ΕΛΛΑΔΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

Ελλάδος Τελεστήριο

     ή

Πεθαίνω μαζί με την χώρα

83 απανθρακωμένα ΓΙΑΤΙ;

Και ίσως άλλα τόσα Αγνοούμενα για το Κακό της Δευτέρας στην χώρα μας, την κοινή μας Εστία. Μια πατρίδα, η Ελλάδα, που δεν μπορεί ή δεν θέλει να προστατεύσει τους κατοίκους της σε καιρό ειρήνης. Ένα σύστημα διαπλοκής διαχρονικό που διδάσκει τους πολίτες να μην αγαπούν την χώρα τους και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους να μην σέβονται τους πολίτες τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα απρόβλεπτο, τίποτα πολιτικά μη αποτελεσματικό που να μην προέρχεται από τα σπλάχνα του ίδιου του κοινωνικού σώματος της χώρας μας, τίποτα. Από μια πατρίδα «Ανοιχτή φυλακή» όπως λέχθηκε από το στόμα οικονομικού ξένου μετανάστη. Συνειδητή συνενοχή πάνω στο καψαλισμένο σώμα της χώρας, σε αυτό που εύστοχα ο ποιητής Άλκης Αλκαίου ονόμασε «Εδώ είναι Αττική, Θεών νταμάρι, και εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι…». Το να άρχεις δεν έχει μόνο απολαβές και καταξιώσεις, έχει και υποχρεώσεις. Το να ψηφίζεις δεν έχει μόνο δημοκρατικές κατακτήσεις και ατομικές καταπατήσεις, έχει και υποχρεώσεις.

Ένας διαρκής παρατεταμένος εφιάλτης πλανάται πάνω σ’ αυτήν την χώρα την πατρίδα όλων μας από τότε που απελευθερώθηκε. Είναι ο εφιάλτης της Περσεφόνης-Ελλάδας.

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα

κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο

τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα

και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπούν στο θυσιαστήριο

τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες

και το καινούργιο παν να δούν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία

κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα

τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία

άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

     Κοιμήσου Περσεφόνη

     στην αγκαλιά της γής

     στου κόσμου το μπαλκόνι

     ποτέ μην ξαναβγείς.

83 απανθρακωμένα και αναπάντητα Γιατί;

Από όλους σε όλους μας.

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης στίχοι Νίκου Γκάτσου μουσική Μάνου Χατζιδάκι ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη. «ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ». Νίκος Γκάτσος, ΟΛΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ 1999, σελίδα 293

«Θυμίζεις «πατρίδα» γυναίκα που κλαίει γιατί δεν την θέλει κανείς, «πατρίδα-πατρίδα» πεθαίνω μαζί σου, πεθαίνεις μαζί μου και εσύ…»

ΥΓ. Ένας «Θεός» αιμοσταγής, εκδικητικός και αιμοβόρος που τιμωρεί τα θύματα και όχι τους θήτες, μας είναι εντελώς άχρηστος, νυν και αείν, και ο ίδιος και οι αρχιερείς «πρεσβευτές του».

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 26 Ιουλίου 2018