ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

          ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

                               του Άγγελου Σ. Παρθένη

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

Στο κοίλο

ζεστά σώματα στις κερκίδες

μάτια καρφωμένα

Λέξεις φθόγγοι συλλαβές

ιαγουάροι, δάση της ψυχής

κι ο τόνος της φωνής, ο ρυθμός

οι σιωπές όπου

Στην καρδιά του χρόνου

άχρονη φωνή

ο ποιητής.

   

      Γράφοντας πριν μερικές μέρες κριτική για την νέα ποιητική συλλογή του Λαρισαίου ποιητή και αρχιτέκτονα Άγγελου Σ. Παρθένη που κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τον εύγλωττο τίτλο ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ εκδόσεις ΠΟΙΕΙΝ-ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ 2018 σελίδες 70 διαστάσεις 14Χ21 τιμή 9,54 ευρώ, ξαναδιάβασα εκ νέου τις εκδοθείσες προηγούμενες ποιητικές του συλλογές μια και συνάντησα μοτίβα και στοιχεία που συνδέουν τις παλαιότερες καταθέσεις του με την τωρινή. Μια σύγχρονη των ημερών μας ποιητική μαρτυρία-ενός ποιητή που προέρχεται από τον χώρο των θετικών επιστημών και αυτό έχει την σημασία του, στο πως δηλαδή βλέπει και ερμηνεύει την ιστορία και τα αρχιτεκτονικά μνημεία της αρχαιότητας-ο ποιητής χωρίς να παραβλέπει σύγχρονές του ατομικές και των ανθρώπων περιπέτειες και αναθεωρήσεις συνομιλεί με την αρχαία κυρίως αλλά και την βυζαντινή Ιστορία, συνδέοντάς την με καταστάσεις του σήμερα. Παρατηρεί και σχολιάζει με ύφος καυστικό, βλέμμα συνήθως ειρωνικό, διάθεση στωική αλλά και αρκετή δόση κατανόησης, πρόσωπα δοξασμένα της Ιστορίας, διλήμματα ηγετών, γεγονότα και πολεμικά συμβάντα. Βασιλικές αποφάσεις και στρατηγικές φημισμένων αντρών, πολιτικές φυσιογνωμίες της αρχαιότητας που θεωρούνταν και βρίσκονταν στο κέντρο του τότε αρχαίου κόσμου και διαμόρφωναν την ιστορική μοίρα των υπηκόων τους. Οικογένειες δυναστειών που κατέκτησαν και κυρίευσαν τα γνωστότερα εδάφη του αρχαίου κόσμου. Οξύ το βλέμμα του, σχολιάζει τα κομβικά συμβάντα που διαβάζει στις σελίδες της ιστορίας ή παρατηρεί σε θραύσματα αρχιτεκτονικών μνημείων, πράξεις και αποφάσεις καταλυτικές στην κατοπινή εξέλιξη πορείας πολυπληθών αυτοκρατοριών και βασιλικών οίκων, ηγετών-Θεών της εποχής τους, που σκοτεινή και δίβουλη Μοίρα, είτε προερχόμενη από τους Θεούς είτε από τις αόρατες και αινιγματικές δυνάμεις της Φύσης τους σημάδεψε, καταστρέφοντας πρόσωπα και οικογένειές, ανατρέποντας πεπρωμένα λαών και αλλάζοντας σύνορα χωρών. Το σκοτεινό αυτό «παιχνίδι» σημαντικών προσωπικοτήτων με την ατομική τους Μοίρα στο διάβα της Ιστορίας του κάθε ανθρώπου πέρα από την θέση του μέσα στην κοινωνία-στην δεδομένη εξέταση ιστορικών και πολιτικών προσώπων, δεν άφησε αδιάφορους ποιητές και δημιουργούς μέσα στους αιώνες. Από τον παππού μας τον Όμηρο και τα μεγάλα του Έπη «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια», από τον τραγικό ποιητή Αισχύλο ενδεικτικά μνημονεύω την τραγωδία του «Πέρσες» (αλλά και άλλα του έργα), από τις «Τρωάδες» του πραγματιστή Ευριπίδη έως τα ιστορικά περιγραφόμενα του Ηροδότου και του Θουκυδίδη, τις αφηγήσεις Ρωμαίων ιστορικών, όπως ο Σουετώνιος, για τις Ρωμαϊκές αυτοκρατορικές οικογένειες μετά τον Αύγουστο, και από τον Μιχαήλ Ψελλό και άλλους βυζαντινούς χρονογράφους της Βυζαντινής περιόδου, και τα συναξάρια των αγίων-δεχόμενοι πλέον και ορθά, σαν ιστορικά ντοκουμέντα και τεκμήρια τα περιγραφόμενά τους για τις ζωές και τον βίο των μαρτύρων-και από τα θεατρικά έργα του άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ που βασίζονται πάνω σε παλαιότερά του αγγλικά ιστορικά χρονικά βασιλικών πριγκίπων ως την ταινία «ΡΑΝ» του Ιάπωνα σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα, τον «Μακμπέθ», και τα έργα του άγγλου δραματουργού Τόμας Στερν Έλιοτ και την θεατρική παραγωγή του Σάμιουελ Μπέκετ και πολλών σύγχρονών μας δημιουργών, η πορεία είναι κοινή στην εξερεύνηση του πεδίου (στην καθοριστική συμβολή της Μοίρας στις ζωές και τις πράξεις των ανθρώπων) από ποιητές, ποιήτριες, πεζογράφους και των καλλιτέχνες άλλων τεχνών. Η συμπαντική Μοίρα και οι δυνάμεις της, και πως οι σκοτεινές και αόρατες ή κινούμενες μέσα στο ημίφως δυνάμεις, επιδρούν στις ζωές και επιλογές των ανθρώπων, βασιλιάδων ή ξωμάχων, αντρών ή γυναικών με ισχύ και δόξα, καταστρέφουν ζωές, αλλάζουν προσχεδιασμένες διαδρομές, αφανίζουν πρόσωπα και σατραπείες, βασιλείες και κράτη. Πάμπολλα τα παραδείγματα μέσα στην διαδρομή της Ιστορίας προσώπων που σημαδεύτηκαν από την Μοίρα. Από τον πέρση βασιλέα των βασιλέων Δαρείο ως τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον Άμλετ έως τον Μεγάλο Ναπολέοντα.

