρούμε τοίχο. Άραγε, μήπως επαληθεύονται οι παλαιότεροι αρθρογράφοι που έγραφαν ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν είναι ένα πολιτικό φαινόμενο μόνο αλλά μια επανερχόμενη ψυχολογική και συνειδησιακή κατάσταση του ανθρώπου, δηλαδή όλων μας. Μια κοινωνική εκδήλωση και συμπεριφορά που δε αφορά μόνο τους άκρως συντηρητικά ανθρώπους, τους πιστούς ενός θρησκευτικού δόγματος αλλά και την απέναντι πολιτικά και κοινωνικά όχθη. Τα άτομα που ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, στα εναπομείναντα πολιτικά μορφώματα της αριστεράς, στις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και άτομα που ο λόγος και η πρακτική τους δεν διαφέρει και τόσο από τις μαινόμενες θεούσες, τις τσεμπεροφορεμένες θρησκευτικές υπάρξεις των πριν τριάντα χρόνια εποχής; Εκτός αν κάνω λάθος. Και η Ιστορία δεν μας διδάσκει τίποτα. Είναι ένα ακόμα εύπεπτο ανάγνωσμα όπως τα διάφορα βιβλία «Νόρα» Ή μήπως όχι;

Ας ξαναδιαβάσουμε ομού τα άρθρα σημαντικών προσώπων της εποχής εκείνης που δημοσιεύτηκαν με την ευκαιρία των αντιδράσεων από άτομα ή ομάδες που ανήκαν στην επίσημη εκκλησία ή σε παραεκκλησιαστικές λεγόμενες οργανώσεις.

Εκφράζοντας μια απορία, τι είναι ποιο «βλάσφημο», το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, ή η φράση του πειραιώτη δασκάλου και θυμόσοφου εικαστικού Γιάννη Τσαρούχη που έλεγε ότι, όπως η μνήμη το έχει συγκρατήσει, «Οι Εκκλησίες είναι πάντα γεμάτες εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια, παρότι ανεβάζουν συνεχώς την ίδια θεατρική παράσταση, το ίδιο οικογενειακό δράμα». Υπάρχει και η σύγχρονη εναλλακτική άποψη του μητροπολίτη πρώην Ζακύνθου κυρίου Χρυσοστόμου στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, επ’ ευκαιρία του λεκτικού πυροτεχνήματος της συγκυβέρνησης για χωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Αν δεν τον παρερμηνεύω: «Οι ιερείς και οι μητροπολιτάδες είναι δημόσιοι λειτουργοί και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όπως οι Τελωνιακοί». Δεν μπορώ να μην το γράψω: Προσοχή στα αδασμολόγητα πάσης φύσεως προϊόντα παρακαλώ, πολιτικοί, θρησκευτικοί και άλλοι πολιτειακοί ιθύνοντες.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς, 19/8/2018

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα

ΥΓ.

Πάντως ο υποφαινόμενος βλέπει και ξαναβλέπει την ταινία με την ζωή της Χάνα Άρρεντ Hannah Arendt, όποτε παίζεται από το κανάλι της Βουλής. Την έχω παρακολουθήσει τρείς φορές και πάλι την ξανά βλέπω. Και προσπαθεί να κατανοήσει τα βιβλία της, τα μελετήματά της, αυτής της δυναμικής γυναίκας, της ισχυρής προσωπικότητας, με το διαρκώς αναμμένο τσιγάρο στο χέρι. Πόσοι άραγε διαβάζουν και προβληματίζονται πάνω στις θέσεις που διατύπωσε η πολιτική αυτή φιλόσοφος, η κατατρεγμένη  από τους Ναζί Εβραιοπούλα. Η πιο πιστή μαθήτρια μέχρι τέλους του Μάρτιν Χάιντεγκερ.

Απεβίωσε πριν λίγες μέρες η μεγάλη φωνή της Σόουλ, η αμερικανίδα Aretha Louise Franklin. Υπέροχη φωνή, εξαιρετικές οι μουσικές της συνεργασίες, ρυθμικές και επαναστατικές οι μελωδίες της, τα μουσικά χορευτικά της κομμάτια. Ανανέωνε και εμπλούτιζε το μουσικό της ρεπερτόριο με επιτυχία. Από την μια επιτυχία στην άλλη. Μια φωνή που την ακούγαμε από την δεκαετία του 1980, μαζί με τις άλλες νέγρες θεσπέσιες γυναικείες φωνές, τις θεϊκές όπως εκείνη της Ella Fitzgerald, στα ονειρικά Jazz της μουσικά κομμάτια. Την αεικίνητη πάνω στην σκηνή Diana Ross, με το αξέχαστο “Upside Down” και το “I’ am coming out”. Όποτε εμφανιζόταν η Aretha Franklin, όποτε κυκλοφορούσε νέο της δίσκο ήταν μια σίγουρη επιτυχία. Η καριέρα της πήγαινε από επιτυχία σε επιτυχία. Αστείρευτη μουσική φωνή. Καθαρή, ευαίσθητη, τρυφερή, δυναμική φωνή που σε συγκινούσε και σε ξεσήκωνε. Μια φωνή που απαιτούσε τον σεβασμό μας και τον πετύχαινε πάντοτε. Την ακούγαμε, την χορεύαμε, την ψιθυρίζαμε, την τραγουδούσαμε. Ένα ταλέντο σπάνιο στο χώρο της μουσικής. Μιας εποχής που όλα ήταν πιο καθαρά και αγωνιστικά. Από την συμμετοχή της στην κηδεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέχρι την συνεργασία της με τον Κύπριο Τζώρτζ Μάικλ, (τον George Michael του “Careless whisper”) την συνεργασία της με την Whitney Houston, τον Keath Richards, και άλλους, ήταν μια συνεχής ανοδική πορεία προς την προσωπική της δόξα. Οι πάμπολλοι θαυμαστές της παράβλεπαν αυτήν την αδυναμία που είχε στις εμφανίσεις της, με τις υπέρβαρες γούνες και τα παράξενα καπέλα. Ήταν μια φωνή Θεϊκή από αυτές που δεν γεννιούνται εύκολα. Ίσως, ήταν ότι η Ισπανίδα Μοντσερά Καμπαγιέ στην κλασική μουσική.