ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

           ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

 

     Υπάρχει μια ελληνική παλαιά παροιμία που συνήθιζαν να την λένε οι γονείς στα παιδιά τους όταν αυτά υπόσχονταν κάτι και δεν το πραγματοποιούσαν. «Ήμουν νιός και γέρασα». Η παροιμία ήρθε ξανά στο νου μου, καθώς πλησιάζει η φρικτή ημερομηνία 20 Ιουλίου 1974 όταν τούρκικα στρατιωτικά στρατεύματα του Αττίλα Ι εισέβαλαν και κατέκτησαν μέρος του εδάφους της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, το 36% του νησιού. Ξεριζώνοντας από τις εστίες των προγόνων τους περί τους 200.000 χιλιάδες ελληνοκυπρίους. Με την τούρκικη στρατιωτική εισβολή και κατοχή σκοτώθηκαν περίπου 3.000 ελληνοκύπριοι και Έλληνες στρατιώτες. Η βάρβαρη εισβολή άφησε πίσω της αρκετές χιλιάδες αγνοούμενους, εκτοπισμένους και πολλές υλικές καταστροφές αρχαιολογικών, πολιτιστικών χώρων και εκκλησιαστικών οικοδομημάτων. Δημιουργώντας de facto πολιτικά και στρατιωτικά τετελεσμένα, το ελληνοκυπριακό προσφυγικό πρόβλημα, τον εκτοπισμό χιλιάδων ελληνοκυπρίων, που ακόμα και σήμερα, εν έτη 2018 σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, παραμένει άλυτο. Μια ιστορική πληγή του πανάρχαιου Ελληνισμού που εξακολουθεί να αιμορραγεί, παρά τα πολιτικά ευχολόγια των ξένων δυτικών δυνάμεων, των τότε ανατολικών κομμουνιστικών κυβερνήσεων, των μουσουλμανικών κυβερνήσεων, διοικητών της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της πολιτισμένης Ευρώπης. Ακολούθησε ο Αττίλας ΙΙ στα μέσα Αυγούστου του 1974 και η τούρκικη στρατιωτική κατοχή επεκτάθηκε και εδραιώθηκε στη Μεγαλόνησο με ιστορικές και πολιτικές συνέπειες στο ενιαίο σώμα του Ελληνισμού. Διπλωματικές ανακολουθίες και ιστορικά χαμένες ευκαιρίες των ελληνικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του 1960, η άφρονα και καταστροφική αντεθνική πολιτική της τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας της 21^ης Απριλίου στην Ελλάδα, που υποκίνησε το στρατιωτικό και εκκλησιαστικό πραξικόπημα εναντίον του προέδρου αρχιεπισκόπου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου του Γ΄ στις 15 Ιουλίου και της εκλεγμένης κυβέρνησής του, με την συνεργασία ηγετών της ΕΟΚΑ Β΄, έδωσε την αφορμή στον τούρκικο στρατό να εισβάλλει στην Κύπρο. Θυμάμαι, το «Η Κύπρος κείται μακράν» του Εθνάρχη πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, και πόσο μουδιασμένοι αισθανθήκαμε ακούγοντας αυτές τις δηλώσεις. Οι έφηβοι εκείνης της εποχής της γενιάς μου-γενιά του 1980-δεν δίσταζαν να κυκλοφορούν με την κονκάρδα «Δεν ξεχνώ». Κατεβαίναμε σε διαδηλώσεις, σε πορείες, σε συλλαλητήρια, σε συγκεντρώσεις για το Κυπριακό ζήτημα. Για να φύγουν τα τούρκικα στρατιωτικά στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, νεολαίοι όλων των πολιτικών και κομματικών παρατάξεων και ιδεολογιών είμασταν αδερφωμένοι στους δρόμους για τον κοινό σκοπό, να απελευθερωθεί η Κύπρος, να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις πατρογονικές τους εστίες, να φύγουν τα τούρκικα στρατεύματα από την Μεγαλόνησο. Οι δύο κοινότητες να επιλύσουν τα πολιτικά ζητήματα μόνες τους. Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις και πορείες για το Κυπριακό αισθανόμενοι μια ενοχή που δεν μας αναλογούσε, για την αντεθνική πολιτική των ελλήνων της χούντας εναντίων των Κυπρίων. Θυμόμασταν και συμμετείχαμε ελπίζοντας, ευελπιστώντας ότι θα λυθεί το πρόβλημα. Δεν θα επιβραβεύσουν το άδικο οι ξένες κυβερνήσεις. Δεν είχαμε σαν Έλληνες δημιουργήσει το δικό μας «Παλαιστινιακό».