ΟΤΑΝ ΒΛΑΒΕΡΟΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Στο δάπεδο χαραγμένα

στην πέτρα πρόχειρα-ένα ψάρι

σε κύκλο ένας σταυρός’ να ξορκίσουν

έλεγαν, τη βέβηλη λατρεία.

Κι ήρθαν άλλοι καιροί

κι επισκοπείο στην πόλη έχτισαν

εκκλησία τον ναό έκαναν

κι αγάλματα ρήμαξαν

και τύχη εύχονταν

στις νέες επιγραφές.

Κι ύστερα άλλοι ήρθαν, με άλλους θεούς

και μαχαίρι και αίμα και φωτιά.

Μείναν τα ξόρκια κι οι ευχές.

  

       Όπως η ευρωπαϊκή έτσι και η ελληνική ποίηση δεν στάθηκε αδιάφορη απέναντι σε ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα του παρελθόντος. Από τους καθαρευουσιάνους ποιητές έχουμε ήδη ποιητικές διαπραγματεύσεις ιστορικών περιόδων και υιοθέτηση ιστορικών μοτίβων. Κατά την ισχνή μου αναγνωστική επάρκεια, η τομή επέρχεται με το Καβαφικό έργο. Με το έργο ενός έλληνα ποιητή της περιφέρειας, την Αλεξάνδρεια, εκτός των κρατικών συνόρων. Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης ο Αλεξανδρινός, συγκεφαλαίωσε το ενδιαφέρον, την ενασχόληση και τον ποιητικό σχολιασμό και ερμηνεία των σύγχρονων ελλήνων ποιητών κα ποιητριών σε πρόσωπα και θέματα της αρχαίας ιστορίας, (της ελληνιστικής περιόδου κυρίως) της βυζαντινής αλλά και της νεότερης, της μεσοπολεμικής περιόδου.(Μικρασιατική Καταστροφή). Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, αν παραβλέψουμε για λόγους εργασίας την καθαρή ερωτική του ποίηση, την ομοφυλόφιλή του ματιά, είναι ένας σημαντικός ιστορικός ποιητής. Όλα τα ποιητικά του τεκμήρια μας το δηλώνουν με ξεκάθαρο τρόπο και εξακολουθητικά. Σε κάποιο σημείο των εξομολογήσεών του αναφέρει ο ίδιος, ότι θα ήταν ένας καλός ιστορικός αν δεν ασχολούνταν με την ποίηση. Τα ιστορικά βιβλία που έχει μελετήσει είναι πάμπολλα όπως μας δηλώνουν οι αναφορές του και οι σημειώσεις του στα πεζά και τα ποιητικά του κείμενα. Ο Καβάφης προσανατόλισε το ποιητικό βλέμμα εκατοντάδων νεότερών του ηλικιακά ποιητών προς την Ιστορία και τα συμβάντα της. Σε πρόσωπα που η Μοίρα σημάδεψε και άλλαξε την ροή της ιστορικής τους εξέλιξης. Η επίδραση του Καβάφη είναι ισχυρή και με πολλούς τρόπους, ο εστιασμός του και οι ερμηνείες που μας δίνει, αυτό το ιστορικό βλέμμα που κεντρώνει μέσα σε ένα ποίημα γεγονότα και πρόσωπα ιστορικά, και η τεχνική με την οποία τα συνδέει με σύγχρονες της ζωής μας περιπέτειες, και ο τρόπος που διαπλάθει τις ποιητικές συνειδήσεις των νεότερων δημιουργών, στο παράδειγμα που τους παρέχει να ασχοληθούν με τα θέματα αυτά και να τα εντάξουν μέσα στην δημιουργία τους, (ως μοτίβο, ως ατμόσφαιρα, ως κατάσταση…) να επανερμηνεύσουν παλιότερα γεγονότα συσχετίζοντάς τα άμεσα με το ιστορικό και κοινωνικό παρών που ενεργούν, με πρακτικές και βιώματα της ζωής τους, είναι τεράστια και συνεχής. Ο Αλεξανδρινός κατόρθωσε