Ψεύδεται την Αλήθεια ο πολιτικός ή ο λόγος της τέχνης

Ο πολιτικός λόγος ψεύδεται την αλήθεια;

     Ένας αγαπητός σκηνοθέτης της έβδομης τέχνης που οι ταινίες του προσέχθηκαν από το κινηματογραφόφιλο κοινό και όχι μόνο και έκαναν εισπρακτική επιτυχία, ασχολείται στα έργα του με το Σεξ και την Βία την άρρηκτη σχέση μεταξύ τους στις σύγχρονες αλόγιστες εποχές μας, είναι ο ευφυέστατος Ολλανδός σκηνοθέτης (σπούδασε μαθηματικά και φυσική) Paul Verhoeven (18/7/1938-). Ταινίες όπως: «Ρόμποκοπ»(1987), «Στρατιώτες του Σύμπαντος» (1997), «Ολική Επαναφορά»(1990), «Εκείνη»(2016) και φυσικά η πολυσυζητημένη «Βασικό Ένστικτο» (1992). Μια ταινία έντονων αισθησιακών στιγμών, ηδονοβλεπτικής ατμόσφαιρας, ερωτικού μυστηρίου, βίαιων σεξουαλικών σκηνών, ακραίων καταστάσεων, άλογου ερωτικού πάθους, σεξουαλικών εντάσεων, στιγμών ιδιαίτερων χωρίς όρια, όπου η σκοτεινή γυναίκα αράχνη, υφαίνει τον σεξουαλικό της ιστό με ακρίβεια, επιμονή και φλογερό ταμπεραμέντο, γύρω από τον άντρα μέχρι να πετύχει τον τελικό της σκοπό, που δεν είναι παρά η καταστροφή του, η δολοφονία του μέσω του σεξουαλικού ενστίκτου. Η εξαιρετική αμερικανίδα ηθοποιός Σάρον Στόουν, που υποδύθηκε τον ρόλο, έγινε εν μία κινηματογραφική νυκτί το παγκόσμιο θηλυκό ποθούμενο των ανδρών θεατών της εποχής που γυρίστηκε η ταινία. 
Οι ταινίες του Ολλανδού σκηνοθέτη προσέχθηκαν από κριτικούς και θεατές τα τελευταία χρόνια και στην χώρα μας.

Κάνω αυτήν την μικρή εισαγωγή όχι τυχαία. Υπάρχει ένας ήρωας μιας άλλης πολυσυζητημένης και ενδιαφέρουσας ταινίας του Πωλ Βερχόφεν που παρακολουθήσαμε το 1986 «Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» “The Fourth Man”. Στην ταινία αυτή, κεντρικός ήρωας γύρω από τον οποίο σχεδιάζεται η κινηματογραφική ιστορία και διαδραματίζονται διάφορα αλλόκοτα, ακραία και αινιγματικά συμβάντα, είναι ο αμφιλεγόμενος συγγραφέας Γκέραρντ Ρέβε. Ο άντρας αυτός θα σχετιστεί ερωτικά με μια ελκυστική, ψυχρή και απόμακρη γυναίκα αισθητικός την Κριστίν,-γνωρίστηκαν σε μια διάλεξή του-η οποία έχοντας ήδη τρείς νεκρούς συζύγους στο ερωτικό της παρελθόν θα τον οδηγήσει στην τρέλα και την παράνοια. Η ταινία στην αρχή της μας δείχνει ότι ο συγγραφέας διατηρεί και ομοφυλόφιλες σχέσεις. Η δράση και τα συμβάντα της ιστορίας δίνονται με αρκετή δόση μαύρου χιούμορ, έντονου αισθησιασμού αλλά και κομψών ερωτικών πλάνων, συγκινησιακά φορτισμένων βίαιων σκηνών, διαθέσεων και εκδηλώσεων ανθρώπινης συμπεριφοράς που υπερβαίνουν τα όρια μιας συνηθισμένης σχέσης. Η ταινία διαθέτει τα στοιχεία θα σημειώναμε, ενός στιλιζαρισμένου βίαιου θρίλερ. Πλάνα άμεσης και έμμεσης βίας εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς, εντείνοντας την αγωνία των θεατών και κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ίσως η ταινία να προετοίμασε χρονικά, το κατοπινό «Βασικό Ένστικτο». Μια και η προβληματική του θέματος διαθέτει αρκετές κοινές αναφορές και στοιχεία με αυτό. Η σπουδή στην συγκεκριμένη θεματική του Ολλανδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου είναι συνεχής. Η ταινία όταν την παρακολούθησα στους κινηματογράφους μου άρεσε παρά τις βίαιες σκηνές της και την εξέλιξη της υπόθεσης.