Τότε, δεν μας κατηγορούσαν για φασίστες, ακροδεξιούς, χρυσαυγήτες, εθνικιστές, ρατσιστές και άλλα κοσμητικά επίθετα που μας στολίζουν οι σημερινοί συγκυβερνώντες και ο κύριος Πρόεδρος που εξέλεξαν για να πάρουν την εξουσία, εμάς που δεν κατανοούμε την Συμφωνία των Πρεσπών για το Μακεδονικό, και κατεβαίνουμε σε πορείες και ειρηνικά αντιδρούμε. Εμάς, που αγαπάμε με τον απλό πρωτόγονο τρόπο που γνωρίζει από παράδοση ο Έλληνας την πατρίδα του. Μας κατηγορούν οι έλληνες βουλευτές και η εκλεγμένη κυβέρνησή μας, που πήρε τόσα αντιλαϊκά μέτρα, που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, που υποθήκευσε την δημόσια περιουσία της χώρας, καταχράστηκε την πολιτική εμπιστοσύνη και την ψήφο των ελλήνων, εν ονόματι της αριστεράς; Δεν θυμάμαι-ίσως κάνω λάθος-άλλον πρωθυπουργό να έχει πάρει τόσους πολλούς επαίνους και συγχαρητήρια από ευρωπαίους δεξιούς, συντηρητικούς ηγέτες, τους δανειστές μας, όσο ο νυν πρωθυπουργός. Παλαιότερα, θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες και θα θεωρούσαμε τους έλληνες αυτούς πολιτικούς σαν εγκάθετους των αμερικανών, των γερμανών, των γάλλων, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τώρα, η υποστήριξη στο πρόσωπό του από ξένους ηγέτες που διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία, βομβάρδισαν το Ιράκ, διέλυσαν το κράτος της Λιβύης, δημιούργησαν τον εμφύλιο πόλεμο και το προσφυγικό πρόβλημα της Συρίας, είναι εγγύηση για να κυβερνά παρά την θέληση του εκλογικού σώματος. Άλλαξαν οι πολιτικοί καιροί και αλλάξαμε πολιτικά και εμείς. Μαλθακεύσαμε. Προτιμούμε να ελευθερώνουμε τούρκους πραξικοπηματίες που δολοφόνησαν συμπατριώτες τους, παρά να τους ανταλλάξουμε με τους δύο έλληνες που βρίσκονται φυλακισμένοι σε τούρκικες φυλακές. Είναι μια δικαιοσύνη που δεν την κατανοώ. Η οικονομική μας ασφάλεια υπερισχύει της δημοκρατικής ελευθερίας και πολιτικής μας συνείδησης.