με το έργο του κάτι που δεν πέτυχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό ίσως, οι παλαιοί δημοτικιστές. Ο γενάρχης της ελληνικής ποίησης Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ακόμα και ο αρχαιόθεμος και μύστης Άγγελος Σικελιανός. Καβαφικές επιρροές συναντάμε από τους πλέον ακραίους «ετεροφυλόφιλους» δημιουργούς όπως ο Νίκος Καρούζος, ο Οδυσσέας Ελύτης έως πολιτικά ενταγμένους όπως ο Μανώλης Αναγνωστάκης και ο παραδοσιακός κομμουνιστής Κώστας Βάρναλης. Καβαφικά ιστορικά ίχνη διακρίνουμε στον γυναικείο ποιητικό λόγο της Ζωής Καρέλλη έως τα αρχαία σπαράγματα του Γιώργου Σεφέρη. Και από τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο μέχρι τους νεότερους ποιητές της γενιάς του 1970, και την αρχαιόθεμη ποιητική εικονογραφία της ποίησης του Σταύρου Βαβούρη, η Καβαφική ποιητική οπτική και τεχνική διαχέεται αβίαστα, και γονιμοποιεί ποιητικές καταθέσεις και προθέσεις συγγραφέων. Ο Καβαφικός ιστορικός φάρος εξακολουθεί να φωτίζει ακόμα και στις μέρες μας τα ποιητικά ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ πολλών ελλήνων ποιητών. Καβαφικά ποιητικά ίχνη συναντάμε και σε ξένους ομοτέχνους των ελλήνων ποιητών.  Πρόεδροι μεγάλων κρατών και δεκάδες υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες μνημονεύουν και απαγγέλουν στίχους του σε επίσημες εκδηλώσεις, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης κατόρθωσε να μας διδάξει(και ας μην μας τρομάζει η λέξη) να ερμηνεύσουμε την Ιστορία και τα γεγονότα της με έναν άλλον τρόπο, με έναν τρόπο που μας αφορά άμεσα εδώ και σήμερα, ένα καινούργιο ιστορικό πλησίασμα που ενώνει των εκείνων τις ζωές ανθρώπων του αρχαίου κόσμου με την σημερινή την δική μας. Η Ιστορία μετά τον Καβάφη μας αφορά άμεσα, γιατί δεν έχει να κάνει με ρομαντικές περιγραφές, ειδυλλιακά συμβάντα, πολεμικές μάχες ή εθνικές προτροπές για επαναστατικές σελίδες του γένους των ελλήνων, αλλά με την Μοίρα και την καταλυτική της παρεμβολή μέσα στις ζωές όλων μας. Κάτι μου μάλλον δεν το κατόρθωσε κανένας(;) επίσημος ιστορικός. Η ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της, είναι αν δεν είναι υπερβολή, μια μεγάλη πολυποίκιλη ανθρώπινη ιστορική ποιητική τοιχογραφία της ανθρώπινης περιπέτειας και ηττημένης από την Μοίρα δόξας της, όπως είναι ο κόσμος της Καπέλα Σιξτίνας του Μιχαήλ Άγγελου. Στο έργο του Καβάφη συναντάμε την ηττημένη από την Μοίρα ιστορική πορεία του καθενός ανθρώπου, όχι σε μια τριχοτομημένη αποθέωση καλών ή κακών του στιγμών όπως έχουμε στην Δαντική Θεία Κωμωδία, αλλά όπως το ελληνικό βλέμμα είδε και ερμήνευσε την Ιστορία των ανθρώπων καθιστώντας το ίδιο το υποκείμενο της παρατήρησης μέτοχο ή συμμέτοχο των γεγονότων αυτών.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ

Τρεις γραμμές στο χειρόγραφο

-από τη στέπα, άγριος άνεμος

οι καβαλάρηδες της ερήμου

ορδές σκορπώντας.

Βουητό στα λιθόστρωτα

ποδοβολητό, γυμνά σπαθιά’

τα μάτια ουρλιάζοντας

και το χτύπημα το αίμα.

Η σιωπή των ανάγλυφων, σήμερα. 

     Στην ίδια ρότα κινείται και το βλέμμα του ποιητή Άγγελου Σ. Παρθένη και η νέα του ποιητική κατάθεση. Μόνο που εδώ, ο Χρόνος είναι που παίζει το ρόλο της Μοίρας, αυτός είναι που οδηγεί πρόσωπα και γεγονότα, αρχαία κλέη και ιστορικές δράσεις, αρχιτεκτονήματα και σπαράγματα επιγραφών,  φανεροί έρωτες και κρυφές αγάπες, την ίδια την λειτουργία της ποίησης στον γενικό και τελικό χαμό των πάντων. Τα πάντα και οι πάντες διαλύονται και χάνονται μέσα στην ανώνυμη και άγνωστή μας σκόνη του Χρόνου. Ενός Χρόνου που απορροφά στην διαδρομή του τα πάντα μέσα στο σύμπαν όπως οι Μέλανες Οπές, χωρίς δυνατότητα ή ελπίδα αναγέννησης. Ο Χρόνος καταστρέφει δημιουργικά για να επανακαταστρέψει ότι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει. Ακόμα και το ελπιδοφόρο και παρηγορητικό πρόσκαιρο φαινόμενο της Τέχνης. Μια απαισιόδοξη οπτική που έχει την σημασία της μέσα στην εξέλιξη της ποιητικής δημιουργίας του αρχιτέκτονα Λαρισαίου ποιητή Άγγελου Σ, Παρθένη. Με την  νέα του συλλογή δεν ταξιδεύουμε μόνο μέσα στην Ιστορία αλλά και στον Χρόνο τον προσωπικό μας. Τα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ, εκδόσεις ΠΟΙΕΙΝ-ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα συνεχίζουν τόσο τα προσωπικά του χνάρια ζωής, όσο και τα Καβαφικά ποιητικά ίχνη. Τα ίχνη αυτά που μας έφεραν πλησιέστερα με την ιστορία του ελληνισμού στην διαχρονία του όσο και τις αισθητικές του αποτυπώσεις. Ξαναθυμίζοντάς μας στο που ανήκουμε και στο που οφείλουμε να στρέψουμε το βλέμμα της ύπαρξής μας.