     Υπάρχει μια φράση που λέγεται μέσα στο έργο, και που η μνήμη των χρόνων μου έχει συγκρατήσει, και που επανέρχεται συχνά μέσα στην σκέψη μου, καθώς και εγώ όπως όλοι μας, παρακολουθούμε ανίσχυροι και αδύναμοι, και ίσως αδιάφοροι θεατές να συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Αναφέρομαι στην ομηρία και την παράνομη κράτηση από την γείτονα χώρα των δύο ελλήνων νέων στρατιωτών με διάφορα προσχήματα και δικαιολογίες. Την δική μας πολιτική ηγεσία,(της συγκυβέρνησης των δύο μικρών κομμάτων) συμπολίτευση και αντιπολίτευση, και προσθέτω στο παιχνίδι αυτό της κοροϊδίας ημών των ψηφοφόρων, και τον σημερινό Κύριο πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας, (όπως θα ήθελε να τον αποκαλούν ο άλλος, ο ανεκδιήγητος με τα κουδούνια της μονής φωτογραφούμενος, ο σύζυγος της Κυρίας Φρόσως, ο μπούφος κατά τον Νίκο Δήμου) που παίζουν ένα πολιτικό παιχνίδι σε βάρος των ελλήνων φορολογούμενων πολιτών, αλλά και των ξένων ατόμων που πληρώνουν την φορολογία τους κανονικά, είναι συνεπείς με τις άλλες υποχρεώσεις τους απέναντι σε αυτό, το από παράδοση ανάλγητο και αδιάφορο (και εχθρικό) ελληνικό κράτος απέναντι στους πολίτες-κατοίκους του σε καιρό ειρήνης ευημερίας ή μνημονιακής ανέχειας. Ένα πελατειακό φαύλο κράτος και πολιτικό σύστημα που διατηρούνται οι πλέον επιφανέστερες παθογένειές του, πολλές καταστροφικές του πλευρές και εκφάνσεις εις βάρος της ζωής των ελλήνων πολιτών σε περίοδο ειρήνης επαναλαμβάνω με πικρία και εν έτει 2018 χωρίς διάθεση και πολιτική βούληση αλλαγής και από τους πολιτικούς εκπροσώπους μας και από εμάς τους ίδιους, τους ψηφοφόρους και ανενεργούς πολίτες.

 Ο συγγραφέας αυτός, ο Γκέραρντ Ρέβε, ισχυρίζονταν ότι οι ιστορίες του «ψεύδονται την αλήθεια». Η φράση αυτή, η αινιγματική, η μυστήρια, παράξενη φράση έχει εντυπωθεί στην σκέψη μου προσπαθώντας να κατανοήσω την «χρησμική» της σημασία. Ένας σύγχρονος των πολιτικών ημερών μας «χρησμός» που αναλογίζομαι αν μπορεί να ερμηνεύσει τα των ημερών μας πολιτικά τεκταινόμενα και κοινωνικά γεγονότα. Θέλω να πω το εξής: Μπορεί η φράση αυτή να ερμηνεύσει τα πολιτικά λόγια και τις εξαγγελίες των πολιτικών ή είναι ένα μόνο κλειδί ερμηνείας των διαφόρων προβλημάτων και ζητημάτων που απασχολούν την τέχνη; Την τέχνη του κινηματογράφου, την τέχνη της πεζογραφίας, της ποίησης, την τέχνη της φιλοσοφίας, των εικαστικών τεχνών, του χορού, την θεατρική κλπ.