      Το Κυπριακό θέμα, δηλαδή η τούρκικη εισβολή και στρατιωτική κατοχή, εξακολουθεί να παραμένει 44 χρόνια μετά ένα ανοιχτό πρόβλημα για τον απανταχού Ελληνισμό. Μια ωραία λεκτική παρηγοριά υπομονής και προτροπή μας για διπλωματικές συνομιλίες με την γείτονα χώρα για εμάς τους Έλληνες και τους Κυπρίους. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, μια πολιτική και διπλωματική ακόμα νίκη της γείτονος χώρας σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας. Κοιτάτε τις τελευταίες δεκαετίες όχι την άνοδο του οικονομικού και βιοτικού επιπέδου που με κόπο και μόχθο κατακτήσαμε εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι, αλλά, το πώς συμπεριφέρεται απέναντί μας η Τουρκία. Σίγουρα, οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν λύνουν τα ζητήματα, όμως τόσες ελληνικές υποχωρήσεις για να κάνουμε φίλους, γείτονες που θέλουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε ελληνικά εδάφη και νησιά του Αιγαίου, είναι κάτι που δεν μπορεί να κατανοηθεί. Η Κύπρος είναι ακόμα σκλαβωμένη. Είμαστε σίγουροι ότι απελευθερωθήκαμε από την οθωμανική τούρκικη αυτοκρατορία; Ή μήπως είμαστε ακόμα ένα προτεκτοράτο της; Υπερβολικό ίσως. Αλλά για θυμηθείτε τα λόγια του εκλεγμένου προέδρου της τούρκικης δημοκρατίας, πριν λίγο καιρό σε συνέντευξή του: «Η Ελλάδα είναι μια τελειωμένη χώρα». Όταν μπορεί ανά πάσα στιγμή να πλημμυρίσει τα νησιά του Αιγαίου και την περιοχή του Έβρου με πρόσφυγες και μετανάστες, τότε για ποια εθνική ανεξαρτησία μιλάμε; Όταν κάθε Έλληνας και Ελληνίδα που θα γεννηθεί χρωστά στο ελληνικό κράτος νομίζω κάπου 30.000 ευρώ, τότε για ποια εθνική ανεξαρτησία επαναλαμβάνω μιλάμε; Όταν προτιμάμε να δανειζόμαστε χρήματα για να αγοράζουμε τούρκικα αγροτικά προϊόντα αντί να τα καλλιεργούμε στην χώρα μας, τότε ποιος είναι ισχυρός και ποιος όχι. Όταν ξεριζώθηκε ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης σε ειρηνικούς καιρούς-και εμείς χαιρόμαστε με την Πολίτικη Κουζίνα-(η ταινία ήταν εξαιρετική), ενώ οι μουσουλμάνοι της Θράκης, αυτοί που υποστηρίζουν και νιώθουν τούρκοι απολαμβάνουν τα αγαθά της ελληνικής δημοκρατίας, τότε για ποιες διπλωματικές νίκες μπορούμε να μιλάμε.

Η πληγή της Κύπρου παραμένει ανοιχτή, όσο και αν θέλουμε να το λησμονούμε εμείς οι σημερινοί νεοέλληνες. Όσο και αν μας απασχολούν περισσότερο τα διάφορα προσωπικά προβλήματα των σελέμπριτοι. Η παλαιά αριστερά, (τα κόμματα που ανήκαν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο) αυτή τουλάχιστον που γνώρισε η γενιά μου, γενιά του 1980, μας δίδαξε τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό. Μάθαμε κοντά της τι σημαίνει εθνική συνείδηση (το ίδιο θα υποστηρίζαμε και για την αστική συντηρητική παράταξη). Αν εξαιρέσουμε ορισμένους διανοούμενους που είχαν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα, και μας μιλούσαν για τον διεθνισμό, τα κράτη χωρίς σύνορα, τους  κατοίκους χωρίς πατρίδα, το «Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και δεν τους ενδιέφερε η χώρα που τους γέννησε, οι παλαιοί αριστεροί είχαν εθνική συνείδηση (προέρχονταν από Εαμικές πηγές). Διαβάστε με προσοχή τα πεζά, τα ποιήματα, τα δοκίμια, τις αφηγήσεις, τις αναμνήσεις των παλαιών γενεών της αριστεράς και θα ανακαλύψετε τον άδολο και ανυπόκριτο πατριωτισμό τους. Έναν πατριωτισμό που τον πλήρωσαν με φυλακίσεις και εξορίες και δεν τον αντάλλαξαν με οικονομικά οφέλη και φορολογικές απαλλαγές και τσιτάτα για υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από ποιους; Από αποικιοκράτες και εκμεταλλευτές Ευρωπαίους πολιτικούς; Η Δύση ήταν πάντοτε μια αποικιοκρατική δύναμη. Εμείς της προσκολλήσεως.

Κύπρος 44 χρόνια μετά και δεν Ξεχνάμε.

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Κυριακή 8 Ιουλίου 2018

Ήμουν νιός και γέρασα, και η Κύπρος παραμένει ακόμα σκλαβωμένη και διχασμένη. Τουλάχιστον, θυμίστε αυτό το φονικό στις νέες γενιές.