ΤΑΞΙΔΙ

Το νερό στα πόδια του βράχου

γλύφοντας γύρω-ψηλά ο ναός’

σκόρπια μάρμαρα στον άνεμο.

Όπως στη θάλασσα

αφέθηκα στον καιρό.

Ο ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

«Σήμερον εμού αύριον ετέρου» έγραφε.

Κι ήρθαν πόλεμοι

και ξεριζωμοί και προσφυγές και

Και σήμερα

το αίθριο, τις κάμερες της αυλής

-πελεκητές, στο χρώμα της αυγής-

τις σιδεριές τις ζωγραφιές

και τα ταβάνια, με περηφάνια

έδειχνε ο νέος ιδιοκτήτης.

Και δεν πρόσεχε τις λέξεις

στο ανώφλι του σπιτιού:

«ουδέποτε τινός».

                            Σινασσός 2004

ΕΡΗΜΗΝ

Πράσινο φυσητό γυαλί

το βάζο, για αιθέρια έλαια’

το χτένι από ελεφαντόδοντο’

χρυσή περόνη-σκαλιστή

κεφαλή λιονταριού:

στον κοιτώνα τα βρήκαν

στο μέγαρο με τα ψηφιδωτά.

Ασήμαντα πράγματα

μακρινής ζωής

υπάρχοντας

πέρα

απ’ το δικό μας θάνατο

απ’ τη λήθη μας

ερήμην μας.

Η ΣΜΙΛΗ

Φαγωμένο απ’ τη σκουριά

το σιδερένιο καλέμι

στο ράφι τώρα στο μουσείο:

στην ανασκαφή το βρήκαν

στο εργαστήριο των αγαλμάτων.

Ταπεινό εργαλείο

στα δάχτυλα του τεχνίτη

τη δύναμη νιώθοντας του σφυριού

την αντίσταση του μαρμάρου

καθώς θραύσματα

                      πετάγονταν

το σώμα της τέχνης

η ομορφιά

 να ένιωσε

και τη λύτρωση του τεχνίτη;

Γ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΚΣΚΑΦΗΣ

Ο τάφος ανατολικά, συλημένος.

Θραύσματα κεραμικού δοχείου

φιάλη από πράσινο γυαλί

κι ανάμεσα στα κάτω οστά

κομμάτι περγαμηνής.

Με πρόχειρα γράμματα

της τελευταίας στιγμής

με κόκκινο μελάνι

σε ντόπια ελληνικά

δυό λέξεις

               -ανέγγιχτες

«μου λείπεις».

ΠΡΩΙΝΗ ΑΥΡΑ

Όμορφο σήμερα το τοπίο’

λαμπαδιασμένη άνοιξη’

γκριζοπράσινοι στύλοι

γερμένοι στο χορτάρι

-σπόνδυλοι

προϊστορικού θηρίου-

                             κι ο άνεμος

τις ραβδώσεις παίζοντας χορδές

και το φως

επί δικαίων και αδίκων

και ο θάνατος.

ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

…και τι να σου κάνουν

τα ΕΥΤΥΧΩΣ, τα ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ

στις επιγραφές, στις αφιερώσεις

και τα ΝΙΚΑ Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

και τα σύμβολα και τα ξόρκια

στο τέλος

περνά πάντα ο χαμός.