Αν δεχτούμε σαν υπόθεση εργασίας ότι παραγνωρίζουμε την αλήθεια αυτών των τριών λέξεων όσον αφορά τον χώρο της τέχνης γενικά, μια και το θέμα μας είναι η πολιτική επικαιρότητα και ο λόγος των πολιτικών, σαν ένας σχολιασμός τους από έναν φορολογούμενο κάτοικο αυτής της χώρας και υποστηρικτή της άποψης ότι η τέχνη οφείλει να έχει πολιτικό-όχι κομματικό-πρόσημο, να έχει πολιτική φωνή μέσα στην κοινωνία, διαφορετικά είναι ένας ακόμα μηχανισμός καταστολής των ανθρώπινων επιθυμιών και δράσεων του εκάστοτε κράτους, ένα εύπεπτο καταναλωτικό προϊόν όπως τα προϊόντα ενός Σούπερ Μάρκετ, τότε, μπορούμε να κάνουμε τις εξής σύγχρονες πολιτικές ερωτήσεις με διάθεση καλοπροαίρετη και προσέγγιση των σημερινών πολιτικών γεγονότων που δεν «ψεύδονται την αλήθεια».

Σαν φορολογούμενος κάτοικος αυτής της χώρας, και σαν πολίτης που δεν πιστεύει σε εθνικιστικές κορώνες, ατελέσφορων πολιτικών και διπλωματικών προσδοκιών, όπως ένα μέρος των ελλήνων ψηφοφόρων που εκφράζεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, που υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις για τους βουλευτές του, αλλά, έχει ψηφιστεί νόμιμα και χωρίς να ψεύδεται στον πολιτικό του λόγο από ένα τμήμα των ελλήνων ψηφοφόρων.

Πρώτη ερώτηση, Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να εξυπηρετούν το κοινό καλό των κατοίκων που εκπροσωπούν, δηλαδή τους κατοίκους της χώρας που νόμιμα και φανερά τους εκλέγουν. Και όχι να υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών άλλων χωρών και μάλιστα, όταν οι πολίτες αυτοί-στην συγκεκριμένη περίπτωση οι τούρκοι πραξικοπηματίες και δολοφόνοι τούρκων συμπατριωτών τους-σε μια ενδεχόμενη υποθετική σύρραξη μεταξύ της χώρας μας και της πατρίδας τους θα βρίσκονταν στο αντίπαλο στρατόπεδο, ή κάνω λάθος; Γιατί θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση και ο πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας που βρίσκονται για αυτήν την τετραετία στο τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας να υποστηρίζουν πρακτικές που είναι σε βάρος των ελλήνων και των ζωών τους; Τα ανθρώπινα δικαιώματα των ελλήνων ψηφοφόρων και φορολογούμενων κατοίκων δεν μετράνε καθόλου; Οι ζωές των δύο ομήρων στρατιωτών δεν έχουν αξία όπως είπε πρώην υπουργός της κυβέρνησης; Δηλαδή το ΟΧΙ που το έκαναν ΝΑΙ, (θυμίζει στους παλαιότερους το δημοψήφισμα του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου και τις γελοιογραφίες των εφημερίδων), για να κρατηθούν στην εξουσία ήταν υπέρ των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών; Ή για να περάσουν όλα αυτά τα αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα σε βάρος μας; Είναι ψεύτικος ο λόγος της αριστεράς ή αληθινός; Που συνεχίζει την πολιτική φαυλοκρατία των δεξιών κυβερνήσεων; Πότε αληθεύει η πολιτική σκηνή, όταν στο τιμόνι βρίσκονται οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις ή οι άλλες; Γιατί να μην ανταλλάξουμε τους πραξικοπηματίες τούρκους στρατιωτικούς με τους έλληνες ομήρους; Ναι ξέρω τι θα πουν οι άκαπνοι λαοπλάνοι πολιτικοί μας, μα αυτοί ζήτησαν άσυλο; Ναι ζήτησαν άσυλο σε κοντινή τους ευρωπαϊκή χώρα και όχι σε ισλαμική που έχουν το ίδιο πιστεύω, για να την σκαπουλάρουν. Εκμεταλλεύτηκαν το δικανικό διάτρητο και πολυνομικό πολιτισμό της δύσης υπέρ τους, για να γλυτώσουν την φυλακή. Σκότωσαν αθώους τούρκους πολίτες ή όχι; Γιατί θα πρέπει η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση η τωρινή και το πολιτικό κατεστημένο να βάζει σαν προτεραιότητα διαφύλαξης των δικαιωμάτων των τούρκων πραξικοπηματιών και όχι των ελλήνων ομήρων στρατιωτών που στο κάτω-κάτω δεν έστρεψαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας τους;. Τι να τα κάνεις τα εκκλησιαστικά στασίδια και τις άλλες ευχές των παρατρεχάμενων που δεν τους κοστίζουν τίποτα. Πολιτική βούληση χρειάζεται και ενδιαφέρον πρώτα για τους κατοίκους που σε εξέλεξαν να τους κυβερνήσεις για μια τετραετία και να τους φορολογήσεις, και όχι λόγια που δεν λένε την αλήθεια. Είναι ή δεν είναι επικίνδυνη μια τέτοια πολιτική; Δηλαδή εκλέχθηκαν για να υποστηρίξουν και να τάχουν καλά με ποιους; Με πραξικοπηματίες, με τρομοκράτες, με εμπόρους ναρκωτικών με δολοφόνους που αφήνουν ελεύθερους, με παραβατικούς έλληνες και παράτυπους ξένους εισερχόμενους στην χώρα από μη εμπόλεμες μουσουλμανικές χώρες; Μπορεί φαίνεται εγώ σαν ένας σύγχρονος ανόητος έλληνας, να μην κατανοώ τους υψηλού επιπέδου διπλωματικούς σχεδιασμούς και πολιτικές της παρούσας συγκυβέρνησης και του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας. Πάντως δεν είναι επιχείρημα ότι θα χάναμε την ελληνική μας αξιοπρέπεια αν τους ανταλλάσσαμε. Ελάτε τώρα, εδώ χάσαμε άλλα και άλλα και αυτό μας μάρανε; Είδατε εσείς όλους αυτούς τους πολιτικούς των πολλών συνιστωσών, που κατηγορούσαν και έβριζαν την πρωθυπουργό της Γερμανίας, την διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τον Γάλλο πρώην πρόεδρο Ολλανδρέου, τους άλλους πολιτικούς παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι «αριστερόστροφοι φασίστες» κατά τον μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που εν μία νυχτί, βάπτισαν το κρέας ψάρι για να παραμείνουν στην κυβερνητική εξουσία και να μας κατηγορούν ως φασίστες, ποιοι αυτοί; Να τηρούν τις πολιτικές τους δεσμεύσεις και  τα λόγια τους, τις υποσχέσεις τους; Το ότι συνεχίζεται η κομματική και βουλευτική φαυλοκρατία δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την κυβερνητική εξουσία. Δυστυχώς, όχι για αυτούς αλλά για εμάς, έπραξαν τα φαύλα και μας πήγαν πίσω. Λύση δεν είναι η ανάληψη της εξουσίας από τον υιό του «Δρακουμέλ» όπως ονόμαζε τον βιολογικό του πατέρα ο Μάνος Χατζιδάκις. Δεν κάνει αυτό το καλό παιδί και το άξιο παλικάρι για πρωθυπουργός. Είναι τηρουμένων των αναλογιών ότι ο ΓΑΠ για το Πασόκ της άχρωμης και χλιαρής Φώφης. Η αδερφή του που έχασε την ευκαιρία είναι πιο έμπειρη, αλλά πέταξε το κυβερνητικό πουλάκι. Το παιδί είναι για το κολέγιο των πολιτικών ανακολουθιών. Συμπέρασμα, ας δώσουμε πίσω τους πραξικοπηματίες και ας πάρουμε τους δύο έλληνες ομήρους πίσω. Γιατί είναι πολιτικά άστοχο; Είναι ότι το δημοψήφισμα, άλλα ψήφισες και άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική ακολούθησαν οι κυβερνώντες.

Δεύτερη ερώτηση, γιατί θα πρέπει οι ιερείς στις εκκλησίες να βραβεύουν τους πολιτικούς και τούμπαλιν. Γιατί θα πρέπει να περιμένουν τους πολιτικούς για να διαβάσουν τα ιερά για αυτούς κείμενα; Παρακολουθήσατε τις ημέρες αυτές στην τηλεόραση τους πολιτικούς πως έτρεχαν από εκκλησία σε εκκλησία για να τους δείξει η τηλεόραση; Άφηναν την εκλογική τους περιφέρεια που ανήκουν και συνωστίζονταν στις μεγάλες ενορίες που ήταν ο τηλεοπτικός φακός, κοιτάζοντας φανερά και ιεροκρυφίως την τηλεόραση όταν προσκυνούσαν ή σταυροκοπιόντουσαν. Παρατηρήσατε στην Μητρόπολη Αθηνών τους πολιτικούς εκείνους και τους υιούς τους που δεν φιλούσαν τις εικόνες αλλά το χέρι του αρχιεπισκόπου χαμογελώντας ή σε άλλους ναούς των δεσποτάδων καθώς τους έπαιρνε ο τηλεοπτικός φακός. Ακούσατε τους δεκάρικους που έβγαζαν μετά την έξοδό τους, σας έλεγαν τίποτε τα λόγια τους; Ψηφαλάκια δεν περίμεναν από το χριστεπώνυμο πλήρωμα; Ή μήπως πολιτική κρίση για να τους ξαναψηφίσουν; Γιατί πρέπει να τους κυνηγά ο τηλεοπτικός φακός όταν προβαίνουν σε ιδιαίτερες ή οικογενειακές τους στιγμές; Μπορούν άμα θέλουν να το σταματήσουν αλλά δεν θέλουν. Είναι φαυλοκρατία αυτό ή όχι;

Τρίτη Ερώτηση, πρέπει πάντα η δημόσια τηλεόραση να δείχνει τους ίδιους και τους ίδιους μητροπολιτάδες και εκκλησίες, χάθηκαν οι απλοί ναοί μικρών ενοριών και αθόρυβοι και απόμακροι από τα φώτα ιερείς για να δείξουν τις ιερές ακολουθίες σε πιστούς και απίστους; Τι θα χάναμε αν δεν γινόταν η σύνδεση με το μεγάλο λιμάνι, τον λόγο του… Μια ακόμη συμφεροντολογική πολιτική φαυλοκρατία των ημερών μας, ένα αμοιβαίο αλισβερίσι μεταξύ βουλευτικής και πολιτικής εξουσίας με την εκκλησιαστική μεγαλοεξουσία. Και ύστερα σου λένε να πιστέψεις τι και ποιους, εντεύθεν κακείθεν. Όλα στο βωμό της οικονομικής και πολιτικής και της εκκλησιαστικής τηλεθέασης. Για να κρατήσουν τις θέσεις τους και οι μεν και οι δε. Διάκονοι πάντως της δημοκρατίας ή της πίστης και της παράδοσης δεν νομίζω να είναι, ή μήπως και εδώ λαθεύω. Και ψεύδομαι της αληθείας των γεγονότων και των ερμηνειών τους.

Τέταρτη Ερώτηση, Ακούσαμε για τις ελληνοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων ξένων κατοίκων της χώρας μας, Εντάξει όλα καλά. Άτομα της συγκυβέρνησης δεν ήταν που παλαιότερα φώναζαν και κατηγορούσαν τους άλλους, τους δεξιούς ότι προέβαιναν σε παρόμοιες ενέργειες για ψηφοθηρικούς λόγους; Οι τωρινοί με ποια κριτήρια προβαίνουν. Για να τους ψηφήσουν οι ελληνοποιημένοι; Και μετά, θα ήθελα να γνώριζα, τα άτομα αυτά που παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα την θέλουν πραγματικά ή αναγκάζονται από τις οικονομικές δυσκολίες των πατρίδων τους που εγκατέλειψαν; Το οικονομικό συνάλλαγμα θα επενδυθεί εδώ ή θα φύγει για τις πατρίδες τους για να βοηθήσει τις οικογένειές τους, όπως πράττουν και οι έλληνες του εξωτερικού και πολύ σωστά. Τα άτομα αυτά θα διατηρήσουν τις δικές τους παραδόσεις και θρησκευτικές δοξασίες, τις διαφορετικές οικογενειακές τους συνήθειες, την γλώσσα τους, ή θα θελήσουν να αποκτήσουν μόνο την δυνατότητα να φύγουν για άλλες ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης; Τι λέει μέσα στις συνειδήσεις τους ο ελληνικός πολιτισμός και τα ελληνικά γράμματα που διδάχθηκαν για ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Κέντρο αναφοράς μπορεί να είναι για εμάς τους έλληνες ο Παρθενώνας ή άλλοι ιεροί βυζαντινοί χώροι, αλλά για τα άτομα αυτά άλλων θρησκειών και πολιτιστικών παραδόσεων σημαίνει τίποτα; Ερώτηση κάνω, ή θα αποκτήσουμε θύλακες άλλων εθνοτήτων μέσα σε ένα διαλυμένο και καταχρεωμένο έθνος και πολιτεία που θα ρυθμίζουν τις τύχες μας;

Πέμπτη Ερώτηση, δεν νομίζω ότι είναι λειτουργική και κοινωνικά ορθή απάντηση αυτή που δίνει ο υπουργός προστασίας του πολίτη σε ενδεχόμενη εισβολή δολοφόνων στην οικία σου. Κατανοείς ότι λόγω της πολιτικής του θέσης δεν μπορεί να πει τίποτε άλλο. Ο καθένας πράττει όπως μπορεί για να διαφυλάξει τον εαυτό του, την σωματική του ακεραιότητα την περιουσία του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς σαν έλληνας ή ξένος εργαζόμενος πολίτης ούτε την επίσημη πολιτεία και τα λεγόμενα των εκπροσώπων της ούτε την δικαιοσύνη. Το κακό δεν είναι τωρινό ασφαλώς, τράφηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και την αδιαφορία τους. Τώρα όμως έχει γιγαντωθεί. Πάντως δεν κατανοώ, πως έναν πολιτικό που άφησε να καεί η Αθήνα το 2008 από έλληνες και ξένους παρανόμους το επιβράβευσαν δίνοντάς του κυβερνητική προαγωγή. Με τον τρόπο αυτόν κύριοι της πολιτικής μπορεί να κερδίζεται την χάρη των άλλων που σας διατηρούν στην εξουσία για να πετύχουν τα σχέδιά τους, χάνεται νομίζω όμως την εμπιστοσύνη των υπολοίπων ελλήνων, εκτός και αν και πάλι κάνω λάθος. Μια αύξηση των επικουρικών συντάξεων και ένας δημόσιος διορισμός θα φέρει την απαιτούμενη ισορροπία στις πολιτικές μας ελαστικές συνειδήσεις.

Έκτη Ερώτηση, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, παίζεται αυτό το διάστημα ο Ηλίθιος του ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, το κατώτατο εισιτήριο είναι 30 ευρώ. Όταν τα εργατικά ημερομίσθια είναι πολύ χαμηλότερα μήπως είναι ακριβό το εισιτήριο, και μάλιστα όταν δεν προέρχεται από ένα θέατρο του ελεύθερου ιδιωτικού χώρου, αλλά από ένα δημοτικό θέατρο μιας πόλης; Άραγε η δημοτική αρχή χρηματοδοτεί τις παραστάσεις που ανεβαίνουν; Γιατί αν ναι, τότε δεν μπορεί ένα δημοτικό θέατρο μιας πόλης να έχει τόσο υψηλή κατώτατη τιμή-το ανώτατο όριο καλύτερα να το μάθετε οι ίδιοι-για να παρακολουθήσεις μία παράσταση. Εκτός και αν έχουν υψηλή τιμή για να ενισχύσουν το σπίτι του ηθοποιού. Η εμπνεύστρια ηθοποιός κυρία Άννα Φόνσου θα γνωρίζει τότε να μας απαντήσει.

Η Τέχνη, οφείλει να είναι φτηνή και όχι ακριβή. Το ακριβό προϊόν της τέχνης είναι για τους εμπόρους και τους συλλέκτες. Πάντως για αρκετές μέρες τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί. Τίγκα το Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς. Μάλιστα, την παράσταση της Παρασκευής την παρακολούθησε και ο ποιητής ομότιμος καθηγητής κύριος Γιώργος Βέλτσος. Ο συγγραφέας του βιβλίου το «Τίποτα» αν δεν με απατά η παλαιά αναγνωστική μου μνήμη.

Ημείς θα αρκεστούμε να διαβάσουμε για μία ακόμη φορά το μυθιστόρημα του ρώσου συγγραφέα και με τις ισχνές μας δυνάμεις θα προσπαθήσουμε να το σκηνοθετήσουμε στην σκέψη μας.

Later,  φίλοι της τέχνης του θεάτρου.

Και ας μείνει ανοιχτό το ερώτημα του συγγραφέα Γκέραρντ Ρέβε. Ο πολιτικός λόγος ή ο λόγος της τέχνης «ψεύδονται την αλήθεια» περισσότερο ή και οι δύο εξίσου;

Γιώργος Μπαλούρδος

Πρώτη γραφή σήμερα 14/4/2018

Πειραιάς 14 του ξανθού και ζεστού Απρίλη.