ΕΠΙ ΝΗΣΟΥ

Ι

Χτιστός σφόνδυλος σκαλιστός

στο εκκλησάκι του Αϊ-Μηνά

κι ο ναός της Κόρης δίπλα-λείψανα

φυτρώνουν-όπως τότε

παλιές πέτρες σε νέους τοίχους.

ΙΙ

Αντηρίδες κρατούν το καμπαναριό’

λίγες πέτρες στο πλάι: ο αρχαίος βωμός

και πικροδάφνες κυκλάμινα κρινάκια

παλιοί τόποι, νέες προσευχές.

ΙΙΙ

ασφοδελός λειμών

Απομεσήμερο φως στο λιβάδι’

ερείπια, ασφόδελοι-όνομα ίδιο

από ‘κείνους τους καιρούς-

ασφόδελοι λευκοί’

παλιές λέξεις, νέες γραφές.   

Δ

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ Ι

Κάτι γεύτηκα από ηδονές’

τα είκοσι πέντε, δεν τα ‘κλεισα

-τώρα άλλοι γεύονται άλλα.

Διαβάτη, το βλέμμα σου

παρηγοριά μικρή-ώσπου

κάτω εδώ να σε υποδεχτώ.

Ε

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΙΙ

Ήμουν πολλοί

-τώρα κανένας.

Διαβάτη

καθώς το βλέμμα σου

ρίχνεις εδώ

γίνομαι κάποιος.

Β

Ο ΣΑΣΣΑΝΙΔΗΣ

Δίψα για εξουσία, έπαρση’

βαρύς από ύβρη ο Πέρσης

ο Σασσανίδης Απαρβίζ ο βασιλέας.

Κι ο Μαυρίκιος νεκρός στο Βυζάντιο.

Τιμωρός δήθεν-τη Μεσοποταμία

την Αρμενία, την Καππαδοκία, την Παφλαγονία

τη Συρία πήρε και την Παλαιστίνη

μέχρι την Αίγυπτο και τη Λιβύη-άπληστος

για τη δόξα των Αχαιμενιδών, που παλιά

-την κοφτερή μέρα όμως

ο Ηράκλειος θα φτάνει πάντα.

Γ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΣΣΑΝΙΔΗΣ

Τους κλιβανάριους, τους τοξότες

το πεζικό ετοιμάζοντας, τους Λαχμίδες

τους Διαλεμίτες, τους

                             -όσοι πιστοί ακόμη’

και θυσίες στους Θεούς

στο δίκαιο Μίθρα-βοηθός να ‘ρθει

η αυτοκρατορία να σωθεί

ο λαός ο πανάρχαιος των Περσών.

Στη Νιχαβάντ

δεν άργησε ωστόσο

η νίκη των νικών.

     Αυτά είναι ορισμένα από τα ιστορικά και αρχαιολογικά ποιήματα του αρχιτέκτονα και ποιητή Άγγελου Σ. Παρθένη,  της συλλογής του ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ, η συλλογή χωρίζεται σε δύο μεγάλες ενότητες: ΤΟΠΙΑ ΣΙΓΗΣ, ΕΠΙ ΤΑ ΙΧΝΗ Α., Β, Γ. Εύκολα αναγνωρίζουμε το αρχιτεκτονικό και ιστορικό βλέμμα του ποιητή με το οποίο ανασκάπτει το παρελθόν και αναδεικνύει το παρόν, με Πρωταγωνιστές εμάς τους αναγνώστες μέσω της «μαγγανείας της τέχνης».

«ο κόσμος, μια γουλιά ζεστό τσάι»

Γιώργος Χ. Μπαλούρδος

Πειραιάς 20 Απριλίου 2018

Όταν η Ποίηση ερμηνεύει την Ιστορία

ΥΓ. Μια μόνο ένσταση από έναν αναγνώστη της ποιητικής του κατάθεσης. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ή τις εκδόσεις Ποιείν Μετρονόμος; Γιατί συναντάμε τον τίτλο σε δύο διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους.